Η ΔΙΑΘΗΚΗ του 13ου ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

16/01/2004
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ 13ου ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ημιτελές κείμενο (σε 35.573 ΛΕΞΕΙΣ) του ΑΠ.ΒΡΑΧΙΟΛΙΔΗ με ζουμερές όμως ανατρεπτικές σκέψεις. Μια και το βρήκαμε το δημοσιοποιούμε. …Δείτε το εδώ εν αναμονή να το σουλουπώσει ο συγγραφέας του…

ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Ζώο θηλαστικό, δίποδο και δίχειρο, αλλά προικισμένο με νόηση κι ενώ… άνω-θρώσκει… κοιτάει, δηλαδή προς τα αψηλά, αυτός διαστροφικά σερνεται ως σκώληξ .. Περίεργο, αμφιλεγόμενο και ουσιαστικά περίπλοκο είδος.Ανεξήγητο και μυστηριώδες, πλην όμως χυμώδες.
Σε σχέση με όλα τα άλλα πλάσματα της μάνας φύσης, περιπλανιέται και χτυπιέται χωρίς ποτέ να βρεί το δρόμο του. Ούτε θα τον βρεί. Προφητεία του 13 Αποστόλου.
Κατά το γραφικό, νυσταλέο παραμύθι της Βίβλου, εξωπετάχθηκε από τον… παράδεισο κι από τότε βουτάει ολοένα σε αποκοτιές, σε μια μάταιη και κουτή προσπάθεια… επιστροφής του, εκεί όπου του έχουν πει ότι… ξεκίνησε το μακρύ, ατέλειωτο, στυφό και κοπιώδες ταξίδι του .

Άπληστος, αλαζονικός και ξεκούτης, ανήμπορος να γευθεί τη δωρεά ζωής που έλαβε, την κατασπαταλάει εδώ και κει, προσδοκώντας ότι θα συνεχίζει να ζει και μετά θάνατον, εις τους αιώνας των αιώνων.

Και τόσες ψυχές, από καταβολής κόσμου, πού χωράνε, σε ποια μάντρα παραδείσια, ουράνια; Θα έχουμε κυκλοφοριακό πρόβλημα, μποτιλιάρισμα …ψυχών. Της ψυχοβγαλτικής θα γίνεται!

Του έχει γίνει έμμονη ιδέα μια… άλλη ζωή… που τον περιμένει. Την αποδημίαν του εις… Κύριον την έχει δέσει κομποσκοίνι. Ολημερίς κι ολονυκτίς αυτήν έχει κατά νου. Γι΄ αυτό και τα κηροποιεία, τα μυροπωλεία, και τα θυμιατοπωλεία, παραμένουν για αιώνες, οι μόνες
σοβαρές και βιώσιμες επιχειρήσεις. Η ζήτηση σε κεριά και λιβανωτά παραμένει, από την αρχαιότητα ακόμη, ακμαιότατη.

Κατά τα άλλα, κομπάζων ο άνθρωπος, αυτό το περίεργο μίγμα λογικής και παραλογισμού, περνιέται για σκεπτόμενον ον… και πως τάχα είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από τα άλλα πλάσματα της φύσης, που δεν δίνουν δεκάρα αν ζουν ή πεθαίνουν.

Για την ακρίβεια, ούτε το ένα ξέρουν ούτε τ’ άλλο…

Χαίρονται, ωστόσο την κάθε στιγμή της ύπαρξής τους, τραγουδώντας , κελαηδώντας, τιτιβίζοντας, κοάζοντας, βελάζοντας, σε μια υπέρτατη συναυλία αρμονίας και κάλλους.

Άν κι αυτά- για μη λέμε υπερβολές- επίσης αλληλοσπαράσσονται. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι η αλεπού –όπως κι ο άνθρωπος- τα… κοτόπουλα.

Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου.

Πλάστηκε, λένε, ο άνθρωπος, κατ΄ εικόνα καί ομοίωση Θεού, μα αυτός είναι όλος διαολιές.

΄Η ο Θεός λάθεψε με το πολύτιμο αυτό δημιούργημά του, ή τελικά δεν υπάρχει Θεός κι όλα είναι μια μπλόφα, φτιάξιμο του «νοήμονος» ανθρώπου προς άλλους …νοήμονες, ώστε να διαιωνίζεται η κακοριζικιά κι η καταχνιά. Και το ένα να ποιεί και το άλλο να μην αφήνει. Και με το Θεό και με το διάολο.

Η εικόνα Θεού, όπως λογάριζε ο «δημιουργός», να προσδώσει σ΄αυτό το υποκείμενο, στραπατσαρίστηκε με τις ασχημοσύνες αυτού . Αλλιώτικα τα είχε σχεδιάσει ο λεγόμενος Παντοκράτωρ κι αλλιώτικα του βγήκε το καρβέλι από το φούρνο.

Ως γνωστόν κατά την «Ιεράν» παράδοση το δίποδο αυτό πλάσθηκε με πυλό και μετά για να ξεροψηθεί, μην είναι σκέτη νωπή λάσπη, φουρνίσθηκε. Γι αυτό κι έκτοτε είναι όλο… κάψες και φαγούρα.

Ο άνθρωπος, το αριστούργημά του Θεού, της δημιουργίας, το παίνεμά του εξελίχθηκε σε θεριό ανήμερο, παμφάγο , κατασπαρακτικό, γενικώς και ειδικώς , ειδεχθώς εγκληματικόν.

Η κατασπαρακτική δεινότης των ανθρώπων μεταξύ τους, είναι γνωστή και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία. Το λαϊκο ρητό: «ο θάνατός σου η ζωή μου» είναι η στάμπα, η σφραγίδα της ανθρώπινης ιδιότητας.

Ας μη πάμε μακριά. Αναμνησθείτε την καθημερινή πραγματικότητα. Τον χώρο της δικιάς σας εργασίας. Η αλληλοσφαγή είναι ημερήσιο μενού. Ποιος θα επικρατήσει του άλλου. Ποιος θα αποκτήσει μεγαλύτερα εξουσιαστικά οφίτσια έναντι του άλλου, ποιος θα φάει πιότερο ψωμί από τον διπλανό του. Αν και στο φινάλε όλοι μας, το ίδιο τελικό προϊόν παράγουμε, είτε φάμε αστακό, είτε ντομάτα κι ελιά: Κόπρανα παράγουμε!

Πολλοί λένε πως έτσι τα έφτιαξε η μάνα φύση. ΄Η ο πλάστης, δημιουργός, Θεός! Κι αυτή τη δίποδη χαλκομανία, τον άνθρωπο, μας τη μονστράρουν ως αριστούργημα Θεϊκής δημιουργίας;

Διότι δεν είναι δυνατόν αυτό το φρικιό, να αποτελεί την τελευταία πινιελιά –τελειότερη- στον κατά τα άλλα πανέμορφο πίνακα της δημιουργίας; Μήπως ο Θεός στις
καλλιτεχνικές του εμπνεύσεις για τον «πίνακά» του, ήταν μεθυσμένος και το πινελάκι του ασταθές, τρεμουλιαστό και μουντζούρωνε καρικατούρες!

΄Η μήπως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από τα άλλα ζωντανά της φύσης και έτσι με τέτοια-ζωϊκά- μέτρα να τον μετρήσουμε; Αιμοβόρο και αιμοδιψές, σαρκοβόρο κι αρπακτικό!

Καλώς- κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, πάντως έτσι είναι το ανθρώπινο σκαρί. Παλαβό, νοσηρό, ασταθές, απρόβλεπτο, ανερμάτιστο, ονειροπαρμένο, δολοπλόκο, κατεργάρικο, αμφιλεγόμενο, προβληματικό, διχασμένο, μονίμως τρικλίζον, δυσιδαίμον, προληπτικό, και άλογον, μη δυνάμενο να χαλιναγωγήσει την λογική που επροικίσθη, καθώς λένε οι γραφές-που τις έγραψε, όμως ο… ίδιος σε μια προσπάθεια να σηκώσει το ανάστημά του, συγκρινόμενος με τα άλλα δημιουργή-ματα του πλανήτη!

Ποιος τάχα μπορεί να φθάσει σε τέτοια συγκριτική, σε τέτοιο παραλογισμό ώστε να βαθμολογεί τα πλάσματα της φύσεως κι αυτάρεσκα να κατατάσσει την αφεντιά του στην πρώτη βαθμίδα, στο ψηλότερο βάθρο;

Μονάχα ένας κουτεντές κι άλογος. Ο «λογικός» άνθρωπος!

Κάθε ζωντανό- ακόμη και τα φυτά- εκπληρώνουν μια αποστολή επί γης, διαδραματίζουν έναν υπέροχο, μοναδικό ρόλο. Κανένα τους δεν «αισθάνεται» καλύτερο του άλλου, μα όλα συλλειτουργούν αρμονικά και κατά φύση.

Ο άνθρωπος λόγω… λογικής μια κι έξω βγαίνει και λέει: «εγώ είμαι και κανένας άλλος, ο πρώτος ο μεγάλος…». Α ρε…μεγάλε! Αρχηγέ!

Ωστόσο, αν και διαθέτει λογική, δεν έχει ακόμη-χιλιάδες χρόνια τώρα- οριοθετήσει τον ρόλο του.

Ο μοναδικός εκείνος κυνικός Διογένης, με το κοφτερό μυαλό και την αστραφτερή λογική αναγκάστηκε να παραδεχθεί πόσο λιψός ήταν, μπροστά σε ένα παιδί, όταν το είδε να πίνει νερό με τη χούφτα του.

΄Αστραψε. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι μπορεί να πίνει νερό μέσα από τη χούφτα. Ευθύς, έβγαλε από το ταγάρι του, ένα κύπελλο που είχε –για να πίνει νερό- και το πέταξε στη ρεματιά. Αφού είχε χούφτες, αυτό το μπιχλιμπίδι του ήταν άχρηστο!

Ο Θεός, ή οι Θεοί, δεν καταλαβαίνω γιατί περίμεναν από αυτό το δίποδο, τον άνθρωπο, να… ανω-θρώσκει! Να βλέπει ψηλότερα! Να είναι κατ΄εικόνα τους, όπως ο δημιουργός το είχε πλανάρει αρχικά.
Και ποια είναι αυτή η εικόνα του Θεού, των Θεών; Τους έχει δει ή δα φωτογραφίσει κανείς;

Ο Δίας, ο Ποσειδών κι άλλοι του Δωδεκάθεου Πανθέου, καθώς και ο Εβραίος Χριστιανός Θεός, που μας προέκυψε πολύ μεταγενέστερα και σε καρμπόν μάλιστα από την ελληνική αρχαιότητα, εμφανίζονται, αναπαριστώνται όλοι τους, μέσα στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης αποκοτιάς με παχουλές γενιάδες, τρίχες, ρυτίδες κι άλλα φρικώδη. Μα δεν υπάρχει ένας ξυρισμένος, ευπρεπής, κομψός Θεός;

Εξαιρούνται ο πανέμορφος Απόλλων και ο επίσης εύμορφος Ιησούς, -ομορφόπαιδα σίγουρα κατά τα είδωλά τους όπως μας τα έδωσαν οι ζωγραφιές, αλλά αυτοί οι δυο ήσαν παιδιά Θεών κι όχι ορίτζιναλ Θεοί..!

Πώς τους φανταστήκανε έτσι τους Θεούς; Αφού κατά τις γραφές, ο Θεός, είναι πνεύμα, δηλαδή «αέρας κοπανιστός».Άϋλος, Αόρατος; Άρα… αδύνατος η όποια εικονογράφισή τους, αναπαράστασή τους. Δεν τα λέω μονάχα εγώ έτσι περιπαικτικά. Γελάνε και οι φωτισμένοι της ελληνικής αρχαιότητας με συγκεκριμένα κείμενά τους.

Αν δείτε εικόνες, σκίτσα, του Ολυμπίου Διός και τα αντιπαραβάλλετε με εκείνα του… μπαμπά του Χριστού, θα αντιληφθείτε ότι δεν υπάρχουν διαφορές.

Κάποιος, εικονογραφικά έχει ρίξει …ιμιτασιόν προσωπογραφίες του Θεού στην πιάτσα! Σαν εκείνες τις «αγιογραφίες» έξω από τις εκκλησιές και που δεν είναι τίποτε παρά τυπωμένο-όφφσετ- χαρτί, κολλημένο και ειδικά βερνικομένο πάνω σε ξύλινα κάδρα. … Προσέχετε!

Πώς τους κατέβηκε να τους αναπαραστήσουν με γένια και τρίχες μόνον η λογική του… έλλογου-άλογου ανθρώπου μπορεί να το εξομολογηθεί.

Καλόν είναι … να αναμένομε, μέχρις ότου μας κουβαληθεί κανένας άλλος Θεόσταλτος-προς σωτηρία μας κανακάρης Θεού- για να μας εξηγήσει πως και γιατί οι Θεοί δεν ξυρίζονται. Τους λείπουν τα ξυραφάκια;

Η αποστολή ενός τέτοιου θεϊκού γόνου(όπως ο Ιησούς) έχει την εξής σημασία: Πλήρη ομολογία του Θεού, πως η δημιουργία του ανθρώπου, το κατασκεύασμα αυτό –που θεωρούσε ως μέγα του επίτευγμα- υπήρξε φάλτσο, λάθος τεράστιο, που τον αναγκάζει σε διορθωτικές κινήσεις, μπας και περισώσει ότι γίνεται. Όπως συμβαίνει με τα οικονομικά προγράμματα των κρατών που δε βγαίνουν όπως τα σχεδίασαν επί χάρτου και μετά τρέχουν να μπαλώσουν ό,τι προκάνουν. ΄Η όπως τα αρχιτεκτονικά σχέδια ενός κτίσματος… όπου κατά την εφαρμογή τους, στραβώνουν… κι οπότε επεμβαίνουν διορθωτικά… με την ελπίδα ότι το πράμα θα σουλουπωθεί… Το ίδιο έκανε και ο Ύψιστος: Απέστειλε τον μονογενή Του, για να μας βάλει σε μια τάξη… γιατί το είχαμε παραξηλώσει. Αλλά κι αυτή η διορθωτική κίνηση του Θεού πάλι δεν έφερε αποτέλεσμα, δεν φτούρησε., ίσως μάλιστα σήμερα ξεσαλώσαμε τελείως κι έτσι απειλούμαστε τώρα με νέα αποστολή-έλευση με Δευτέρα… παρουσία, μήπως αυτό το γομάρι ο άνθρωπος βρει τη σωστή στράτα. Δεν προβλέπεται, πάλι θα γίνει μία τρύπα στο νερό, όπως και με το Κυπριακό, όπου τόσους απεσταλμένους έστειλε ο άλλος σοβαρός, ως και ο επουράνιος, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου!

Περίπου έτσι. χοντρικά, απλοϊκά τα λέω, αλλά ελπίζω να βγάζετε νόημα!

Δεν καταλαβαίνω επίσης, γιατί οι Θεοί μπήκαν σε τέτοιο κόπο, να φτιάξουν τον άνθρωπο- όλες οι θρησκείες σ΄αυτό αποβλέπουν στον… εξανθρωπισμό του– δήθεν για
τα άνω, να στηρίζουν πολλές ελπίδες, να έχουν επενδύσει όλη τη σοφία τους ενώ αυτός με τα έργα και τις μέρες του, συνεχώς βουτάει στην κατηφόρα και πέρα βρέχει και Δόξα τω Γεραμπή!
Αφού οι Θεοί είχαν τέτοια καλή διάθεση και κέφια, γιατί-τάχα- μας φύτρωσαν το ζώον αυτό, τον άνθρωπο, στο ζωϊκό βασίλειο; Για να τα κάνει μπάχαλο, να μπασταρδέψει τους ρυθμούς της φύσης;

Αφού είχαν το δίποδο και δίχειρο αυτό, στα ώπα-ώπα και στα ψηλά, γιατί τον φόρτωσαν με την ευθύνη να αποδεικνύει ολοένα ότι σώνει και καλά είναι καμωμένος για τα υψίπεδα, τις ψηλορητικες κορφές; Ότι μπορεί, αυτό ρεμάλι, να φτάσει ίσαμε το πεζούλι του Θεού;

Να κυνηγάει την ξεβράκωτη κι αραχνούφαντη αρετή, την …τραβιόλα ηθική, Ποία; Και γιατί τέτοιο κυνήγι; Γιατί τέτοια ταλαιπωρία, χωρίς αντίκρυσμα; Για την αθανασία της ψυχής του, για τη σωτηρία του; Για μια άλλη μεταθανάτιο…ζωή;

Ο άνθρωπος, ο σύγχρονος, έχει έναν Θεό: Τα τάλαρα, και μέγιστο φανό το: «Φάομεν , πίομεν, πηδήξομεν κι ευφρανθόμεν» …Είναι φανερό πως η συγκλονιστική αυτή λεπτομέρεια, διέλαθε της προσοχής του πανσόφου Θεού και μας στέλνει και… απεσταλμένους, τους οποίους ο άνθρωπος υποδέχεται πασιχαρής άλλοτε με λεμονόκουπες κι άλλοτε με πάσης φύσεως σταυρώσεις.

Δεν ντερλικώνει στη ζήση αυτή, όλα καλά και άγια δεν είναι και ο μήνας έχει εννιά; Τι τον νοιάζει αυτόν ο

Παράδεισος; Γιατί τον παρενοχλούν τόσο; Γιατί θέλουν να τον καταστήσουν με το ζόρι οπαδό; Αυτός ξέρει τι ψηφίζει: Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε… κι εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση. Μάλιστα του λένε πως αν είναι εντάξει, τσίφτης και ντερμπεντέρης, θα καθίσει… εκ δεξιών του πατρός Θεού!

Ε, τι λέτε, μπορούν οι Θεοί να χάσουν τέτοιο κελεπούρι και να μην τον έχουν εκ δεξιών τους;

Για τα αριστερά του Θεού, ξεχάστε το. Είναι μίασμα. Οι αριστερόθεν είναι μιάσματα.

–Φτου…φτου σου παιδάκι μου …Να μπαίνεις πάντα με το δεξί ποδάρι… στο σπίτι…

–Γιατί ρε μάνα, το αριστερό είναι χολεριασμένο; Να το κόψω μπας και κάνω λάθος καμιά φορά και μπουκάρω με το αριστερό…

–Φτου…φτου σου, γιόκα μου, τι είναι αυτά;… Πάντως έτσι λένε οι γραφές! Έτσι τα βρήκαμε…

–Καλά ρε μάνα, αν έτσι είναι όπως τα λες… το ζερβό χέρι και ποδάρι γιατί μας το έδωσε ο Θεός;

Τώρα πώς των Αγίων Γραφών τις έπιασε πρεμούρα με τη δεξιά…κι ευλογημένη είναι αδιευκρίνιστο ιστορικά, όπως βέβαια και ο χριστιανικός «Θεός» .

Και μη θαρρείτε πως και οι Ολύμπιοι δεν ήσαν υπέρ της Δεξιάς…. Είναι άλλωστε οι πρώτοι διδάξαντες.

Ο Χριστούλης μας είναι φωτοτυπία τους. Γιατί, λέτε εντελώς τυχαία μάζωξε γύρω του 12 μαθητές (όσος και ο αριθμός των Ολυμπίων Θεών) κι όχι ας πούμε 11, όπως οι

ποδοσφαιρικές ομάδες, ή 13, όπως ο 13ος Απόστολος, ο οποίος όμως είναι από άλλο χωριό;

Και με το παρδόν για όσους ενοχλούνται…

Μα ας το ψάξουν το πράμα …έχει ζουμί.

ÍïÞìùí ìåí êáôÜ öýóç ï Üíèñùðïò, áëëÜ ðëÞí ðá÷αίùò áíïçôáßíùí.

Óôï âÜëôï κολυμπάει êáé óôç ìïýñãá ïëçìåñßò êé ïëïíõêôßò τσαλαβουτιέται. Δεν έχει πυξίδα, αν και οι θρησκείες πασχίζουν να του δώσουν μία ρότα, ένα τουριστικό οδηγό επί γης, μα δεν κατανοεί το λογισμικό

τους. Χάνεται στις στράτες ψάχνοντας δρόμους. Άλλοι περιπτεράδες του λένε τράβα εκεί, άλλοι λένε πως δεν έχουν υπόψη τους το δρόμο… κι άλλοι λένε ότι τους κατέβει για να τον ξεφορτωθούν…

Και χτυπιέται ο άμοιρος, τρώγοντας τις σόλες των σανδαλιών του…Δεν βρίσκει τον δρόμο του.

Ç áëÞèåéá (ποια αλήθεια, ποιος την ξέρει;) åßíáé ìιά: Ïé Èåïß äåí êáôáóêåýáóáí ôïí Üíèñùðï. Υποθετικό αυτό, διότι κανείς δεν ξέρει πως και γιατί κουβαληθήκαμε στον πλανήτη αυτό… τον τόσο ρομαντικό! Ναι, αλλά υπάρχουν και κάποιες σταθερές αξιολόγησης των υπαρχόντων γνώσεων. Το απολύτως βέβαιον, ιστορικά, είναι:

Ï Üíèñùðïò Ýöôéáîå Èåïýò, ìÝóá óôçí áðåñáíôοóýíç ôùí öïâéþí ôïõ. Έðñåðå óå êÜôé íá ðéóôåýåé, να στηρίζει τις δεισιδαιμονίες του και τα σκιάχτρα που έζωναν την ασθενή φύση του. Η ανακάλυψη των θεών υπήρξε σωσίβια λέμβος του για χιλιάδες χρόνια. Έðñåðå ìáæß ìå

Üëëïõò íá öôéÜîïõí óõíôå÷íßåò, ïìÜäåò, óõíáóðéóìïýò, πίστες, θρησκείες, είδωλα, θεοποιούντες τα ανύπαρκτα ê.ë.ð. êé üëïé ïìïý íá ôç âãÜæïõí ðÝñá -καθαρή, να τα μασάνε êáé íá æïýí áõôïß êáëýôåñá, áëëÜ ü÷é êáé ïé Üëëïé. Ïé Üëëïé, áí äåí óõìöùíïýóáí, με τέτοια σχήματα, áðëÜ, åí ïíüìáôé ôïõ «ανακαλυφθέντος» Èåïý… καταδιωκόντουσαν óöáæüíôïõóáí! Êáé èá óöÜæïíôáé åóáåß! Άνθρωπος τρώει άνθρωπον.

Στην πολιτική το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό. Ψωμάκι θα τρώνε μόνο τα δικά μας παιδιά, του κόμματός μας! Των αλλωνών ας… ψωφίσουν… χριστιανικά!

Ο άνθρωπος είναι σαρκοβόρον και ανθρωποφάγον ον.

΄Αλογον εν… τη λογική του….

Διαφέρει ως προς τα άλλα θεριά της φύσης, στο ότι αυτός-ο άνθρωπος-εκτελεί το θύμα του και το χαύει… συνειδητά, με λογική!

Ôï Ýíá ÷ùñéü äåí áöÞíåé íá ðåñÜóåé ôï íåñü, óôï äéðëáíü χωριό. Ïé ìåí èá îåäéøïýí, ïé Üëëïé, èá ëõσóïýí. Λες και η γης και τα αγαθά της υπάρχουν μόνο για ορισμένους.

Áããåëéêüò êüóìïò… áðü Èåïý ðëáóìÝíïò… êáô´ åéêüíá ôïõ!

Αλλά ο Ηράκλειτος, που δεν διαφωνεί με τις επισημάνσεις μας περί ανθρώπου, όσο κι αν δεν έκρυβε την απογοήτευση του γι αυτόν, στο βάθος έλπιζε ότι θα βρει τον θεϊκό του δρόμο. Ιδού τι λέει, έστω και αινιγματικά:

«Όλα τα ανθρώπινα είναι θλιβερά κι αξιοδάκρυτα. Κανένα πράγμα δεν είναι σταθερό. Όλα ανακατεύ-ονται σε ένα ανακατευτήρι (μίξερ) και γίνονται ένα πράμα, χαρά, πίκρα, γνώση κι αγνωσιά, μεγάλο και μικρό κι αναποδογυρίζουν τα πάνω κάτω και συναλλάζονται στο παιχνίδι του αιώνα.

–Και τι είναι αιώνας, τον ρώτησαν.

–Παιδί που παίζει, πετά πούλια και πηδά.

–Και τι είναι οι άνθρωποι;

–Θνητοί Θεοί.

–Και τι είναι οι Θεοί;

΄Αθάνατοι άνθρωποι!»

΄Εχω μπροστά μου ένα κείμενο καθηγητού Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και προσπαθώ να καταλάβω τι λέει ο τάλας για τον άνθρωπο… Πως τον βλέπει και τον προσδιορίζει. Νόημα δεν βγάζεις από τα όσα γράφει και διδάσκει.

Οι χριστιανικά θεολογούντες έχουν μια διαφορετική αντίληψη του πνεύματος και της πνευματικότητας.

Το πνεύμα, η πνευματικότητα , δεν μπαίνουν σε καλούπια και μάντρες, σε ειδικότητες. Το πνεύμα είναι λεύτερο πουλί, είναι δροσιά, αστραποβροντή εν κρανίω, λάμψη και η πνευματικότητα κανενός κλαμπ, προνόμιο. Πετάει λεύτερα στους Ουρανούς κι αυγατίζει θεσπέσιους καρπούς.

Κατά τον εν λόγω προφέσορα … «ο πνευματικός αγώνας του χριστιανού λέει, (λες και οι μη χριστιανοί δεν μετέχουν σε πνευματικούς αγώνες) συνδέεται… με την καταπολέμηση των παθών και την άσκηση των αρετών»… Δεν καταδέχεται να μας τις ονοματίσει αυτές τις αρετές.

Ύποστηρίζει αφελώς πως : «ο τελικός στόχος του πνευματικού αγώνα αυτού, είναι η προκοπή στην ταπείνωση. ΄Αλλωστε η αρετή (ποια;),συνεχίζει το τροπάρι του, τότε μόνο είναι αληθινή όταν καλλιεργεί την ταπείνωση…. Η ταπείνωση προσελκύει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος…» κι άλλες τέτοιες αρλούμπες.

Περί ταπεινώσεως ,που έχει πολύ ζουμί, θα διαβάσετε στο αντίστοιχο λίμα, και σε άλλη σελίδα.

΄Όμως ο ίδιος υποστηρίζει: «Ο άνθρωπος, δεν αυτονομείται από τον Θεό για να οδηγηθεί στην ανυπαρξία από την οποία και προήλθε, ούτε χρησιμοποιεί ως μέτρο των σκέψεων και των πράξεών του το εγώ του.»

Εδώ σ΄ αυτή τη μικρή φράση βρίσκεται η παράκρουση του χριστιανικού ιδεώδους.

Υποστηρίζει-κι αυτό είναι αληθινό- ότι ο άνθρωπος προέρχεται από την ανυπαρξία. Θέσφατο κατά τον προφέσορα. Προς τι συνεπώς, να μην αυτονομηθεί, από τον Θεό; Εκ της ανυπαρξίας δεν πηγάζει, ή μήπως από Θεόν, οπότε τα πράγματα θα διέφεραν και τότε μόνο θα μιλούσαμε για την μη αυτονόμησή του… από Θεόν…

Λέει κι άλλα θεοπάλαβα ο καθηγητής της Θεολογίας. ΄Όπως:

«Ο άνθρωπος φωτίζεται από τη γνώση του Θεού και έχει ως μέτρο όλων των πραγμάτων τον Θεάνθρωπο Χριστό. ΄Ετσι ωριμάζει πνευματικά και κερδίζει σταδιακά την αυτονομία….

Δηλαδή αφού δεν αυτονομούμεθα από τον Θεό, πως τελικά οδηγούμεθα στην αληθινή αυτονομία; Γιατί να

αυτονομούμεθα, αφού δεν αυτονομούμαστε, τι από τα δυο συμβαίνει;

–Πριν από το Χριστό, οι μέγιστοι δημιουργοί του πνεύματος, ποιον είχαν ως οδηγό για να… ωριμάσουν… πνευματικά, τη γνώση του Θεού, ανώριμε καθηγητά;…

Και παρακάτω λέει: «Ο άνθρωπος λησμονεί ότι δεν είναι αίτιος της υπάρξεώς του και ότι όλα τα οφείλει στον Θεό.»

–Ποιος είναι το αίτιον της υπάρξεως του ανθρώπου; Ο Θεός; Ή μήπως η χώρα της ανυπάρκτου καταγωγής του; –Από την ανυπαρξία δεν ισχυρίζεται ότι προήλθε ο άνθρωπος;

Και τότε πώς όλα τα οφείλει στον Θεό, αφού ένας ανύπαρκτος ουδέν και εις ουδένα οφείλει;…Λόγω ανυπαρξίας. ΄Η μήπως, ταλαίπωρε δάσκαλε, κι ο Θεός είναι ανύπαρκτος; Αν όμως είναι ο Θεός υπαρκτός, τότε μάλλον θα έχει παλαβώσει για να απαιτεί την μη …αυτονομία του ανυπάρκτου! Από έναν που δεν υπάρχει τι να του ζητήσεις;

Από την άλλη, παρά τους ακατανόητους αυτούς ισχυρισμούς ανυπαρξίας του ανθρώπου, που ωστόσο είναι πολύ πιο πραγματικός και υπαρκτός από τον Θεό, πως, μπορεί να είναι εξαρτημένος από… ανύπαρκτο Θεό, να υπάγεται –ο ανύπαρκτος άνθρωπος- στον μη υπαρκτό Θεό, ο οποίος του απαγορεύει, μάλιστα και την αυτονόμηση.; Τι απ’ όλα συμβαίνει;

Όλα αυτά τα άκρως… πνευματικά σερβίρονται και με άλλα εκχυλίσματα πνεύματος, όπως:

** «Η τήρηση των εντολών του Θεού, διατηρεί τον άνθρωπο στο επίπεδο της αληθινής ελευθερίας που προσφέρει το πνεύμα του Θεού.».

–Ακόμη και τα μικρά παιδιά, γνωρίζουν πως οι εντολές, οι ντιρεκτίβες, οι κανόνες και τα αναρίθμητα «απαγορεύεται» από οπουδήποτε εκπέμπονται στραγγαλίζουν την ανθρώπινη ελευθερία, τσαλακώνουν την προσωπικότητά του και προσβάλλουν την ουσία της φύσης του.

Αυτή είναι η «αληθινή ελευθερία» που προσφέρει το Πνεύμα του Θεού; Και για να μας εξοντώσει, ο καθηγτής κοπανάει και το παρακάτω:

** «Το ευδαιμονιστικό, πνεύμα της εποχής μας έρχεται σε άμεση αντίθεση προς το ασκητικό πνεύμα που απαιτεί ο πνευματικός αγώνας…»

–Το πνεύμα της εποχής, το ασκητικό πνεύμα, κι ο πνευματικός αγώνας…. Μέσα σε δυο αράδες ο γραμματιζούμενος αυτός άνθρωπος χρησιμοποιεί το ίδιο ουσιαστικό,(πνεύμα) γεγονός που πρέπει να υποθέσουμε ότι μάλλον είχε καταναλώσει πολύ οινό-…πνευμα.

Τι θέλει να μας πει; Ότι ο ευδαιμονισμός είναι απορριπτέος, αποδιοπομπαίος, ώστε ανοήτως να μας προβάλλει τον ασκητισμό ως… ιδανικό κότινο πνευματικού αγώνα;

Όμως ο:

«Ευδαιμονισμός» είναι ηθική φιλοσοφία (ευδαιμονικοί φιλόσοφοι) κατά την οποία ο σκοπός των ανθρώπινων πράξεων είναι η επιδίωξη της ατομικής ή κοινωνικής ευδαιμονίας, δηλαδή η επιδίωξη της ευτυχίας και της

μακαριότητας. Η επιδίωξη της ευτυχίας κατά την αρχαιότητα ήταν πρώτιστο μέλημα. Βεβαίως έχει και την έννοια της ευμάρειας, της καλοζωϊας, αλλά έχουμε όμως τα παραδείγματα πολλών σοφών, Διογένης, Σωκράτης κ.α., που με λιτά υπάρχοντα αισθάνονταν ευδαίμονες και το διεκήρυσσαν.

Ο Ευδαίμων, είναι ο άνθρωπος που έχει αγαθόν δαιμόνιον (ευ-δαίμων). Ο δαίμων δεν είναι ο σατανάς, ο διάολος όπως μας το φόρτωσαν οι Χριστιανοεβραίοι.

Είναι ακόμη, ο ευδαίμων: ο μακάριος, ο καλότυχος, ο καλόμοιρος, (ο ευ-ημερών), ο πανευτυχής… Ακόμη στην Αραβία υπάρχει περιοχή που ονομάζεται Ευδαίμων Αραβία.

Κι έρχεται αυτός ο λεβέντης να μας μοστράρει ως μίασμα μια πανανθρώπινη επιδίωξη όπως είναι η ευτυχία, να μας την αντιπαραβάλλει με τον σκιερό, μουντό ασκητισμό. Δεν απορρίπτουμε τον μοναχισμό, -είναι μια επιλογή σεβαστή- αλλά όχι και να παραποιούμε την ουσία της ελληνικής λαλιάς και να αναγάγουμε τους αρνητές της ζωής ως πρότυπα ζωής.) Πάει πολύ το παπαδίστικο θράσος.

**Λέει ακόμη ο …πνευματικός φωστήρας αυτός:

«Η αγάπη, χωρίς ταπείνωση, που εκφράζεται με υπακοή , δεν είναι αληθινή. Η υπακοή προς τον Θεό γίνεται με αγάπη προς τον Θεό.

— Και την υπακοή προς Θεό την κάνανε υπακοή προς ρασσοφόρους…. Όπου οι τεμενάδες πάνε σύννεφο. Έτσι ακριβώς μας προέκυψαν όλοι οι υποτακτικοί στα μοναστήρια, σ΄ ολάκερο τον κλήρο. Γονατίζουν,

χειροφιλούν, προσκυνούν, περιθάλπουν, φροντίζουν υπηρετικά και με απόλυτη δουλική υποταγή, άτομα που ούτε καν κολυβογράμματα ξέρουν, διότι έτσι λέει ο Θεός… να υποτάσεστε!

Στην εποχή μας δεν υπάρχει-ακόμη και στους εργασιακούς χώρους, όπου η σκληρότητα είναι αυτονόητος, κανείς που να είναι υποτακτικός άλλου. Όμως σ΄ όλο το σύστημα του Ιερατείου η υποταγή είναι κανόνας. Το βλέπετε και από τα τελεβίζια με πόση δουλικότητα κάποια παπαδάκια σπεύδουν να κανακέψουν, εμετικά τα «πνευματικά» αφεντικά τους.

–Ποιος «πνευματικός» άνθρωπος, μπορεί να δεχτεί να έχει γύρω του υπηρέτες, υποτακτικούς, που να του κάνουν τεμενάδες και όλα τα χατίρια; Μπορεί άνθρωπος να χρησιμοποιεί άνθρωπο και από πάνω να θεωρεί εαυτόν πνευματικό; Εκ πνεύματος προέρχονται αυτά, τα τόσον πρόστυχα και τραυματικά της ανθρώπινης υπόστασης;

Το βάρβαρο κι απολίτιστο αυτό συνήθειο, διαινωνίζεται στην του Χριστού την …Αγίαν Εκκλησία και σήμερα.

΄Όταν εγώ, ο ταπεινός κι ελάχιστος και σε πλέρια αντίθεση προς τις ελληνικές οικογενειακές παραδόσεις, δεν ζητώ από τα τέκνα μου να μου δώσουν ένα ποτήρι νερό, -διότι αφού μπορώ να το πάρω μόνος μου, προς τι να χρησιμοποιήσω άλλους, ως υποτακτικούς;- αντιλαμβάνεται κανείς το εύρος της…πνευματικότητας των εκκλησιαστικών μας.

Οι υποτακτικοί: (κληρικοί, καλογεροπαίδια, ιερομόναχοι, όλοι, υπηρετούν και εξυπηρετούν με υποκλίσεις και

εμετική δουλικότητα τους δεσποτάδες και τους ιεραρχικά προϊσταμένους τους.

Οι πολιτικοί, που κι αυτοί διέπονται από τα ίδια κακάσχημα τερτίπια, -οι ιεραρχικά κατώτεροι αγωνί-ζονται με αντίστοιχες αθλιότητες υποταγής προς τον αρχηγό- μα κάποτε δεν το αντέχουν και εξεγείρονται.

Κι αυτοί υπακούουν στα κελεύσματα του διοικητηρίου! Προσφέρουν στα πόδια του Αρχηγού, ταπείνωση και υποταγή .

Ότι πει αυτός! Ο Θεός. Ο ηγούμενος. Ο αρχηγός.

Η ελευθερία, η δήθεν πνευματική, που διακηρύσσει αυτός ο Πανεπιστημιακός είναι σκλαβιά του κερατά. Όλοι οι ταπεινοί παπάδες, τραβάνε τον παθών τους. Ό,τι πει ο Δεσπότης, ο αφέντης τους!

–Μπορεί στη σύγχρονη εποχή να αποδέχεται κανείς αφέντες, δεσποτάδες και φεουδάρχες;

Εν …ονόματι του Θεού και Σωτήρα μας, όλο το Ιερατείο σκύβει κεφαλή, προσβάλλοντας ανεπανόρθωτα τη φύση που του έδωσε ο Θεός, που τον ήθελε, λέει… ελεύθερο! Τέτοια κατάντια! Κι οι ατυχείς παπάδες μας προσφέρουν γη και ύδωρ και ποσοστά από τις εισπράξεις των ενοριών στον Δεσπότη, ο οποίος είναι κάργα διαπλεκόμενος,- ακόμη και με… ανεψούδες ή άλλες ροζ καταστάσεις …εν πνεύματι Θεού.!

Να μη μιλήσουμε για το κομπόδεμα και τις περιουσίες τους. Ένα εξαιρετικά σημαντικό επίσης… πνευματικό θέμα…

Βγαίνει και σε παρελάσεις-ο Δεσπότης- ως γνωστόν, κρατάει τη μαγκούρα του και κοκορεύεται μετά κρατικών εξουσιαστών. Κοσμικών, με τους οποίους, κατά το

τυπικόν της θρησκείας που εκπροσωπεί, ουδεμία…. «πνευματική» κοινωνία έχει… και γιατί το παίζει και…πνευματικός εκπρόσωπος … του ταλαίπωρου-κατασκευασμένου- Θεού του.

Μιλιά έχουν, οι ταπεινοί παπάδες, αλλά λαλιά δεν μπορούν να βγάλουν. Φιμωμένοι, είναι λόγω υποταγής. Πρόκειται περί ενός δράματος απέραντης έκτασης.

Με υπακοή τη βολεύουν όλοι, προς τον γέροντα, ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι για κλάματα από πλευράς… πνευματικότητας. Πλην εξαιρέσεων φωτεινών βεβαίως.

Αλλά όλοι τους, οι περισσότεροι, όλο το ρασοφόρο SYSTEM είναι υποζύγια, υποτακτικά, κατά πως το ερμηνεύει, ο Πανεπιστημιακός της Σαλονίκης.

Επειδή, πράγματι με αυτό το κακάσχημο κείμενο του εν λόγω πανεπιστημιακού, που θεολογίζει, χωρίς να καταλαβαίνει Θεό, και που το κείμενό του το ανακάλυψα σε ένα περιοδικό που ούτε η μάνα του το ξέρει, ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ λέγεται,( Ιούλιος 2004), δεν το άντεξα και σημειώνω εδώ τις κρίσεις μου πριν προσβληθώ από καρδιακή…κρίση.

**Λέει ο τσίφτης αυτός Θεολόγος πως: «αν ο πνευματικός αγώνας δεν διεξαχθεί νόμιμα δεν βραβεύεται». ( Φαίνεται ότι αυτό το καλαμπούρι το λέει μάλλον Αποστόλης Παύλος προς Τιμόθεον επιστ. 2,5)… Έχω σε εκτίμηση τον Παυλάκο, διότι πάνω απ΄ όλα τον

θεωρώ μέγιστο στην εδραίωση του Χριστιανισμού. Μέγας και ο πρώτος.

–Τι να πεις; Ότι ο Απόστολος Παύλος ήταν πράκτορας Ρωμαίων-Εβραίων και επιζητούσε … νομιμότητα στους πνευματικούς αγώνες του; Ήταν νόμιμος ο πνευματικός αγώνας του Χριστού; Ή και ο δικός του, όταν έκανε διεθνώς μάρκετιγκ υπέρ της νέας θρησκείας που –κυρίως- αυτός ίδρυσε αλλά δεν ξέρουμε ούτε θα μάθουμε αν είχε τη βούλα-έγκριση και υπογραφή του Ιησού;

Λαλώ, λοιπόν εγώ ο 13Ος ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ταύτα: Έχει δει κάποιος, επί γης αυτής, να διεξάγεται κανένας σοβαρός πνευματικός αγώνας…νόμιμα; Ο Χριστός για τον πνευματικό αγώνα του, δεν υπήρξε παράνομος, διό και σταυρώθηκε;

Οι πνευματικοί αγώνες είναι εξέγερση. Επανάσταση. Σάρωση, θύελλα, λάμψη, πέταγμα, φουρτούνα, επίθεση για ανάταση και αλλαγή. ( αν και οι καθωσπρεπισμένοι πνευματικοί άνθρωποι λουφάζουν π.χ. Ακαδημαϊκοί κι άλλοι σόφρωνες , οι οποίοι μονάχα τον εφησυχασμό τους κοιτάζουν). Καλά κάνουν , δε τους λοιδορώ.

Μα στους πνευματικούς αγώνες οι πάντες οφείλουν να είναι … εκτός συστήματος, δηλαδή να είναι παράνομοι με κάθε θυσία! Πρέπει. Η τέτοια παρανομία είναι δωρεά Θεού.

Τώρα τι μας λέει ο Σαούλ, εκ της Ταρσού και ψευδωνύμως κυκλοφορών με το όνομα Παύλος, ότι όλα τα έκανε για κανάκεμα της τότε ρωμαϊκής εξουσίας και ουδέν περισσότερο. Διπλωματικώ τω… τρόπω. Γι αυτό και ο Ιησούς, δεν θέλησε να έρθει σε ευθεία

αντιπαράθεση με την εξουσία. ΄Εκανε την πάπια. Έκανε πως δεν ήξερε. Και είπε το αμίμητο: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρη». Τι πα να πει αυτό; Λούφαξε,… δεν ήθελε να πειράξει, να χτυπήσει το βρώμικο –αενάως, παντοτινά-γκουβέρνο.

΄Αρα δεν υπήρξε λαϊκός επαναστάτης. Άρα δεν νοιάστηκε για τον λαουτζίκο. Ο υιός Θεού, δεν ήθελε να ταρακουνήσει την εξουσία. Και ως γνωστόν από τα ιστορούμενα στα Ευαγγέλια, κανάκεψε την εξουσία.

Δεν διαφωνώ για την τακτική είτε του Παύλου, είτε του Ιησού, αλλά μη το δέσουμε και κομποσκοίνι, πως δα και οι πνευματικοί αγώνες πρέπει να διεξάγονται νόμιμα…! Παράνομος σε όλα της ήταν η πορεία της Χριστιανοσύνης ( πνευματικής έτσι δεν τη λες;)…έως ότου δια ροπάλου, επιβλήθηκε από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, όχι γιατί γούσταραν ή εμπνέονταν από το νέο φρούτο, αλλά για καθαρές πολιτικές σκοπιμότητες που τους βόλευαν.

Οι πνευματικοί αγώνες, διεξάγονται κυρίως παράνομα.

Το πνεύμα έχει την παρανομία ως σπέρμα. Δεν συμβιβάζεται. Αντιστέκεται. Αυτή είναι η χροιά του, η ουσία του!

**Δηλαδή, ο Υιός Θεού, με όλα αυτά που λέω παραπάνω, ο Θεάνθρωπος, δεν είχε τα κότσια, δεν μπορούσε να τους πει στην εξουσία:

–Ρε δεν πα να πνιγείτε; Βρε ουστ… με τον Καίσαρά σας…. θα ασχολούμαι εγώ; Το έπαιξε μουγκός. Ούτε ένα βόλι έριξε κατά των κατακτητών της «χώρας του».

Δεν είπε τίποτε εναντίον τους. Αντίθετα προέτρεψε το λαουζίκο να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρη!

Να υποτάσεται πειθήνια στην όποια εξουσία, να μην τη παρενοχλεί, όσο φαύλη κι αν είναι!

Θεός είναι ο… Θεάνθρωπος, ή κάποιος κοινός κομπογιαννίτης;

Με πιο απλά λόγια, να λέμε Ζήτωσαν: ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και τα τσιμπράγκαλά τους! Εξουσία γαρ δεν είναι;

Αν αυτό το «πράμα… πνεύματος» – Ο Χριστός- είναι Θεός, ή υιός ανθρώπου, εγώ πρόθυμα σαλτάρω για την κόλαση. Δεν έχω παρουσία πλέον επί γης με τέτοια ευτελή πιστεύω, που κωλοσφουγγάριοι- ένα φρικώδες Ιερατείο, κατάμαυρα ενδεδυμένο- ενός δήθεν Θεού αγωνίζεται να μου επιβάλλουν.

Αυτή η στάση του Θεανθρώπου, μπορεί να αποτελεί υπόδειγμα πνευματικότητας και γενναιότητα πνεύματος;

Όχι- εμφανίζεται, ως σιγανό ποταμάκι ο Κύριος …ημών… Σέρνεται προς το Γολγοθά! Ούτε καν υπερασπίστηκε εαυτόν! Ούτε καν κατακεραύνωσε τους διώκτες του. Δεν άρπαξε φραγγέλιο κατά των εμποράκων, όπως λένε, που μετέβαλαν τον ναό του Θεού εις ..οίκον εμπορίου, που όμως και σήμερα το ίδιο συμβαίνει. Και γιατί δεν άρπαξε το στηλιάρι κατά των διωκτών του σε κείνη τη γελοία δίκη που τον έσυρε στον σταυρό!

Οι δήθεν συντάκτες των Ευαγγελίων άλλα αντάλλων γράφουν, χωρίς κανείς, να επιβεβαιώνει κανένας τον άλλον.

Τέτοιο πράμα είναι ο υιός …Θεού! Ο περιβόητος Θεάνθρωπος; Χωρίς αντρίκιο φιλότιμο, χωρίς μπατζάκια; Και υπόδειγμα προς μίμηση για τον άνθρωπο;

Εγώ όμως θέλω έναν Θεό λεβέντη!,

Κι έναν άνθρωπο ακόμη πιο λεβεντιά!

΄Ετσι με κάτι τέτοια ο άνθρωπος εξελίχθηκε σε ρωσική σαλάτα. Συγχυσμένος! Και έκτοτε, μετά Χριστόν, τελεί σε μόνιμη σύγχυση, σε απόλυτο πελάγωμα.

Και δεν έχει βγει ακόμη στην πιάτσα ούτε ένας να αποπειραθεί τον θεραπεύσει.

Το Ιερατείο της Χριστιανοσύνης και ιδιαίτερα της Ορθοδοξίας- αυτοβαφτίστηκαν ως ότι ορθά δοξούν, πρεσβεύουν! Οι καλογεροπαπαδες! Κανείς, δεν μπορεί να τους αγγίξει. Εκπέμπουν σταθερά φοβία και δυσιδαιμονίες, καμώματα γενικώς, που προσβάλουν τη φύση του νοήμονος ανθρώπου, ως εκ Θεού -λένε- πλάστηκε!

–Πίστεψε και θα σωθείς. Σου λένε.

–Τι να πιστέψω, αυτή την αραχνιασμένη και άθλια φάρσα- κομπίνα; Ένα Θεό που …το σκάει από τη ζωή και δεν υπεραμύνεται του λαού, και είναι με τον Καίσαρα

και δεν τολμά να τον αγγίζει, να τον κριτικάρει απλά, έστω;

–Καλά εντάξει… Τα δέοντα μου στον Θεό σας!

Με αυτά και πολλά άλλα, που θα ακολουθήσουν, είναι ή όχι ΣΠΕΙΡΑ και κυρίως τρομοκράτες οι διαφεντεύοντες τα της εκκλησίας;

Κοινοί αλήτες είναι, μα δεν το γνωρίζουν . Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο δράμα όλων μας. Πιστών και κληρικών!

ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ:

΄Ίδιος με τον παραπάνω , αλλά υπό κλίμακα. Βασικά σημαίνει άνθρωπος μικρού σχήματος. Μικροκαμωμένος, ας πούμε. …Σήμερα υπονοεί και τούτα: Το ανθρωπάκι είναι ο αγαθός, ο φιλήσυχος, αλλά κι ο ευτελής και ο ανάξιος προσοχής… το ανθρωπάριον!

Σπουδαία οντότητα όμως. Καθοριστική στα τρέχοντα. Σιγανό ποταμάκι. Απείρως τσιρλισμένο-τρομοκρατη-μένο. Συμφωνεί με όλα. Δεν αντιστέκεται… «γιατί τάχα να μπλέκεται;» Σόφρων, οικογενειάρχης, συνετός νομοταγής – πολίτης και …εκκλησιαζόμενος.

Πετάει ο γάιδαρος, πετάει πάντα λέει αυτός.

Μονίμως λουφάζει, ρητορεύει ενίοτε, κάνει τον νταή που και που προς εντυπωσιασμό, μα στην κρίσιμη στιγμή, τη… σκαπουλάρει. Φεύγει όπου βρει κρυψώνα.

Ύπουλος και κρυψίνους . Περιφέρεται εις καφενέδες… εις στοάς, εις ναούς, παριστάνει τον ντάλα θρησκευά-μενο, θεωρητικολογεί, κραυγάζει περί δικαίου κι άλλα ανάλατα, μα μόλις μπήξει κάποιος το μαχαίρι στην ουσία, ο ανθρωπάκος λέγει… καληνύχτα!

Δεν έχει μπατζάκια, δεν έχει ιδέες, δεν έχει τίποτε. ΄Ένα κουφάρι σκέτο που παριστάνει τον άνθρωπο! Ακίνδυνος είναι, αλλά πλην καταλυτικά καταστροφικός.

Μια …σουπιά στη ζωή.

Ανθρωποειδές…. κατ΄ εικόνα και ομοίωση των επουρανίων Θεών. Να τον χαίρονται…. Οι Θεοί, ο Χριστός και οι λοιποί –Μωάμεθ-Βούδας …ιδρυτές σφαγιαστικών απάνθρωπων Θρησκειών!.

Αλήθεια ποια θρησκεία, δεν εσφαγίασε …αλλόθρησκούς …της; Τα καμώματα αυτά είναι εκ Θεού, ή Θεών ;

Παράγωγα της λέξης άνθρωπος υπάρχουν πολλά. Θα επιλέξω μερικά μόνον για να δείτε τα μεγέθη της σύγχυσης στην οποία από αιώνων έχει περιέλθει ο… άνθρωπος.

**Ανθρωποθυσία. Θυσιάζονταν άνθρωποι για να εξευμενίσουν τον, η τους Θεούς. Πανάρχαιο το χούγι. Πολλές θυσίες γινόντουσαν κατ ΄εντολή του Θεού, που κατέβαινε …καθ΄ όναρ, -επιφοίτηση Αγίου Πνεύματος- και πρόσταζε: Σφάξε το παιδί σου, και κάντο μου θυσία για να μαλακώσω, διότι διαφορετικά θα εξαπολύσω τους κεραυνούς μου επί της κεφαλής σου.

Υπάρχει και το «ανθρωποσφαγείον», τόπος δηλαδή όπου σφάζονταν άνθρωποι από ανθρώπους. Σήμερα τα θεάρεστα αυτά ευαγή ιδρύματα εξέλειπαν μεν , ως

συγκεκριμένος …εργαστηριακός-εκτελεστικός χώρος (ο τελευταίος ήταν τα κρεματόρια του Χίτλερ) αλλά επινοήθηκαν (με νου και λογική) άλλες αποτελεσματι-κότερες σφαγές ανθρώπων από ανθρώπους. Μικρά παραδείγματα:Οι πόλεμοι-κατσαπλιάδικες εισβολές- της Κορέας, Βιετνάμ , Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία…Κι όλα με σήμα κατατεθέν USA! ΄Όχι φυσικά τυχαία. Στις ΗΠΑ μαζώχτηκαν όλα τα αποβράσματα της Ευρώπης… και το DNA καλά κρατεί. Δεν αλλοιώνεται με όσο Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Ευαγγέλια κι αν διαβαστούν, απ΄ όσα κατηχητικά κι αν περάσουν.

Και βλέπουμε ες αύριον. Η παράδοση της ανθρώπινης λογικής καλά κρατάει.

Την ίδια καταληκτική έννοια έχει και το «ανθρωποφάγος», -τρώει ανθρώπινες σάρκες-. Το είδος… απαντάται –τάχα σε απολίτιστους, πρωτόγονους λαούς της Αφρικής κ. α. περιοχών του πλανήτη.

Αυτάρεσκος ο άνθρωπος της Δύσης αυτοβαφτίζεται «πολιτισμένος», την ίδια στιγμή που οι επιδόσεις του στην ανθρωποφαγία και ανθρωποεξόντωση υπερβαίνουν κάθε λογική και φαντασία.

**Ανθρωπομορφισμός: Φιλοσοφική έννοια. Εδώ μεγαλουργεί η …λογική του ανθρώπου. Ήθελε- και παρίστανε- τον ή τους Θεούς με ανθρώπινη μορφή και ιδιότητες. Τους ήθελε πιο χειροπιαστούς ας πούμε… Αλλοιώτικα δεν μπορούσε να τους καταλάβει, η λογική του δεν έφτανε κι έτσι γιόμισε ο κόσμος με αγάλματα Θεών και εικόνες που προσκυνούνται ή λατρεύονται κι ας λένε ότι θέλουν οι θεολογούντες μάναντζερς των

θρησκειών για να δικαιολογήσουν τι; Την έλλειψη παντελούς κοινής ανθρώπινης λογικής;

**Ανθρωπολατρεία:Πρόκειται για τη θεοποίηση και λατρεία ανθρώπου είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον! Αφού οι άλλοι οι επουράνιοι και υπεριπτάμενοι δεν ικανοποιούσαν το νιονιό του δίποδου, το έριξε στη θεοποίηση, κυρίως αρχηγών και πολιτικών. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα. Φαινόμενα τέτοια υπάρχουν σε κάθε γωνιά της γης κι αποδεικνύουν απλά το εύρος της λογικής του ανθρώπου και την κατάντια του.

Και στις μέρες μας υπάρχουν αντίστοιχα φαινόμενα ξεφτίλας του ανθρώπινου σκαριού. Όχλοι, χειροκροτητάδες, παλαμάκηδες, ένας ατέλειωτος συρφετός δίποδων και αλόγων συνoστιζόμενος πέριξ των εξουσιαστών, ηγετών και των παρακεντέδων τους, επιδίδεται σε τέτοιο γλείψιμο, ώστε αν δεν τους Θεοποιεί-με την αυστηρή έννοια της λέξης- πάντως τους ηρωποιεί , τους προσκυνάει, τους ανάβει κερί.

Κι ενώ τα ινδάλματά τους , δεν έχουν ακόμη ψωφίσει, τους φτιάχνουν αγάλματα, προτομές και ονοματίζουν δρόμους, οδούς και σοκάκια με το όνομά τους!

Ω, άνθρωπε, άνθρωπε, άνθρωπε…δεν πρέπει να αισθά-νεσαι ευτυχής με τη λογική που σε προίκισαν οι ευεργέτες σου ΘΕΟΙ;

ΑΓΑΠΗ

Κρίσιμος λέξη. Καθοριστική. Καταλυτική. Βασανιστική. Ίσως η πιο πολυφορεμένη και παρεξηγημένη λέξη. Έχει πολλές έννοιες, σημασίες και παραλλαγές. Τι είναι η αγάπη, ποιος ξέρει τι είναι η αγάπη; Όλοι ακουμπάνε σ΄ αυτήν μα ο καθένας την ερμηνεύει κατά το δοκούν. Έχει γίνει ένα τόπι.

Τυπικά είναι το «συναίσθημα της συμπάθειας της αφοσίωσης προς πρόσωπα, -κι άλλα ζωντανά- ή πράγματα.

Είναι ακόμη η γενετήσιος έλξη, πόθος και έρωτας. Ατέλειωτοι οι μύθοι και τα ιστορήματα γύρω από την αγάπη-έρωτας: «Πεθαίνω από αγάπη», … «για την αγάπη του Θεού, του Χριστού και της Παναγίας», «εγώ για την αγάπη σου πέφτω και στη φωτιά» και πολλά άλλα ων ουκ εστί αριθμός.

΄Εχει πολλά παράγωγα και συναισθηματικές φορτίσεις…: «αγαπησιάρης», «αγαπητικός», «αγαπητέ Κύριε»- στην αλληλογραφία μας- …μέχρι «αγαποβότανο» θα βρείτε, ένα άγριο χορτάρι (αμάρανθος)που όποιος το πιει …ερωτεύεται.

Παλαιά, η λέξη δεν είχε την σημερινή της «δόξα», δεν ήταν τόσο διάσημη -εκτός από την ερωτική της εκδοχή. Με την έλευση του Ιησού Χριστού ξεπετάχτηκε, όρθωσε ανάστημα και κατέστη το φλάμπουρο, το σήμα κατατεθέν του Χριστιανισμού.

Το «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» ή «το αγαπάτε αλλήλους» είναι συγκλονιστικές έννοιες, που έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή των ανθρώπων. Μέχρι τότε, προ Χριστού. η αγάπη ήταν μια φυσιολογική συναισθηματική διαδικασία. Οι άνθρωποι συμπαθούσαν –αγαπούσαν- κάποιους αλλά και συνάμα αντιπαθούσαν άλλους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα και στους μέλλοντες αιώνες, διότι έτσι είναι το σκαρί του ανθρώπου. ΄Η έτσι νομίζει πως είναι, ένα ζώο και μισό.

Έρχεται ο Χριστός, με τα μηνύματά του αυτά κι ανατρέπει τα πάντα. Πασχίζει, με μόνο αυτές τις δυο αυτές φράσεις, να βγάλει το ζωώδες του ανθρώπου από μέσα του και να τον φέρει εξανθρωπιστικά ένα σκαλί πιο ψηλά.

Δεν είπε τίποτε περισσότερο από όσα η αρχαιοελληνική γραμματολογία έχει καταχωρήσει στα αθάνατα κείμενα της, που σκοπό είχαν ένα: τον εξανθρωπισμό, την ανάταση του ανθρώπου , να πετάξει ψηλά και να αγγίξει σφαίρες ημιθέου, να άνω-θρώσκει (=άνθρωπος). Ο Χριστός με τα δυο προστάγματα αυτά που αναφέρουμε πιο πάνω, απλοποίησε τα διδάγματα των αρχαίων. Τα έκανε πιο πεπτά, λιανά, πιο σαφή.

Δεν μπορείς μωρέ ανθρωπάκο να κάνεις κακή χρήση της αγάπης. Η αγάπη είναι αδιαίρετη, δεν είναι εδώ αγαπάμε

κι εκεί μισούμε, εχθρευόμαστε. Ο αγαπών, αγαπά τα πάντα. Δεν κάνει διάκριση. Δεν τεμάχισε ο Χριστός την αγάπη.

Ανέδειξε την ουσία της.

Παρά το ότι το μήνυμα είναι καταλυτικά «θείο», εμπνευσμένο, οι οπαδοί του εδώ και 2000 χρόνια, ούτε

καν με σόδα μπόρεσαν να το χωνέψουν, ιδιαίτερα το ιερατείο που δήθεν έχει την αποκλειστική αντιπροσωπεία του Χριστού επί γης. Αυτοί ειδικά αλληλοσφάζονται μεταξύ τους. Τα παραδείγματα άπειρα.

Οι δικαιολογίες δε που δίδει το ιερατείο για τις παρασπονδίες του, είναι δακρύβρεκτα αφελείς:

–Μα άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν είμαστε τέλειοι!

–Ε, και τότε με τις ατέλειές σας πως υπηρετείτε τον Τέλειο Ιησού και με ποιον τρόπο οι ατελείς, μπορούν να κάνουν τους άλλους να αποκτήσουν πασαπόρτι για την τελειότητα και επουράνιο βασιλεία;

Θα το πω και θα το φωνάζω συνεχώς. Το ιερατείο –όλων των θρησκειών- λειτουργεί ως επαγγελματικό συνδικάτο. Οι διαφεντεύοντες τρώνε ψωμάκι από το μαγαζί που διατηρούν. Ζουν, επιβιώνουν πουλώντας Θεούς σε τιμή ευκαιρίας!

΄Ολες αυτές τις ανοησίες τις αντιλαμβάνεται ο πάσα ένας με κοινό νου.

Φαντασθείτε τις καθημερινές σφαγές που γίνονται στο πόπολο, που ενώ ανάβει κεράκι λατρείας Χριστού, και σταυροκοπιέται, την επόμενη στιγμή κατέρχεται πάνοπλος στον κοινωνικό στίβο και σφαγιάζει τους πάντες που μπαίνουν εμπόδιο στα γήϊνα μικροσυμφέροντά του.

Ο Χριστός και τα μηνύματά του έχουν παραποιηθεί πρωτίστως από τους επί γης εκπροσώπους του, που ενώ υποτίθεται ότι έχουν επιφοίτηση Αγίου Πνεύματος, στην

πράξη αποδεικνύουν αντιπνευματικότητα και αρτηριο-σκλήρωση.

Η σημασία που προσδίδει ο Χριστός στον όρο αγάπη , δεν έχει προηγούμενο, είναι μέγιστη και απλή στην εφαρμογή της. Αρκεί , ο άνθρωπος να αναβλέψει. Να αποτάξει τις ζωώδεις έξεις του και να δει τον διπλανό του αδελφικότερα, αγαπητικότερα.

Αλλά πώς; Προηγουμένως πρέπει να καταλαγιάσει τον εγωϊσμό του, που αποτελεί μπαρούτι σε κάθε του βήμα.

Δυστυχώς ΟΛΟΙ μας έχουμε υπερφίαλες αντιλήψεις περί του εγώ μας. Εμείς είμαστε οι καλύτεροι κι οι άλλοι όλοι μπρόκολα.

Δεν μπορεί ο διπλανός μας να μας κάνει τον κόκορα! Θα τον πάρει ο… διάολος. Θα τον χάψουμε με μια κίνηση!

Έτσι κάπως μπερδευόμαστε. Κι ενώ καταφεύγουμε στους ναούς προς σωτηρία των ψυχών μας, στο φινάλε γελούν με τα καμώματά μας και τα …παρδαλά κατσίκια!

Και δεν θα ισχυριστώ ποτέ ότι χρειάζεται να ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, όπως πρεσβεύει ο Ιησούς, κάπου εκεί σ΄ αυτά τα μεταφρασθέντα Ευαγγέλια των 70 Εβραίων…και που φυσικά δεν μου πάει να συμφωνήσω.

Το εγώ μας είναι η ουσία της ύπαρξής μας. Δεν τον τσαλακώνουμε , δεν τον περιφρονούμε. Μπορούμε όμως να χαλιναγωγήσουμε τις εξάρσεις του και τα τρελά του, όπου συχνά επιδίδεται άλογα κι άσκεπτα.

Τι είναι καλύτερο; Αυτόν που σε πειράζει, σε ενοχλεί, σε επιβουλεύεται, να τον στήσεις στο δικαστήριο, να τον διώξεις, ή να κουβεντιάσεις μαζί του τις διαφορές σας;

Κι αγάπη κατά Ιησούν αυτό θα πει: Όχι μάχαιραν έδωσες και μάχαιραν θα λάβεις, αλλά χάδι έδωσες και χάδι θα λάβεις.

Ε, κι αν ο άλλος δεν σου δώσει χάδι, τι έγινε; Αρκεί που δίνεις εσύ…

΄Αντε με λίγη προσπάθεια, άνθρωπε, θα εξανθρωπιστείς.

Ας περάσουμε τώρα στην άλλη διάσταση της αγάπης, της ερωτικής. Εδώ τα πράγματα είναι τελείως φλουταρισμένα! Θολά, μη διαυγή, σχεδόν αλλόκοτα.

Η ερωτική αγάπη είναι η σφοδρή έλξη, συμπάθεια προς το άλλο φύλο και ιδίως σαρκική επιθυμία. Φυσικά η τέτοια αγάπη-έρωτας είναι τυφλή , όπως λένε και οι παραδόσεις του ανθρώπινου ευγενούς ημών γένους.

Η ερωτική αγάπη δεν λειτουργεί λογικά, και δεν εξηγείται εγκεφαλικά. Μα είναι γεμάτη μαγεία.

Ξάφνου κεραυνοβολείσε από την κορμοστασιά, από το λόγο, την προσωπικότητα του άλλου φύλου και παλαβώνεις.

Είναι χαριτωμένο, διασκεδαστικό κι ορισμένως όμορφο κατά τα πρώτα στάδια του συναισθηματικού σεισμού, ο οποίος στις πιότερες φορές είναι συμπτωματικός και πάντως-στην εποχή μας- λειτουργεί κυρίως σε επαγγελματικούς χώρους. Η δασκάλα ερωτεύεται δάσκαλο, ο δημόσιος υπάλληλος, τη διπλανή του συνάδελφο και πάει λέγοντας.

Η τέτοια αγάπη, είναι έρως κι όχι αγάπη με την έννοια που πολιτογράφησε ο Ιησούς.

Γι αυτό και η ερωτική αγάπη σε πολλά της σημεία είναι σαθρή και ετοιμόρροπος. Τα διαζύγια –στα 3 ζευγάρια σήμερα το ένα πάει για διαζύγιο-… είναι δημοσφιλέστατα.

Για το παραμικρό οι πάντες χωρίζουν!

Αν και από φλογερή αγάπη-έρωτα συνδέθηκαν.

Για να μην πω και το άλλο, πως οι σφοδρώς αγαπώμενοι-ερωτευμένοι, αλληλομισούνται θανάσιμα κι ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του αλλουνού.

Να μην αναφερθώ και στα δυστυχή τέκνα τους, που σέρνουν κακήν κακώς στις μεταξύ τους ατέλειωτες διενέξεις τους.

Σαν να μη τρέχει τίποτε. Τα βολεύουν με την άθλια συλλογιστική τους … «και σάμπως είμαι η πρώτη ή η τελευταία που θα χωρίσει;» …

Ο έρωτας-αγάπη αποτελεί σίγουρα μια ευγενή χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν τον λασπώνουν, τον ευτελίζουν αυτό έχει να κάνει με τον κενό κι άνοστο εγωϊσμό και εγωπάθειά τους.

Επειδή δεν θέλω επί του κεφαλαίου αυτού να απεραντολογήσω, θα θέσω μερικά ερωτήματα.

–Παντρεύεσαι γιατί αγαπάς;

–Αφού αγαπάς γιατί χωρίζεις αύριο; Γιατί φτύνεις, περιφρονείς στέλνεις στο διάολο του «αντικείμενο» της λατρείας και του πάθους σου;

–Ανακάλυψες νέο πάθος… που θα σε ικανοποιεί πληρέστερα;

–Είσαι έρμαιο της τσουτσουνοπαικτικής σου;

–Η αγάπη του ενός προς τον άλλον είναι μια θεία, ευωδιαστή κατάσταση. Εσύ περνιέσαι για άνθρωπος; Ποια η διαφορά σου με τα σκυλιά; Το πήδημα σε νοιάζει;

–Χωρίζεις … είναι τόσο απλό όσο και η αλλαγή των εσωρούχων μας; Περί ποιας αγάπης μπορείς να μιλάς και ποιας ηθικής που θαρρείς ότι αντιπροσωπεύεις;

Ο χωρισμός δύο εραστών-αγαπημένων, αποτελεί χρεοκοπία του ανθρώπινου σχήματος. Όταν δύο εραστές δεν μπορούν να συνδιαλαγούν και να τα βρουν μεταξύ τους, είναι ό,τι χειρότερο. Το έχω ξαναγράψει.

Στην σημερινή φαιδρή εποχή και με τα ραδιοτελεβίζια, όπου χτυπιούνται παρουσιαστές αμφιβόλου ηθικής και παιδείας το σύνθημα που εκπέμπουν –λόγω προσωπικών ατελειών- είναι ένα: Πηδάτε, πηδάτε, χωρίζετε και ξαναπηδάτε προς ευτυχίαν υμών».

Σε τέτοια κατάντια έφτασε η απίστευτη γεύση έρωτα-αγάπης. Να εξελιχθεί σε βούρκο. Να προδίδω την αγάπη μου, το κορίτσι μου, το αγόρι μου τόσο χυδαία και ταπεινά.

Για να πέσω στην αγκαλιά κάποιου αλλουνού,ή αλληνής.

Όταν με τόση ευκολία, ξετσιπωσία απορρίπτεται το αντικείμενο της αγάπης μας, δεν νομίζω ότι υπάρχουν

πολλά περιθώρια ώστε να κοκορευόμαστε ότι είμαστε και ηθικά στοιχεία. Όταν προδίδεις, εγκαταλείπεις τον άνθρωπο που αγαπάς, είναι ολοφάνερο το πόση μπέσα θα έχεις στη συμπεριφορά σου με τους άλλους, τους ξένους: Θα τους πουλάς σε κάθε ευκαιρία.

Θα το πω σταράτα και κοφτά: Η μονογαμική αγάπη, έχει απέραντη ομορφιά κι απίστευτη ηθική.

Ο σεβασμός προς τις αγάπες μας είναι αρετή, ευλογία.

Όλα τα άλλα , περί πολυγαμικού ανθρώπου, οι ερωτικές πολυπληθείς περιπέτειες, οι κατακτήσεις και η αλλαγή επικλινίων συντρόφων είναι ευτελή, και υποδηλώνουν βαθύτατη ψυχασθένεια, εσωτερική φουρτούνα. Και βεβαίως δεν αγνοώ τον σημερινό συρμό, που είναι σεξουαλικο-κεντρικός, και έχει καταντήσει και τον έρωτα καταναλωτικό είδος.

Δεν έχουν παρά οι …χωριζόμενοι, οι διαζευγόμενοι, οι ξενοπηδούντες να μας πουν τι γνώμη έχουν τα τέκνα τους για τα παρδαλά καμώματά τους!…

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα να βλέπουν τα παιδιά, τους γονείς, τους γεννήτορές τους να χωρίζουν.

Κι όταν λέω παιδιά, δεν εννοώ μόνο τα πιτσιρδέλια αλλά και μεγαλωμένους, ενήλικες. Το χτύπημα είναι βαρύ.

Τα τραύματα δεν επουλώνονται ποτέ.

Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα να βλέπουν τα παιδιά τους γονείς τους, σε βαθιά γεράματα, να βολτάρουν στην παραλία πιασμένοι χέρι-χέρι. Υπέρτατη εικόνα ευτυχίας για τα παιδιά, διότι συνειδητοποιούν πια πως είναι σπορά αληθινούς αγάπης. Είναι υπέροχο να ξέρεις πως είσαι προϊόν αγάπης κι όχι σμπαραλιασμένων, διαλυμένων γονιών.

Έρως ανήκατε μάχαν.

Ιδού η δική σας μάχη πλέον. Εγώ την έχω δώσει.

Και μη σας περάσει από το νου ότι ηθικολογώ. Διαθήκη καταγράφω. Σε άλλα λίματα (γάμος, ερως, διαζύγιο κ.α.)

θα έχω την ευκαιρία να είμαι αναλυτικότερος και φωτιστικότερος.

Πάντως η αγάπη, είτε αυτή που διετύπωσε ο Χριστός είτε αυτή την αυθόρμητη κι άδολο που νιώθουν τα δυο φύλα, είναι κορυφαίες ουσίες της ζωής και χρέος μας είναι να μη τις αφήσουμε να μουχλιάσουν. Είναι πηγή ζωής, η οποία μεν ανανεώνεται αενάως, αλλά συχνά υποβαθμίζεται από τις δικές μας συμπεριφορές και επιπολαιότητες.

O Θείος Πλάτων αναφέρει τούτα περί αγάπης:

“–Η αγάπη φέρνει ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, γαλήνη στην ταραγμένη θάλασσα, ύφεση στους ανέμους, και γλυκόν ύπνον στους δυστυχείς. Η αγάπη δίνει πραότητα και μαλακώνει την τραχύτητα του χαρακτήρα. Χαρίζει την καλή θέληση κι απομακρύνει την εχθρότητα. Είναι γονιός της ευμάρειας, της τρυφερότητας, της κομψότητας, της χάρης, της επιθυμίας και της μετάνοιας, οδηγός στο λόγο, συμπαραστάτης, υποστηριχτής κι άριστος σωτήρας, το στολίδι των Θεών και των ανθρώπων”.

Δυστυχώς αυτές οι θεϊκές ομορφάδες, εκλείπουν από τους διαζευγμένους. Εδώ υπάρχει ομίχλη και καταχνιά.” Όπου ακούς φωνές, κραυγές και καυγάδες εκεί δεν υπάρχει η αγάπη”.

Οι άνθρωποι χωρίζουν διότι μπλέκουν την καρδιά τους με το μυαλό τους. Η συζυγική ζωή είναι ένας ατέλειωτος δεινός- ενίοτε αγώνας”. Η αγάπη ξεκινάει αυτόνομα κι αυθόρμητα μέσα από τα βάθη του είναι μας. Κατά την πορεία όμως κτίζεται, οικοδομείται, ασκείται. Η αγάπη

είναι μια συνεχής προσπάθεια θυσίας του εγώ (απαρνησάσθω εαυτόν…)

Στη σύγχρονη εποχή περισσεύει ο εγωϊσμός, που είναι ο πιο ύπουλος εχθρός μέσα στη σχέση των δύο φύλων που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Οι διαζευγμένοι πάσχουν από υπερτροφικό, αθεράπευτο εγωϊσμό: “Ποιός είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ;”

Από που βγαίνει ένα τέτοιο καντάρι; Ας όψεται το δαιμόνιον του μυαλού, που είναι σταθερά εχθρικό προς τους κτύπους της καρδιάς. Όταν μπει στο μυαλό κάποιου τέτοιος σπόρος, τότε τα πράγματα γίνονται περιπλοκότερα. Με υπερτονισμένο το εγώ, ο ένας θέλει να κυριαρχίσει επί του άλλου. Ο ανταγωνισμός επί θύραις και το διαζύγιο πλέον αναπόφευκτο!

Διότι λέει,… ο ένας είναι καλύτερος από τον… άλλον κι άρα ανοήτως -αλλά με απόλυτη νοητική διεργασία- άξιζε καλύτερης τύχης!

Η Γεωργία Σάνδη, ένα κοφτερό γυναικείο μυαλό, είχε πει: “Δεν υπάρχει αληθινή ευτυχία μέσα στον εγωϊσμό”.

Τα άτομα που οδηγούνται στο χωρισμό, πριν απ΄ όλα έχουν πάρει διαζύγιο από την αγάπη! Κι αυτό είναι το δραματικότερο.

Ο ΄Εντγκαρ Αλλαν Πόε, αναφωνούσε ωστόσο:

“–Ω, ανθρώπινη αγάπη! Μας δίνεις στη γη αυτό που περιμένουμε από τον Ουρανό”.

.

Μερικοί ωστόσο ζαλίζονται από τα ψηλώματα των ουρανών και επιμένουν να σέρνονται, σαν δηλητηριώδη φίδια στη γη, κατασπαράσσοντας ο ένας στον άλλον.

**ΑΓΙΟΣ:

Κατά τη λεξικογραφία, το «άγιος» έπρεπε να προταχθεί αλφαβητικά. Αλλά επειδή αρχή και τέλος στη ζωή αυτή είναι ο άνθρωπος δεν μπορούσα να ακολουθήσω το Αλφάβητο. Πρώτιστα ο «άγιος» είναι άνθρωπος. Έπεται η κτηθείσα μεταγενέστερα και εν αγνοία του, ιδιότητά του ως αγίου. Κι έτσι πράττω .

Βασικά μπερδεμένη κατάσταση. Και μα τον …Άγιο, δεν ξέρω αν καταφέρω να σας διαφωτίσω. Στα λεξικά δεν θα βρείτε σαφή ερμηνεία της ιδιότητας αυτής, που μας προέκυψε με την –δια πυρός και σιδήρου- επικράτηση

της χριστιανικής θρησκείας. Στην αρχαιότητα, απ΄ όσο μπορώ να ξέρω, τέτοια ιδιότητα δεν υπήρχε.

Υπήρχαν οι ημίθεοι, άνθρωποι που υπερέβαιναν τα ανθρώπινα. Τιμόντουσαν, αλλά δεν λατρεύονταν.

Το «άγιος» επινοήθηκε στην πορεία της εξέλιξης της χριστιανοσύνης με στόχο ένα: Να πειστεί το πόπολο, ο οπαδός της θρησκείας να παραδειγματιστεί από τον βίο και πολιτεία των Αγίων, και ως γνωστόν σήμερα οι Βίοι των Αγίων κυκλοφορούν στα εξώπορτα των ναών και στα καλάθια των πανηγυριών.

Να πειστεί ο οπαδός του Χριστιανισμού να ακολουθήσει το παράδειγμά τους στην αρετή! Ποια όμως είναι η αρετή του «αγίου»;

Κοντολογής είναι η απάρνηση κάθε εγκόσμιου και η προσδοκία του θανάτου του, εν αναμονή της ελεύσεως μιας άλλης ζωής. Πάντως μπράβο του! Ήλθε στη ζωή …προπονούμενος να πεθάνει! Κανείς εχέφρων δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει αυτό το καπρίτσιο του Θεού. Μας έπλασε-λέγεται- για να αθλούμαστε για μια …άλλη ζωή; Γιατί μπήκε σε τέτοια βάσανα και δεν μας έμπαζε κατ΄ ευθείαν σ΄ αυτή την άλλη ζωή και αιώνιο βασιλεία; Θα γλίτωνε κι αυτός από μπελάδες κι εμείς από παλαβομάρες.

Στην ελληνική αρχαιότητα ασκούνταν στην κατάκτηση της αρετής. Όλη η ελληνική αρχαία φιλοσοφία , αλλά και ο βίος και η πολιτεία των τότε ΄Ελλήνων διέπονταν από την προσπάθεια να εξανθρωπιστούν, να γίνουν τέλειοι, να

προσεγγίσουν το θείο. Χωρίς υποσχετικές ότι, αν είναι καλά παιδάκια, θα απολαύσουν –μετά θάνατο- το γλειφιτζούρι μιας άλλης ζωής-βασιλείας την καλούν-…ως αμοιβή για τις προσπάθειές τους να καταστούν ενάρετοι…άγιοι!

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την φτώχεια του χριστιανικού παραμυθιού για την κατάκτηση της αρετής σε σχέση με τη στάση των αρχαίων Ελλήνων για το ίδιο θέμα, δηλαδή την επιδίωξη της αρετής.

΄Ο … χριστιανός «άγιος» λοιπόν αθλείται στην αρετή προσδοκών μεταθανάτιο ανταμοιβή. Και τι είναι η αρετή; Πράξη συναλλαγής; Μπορεί ένας Θεός, να μεταχειρίζεται ως φθηνός εμποράκος, έτσι τα πλάσματά «του»;

Ο Χριστιανικός «Άγιος» πάντως είναι είδος επωφελές και χρήσιμο. Διότι κατά τα ιστορούμενα, ο εν λόγω ασκείται στην αρετή, – έστω και υστερόβουλα σκεπτόμενος ότι θα απολαύσει… παράδεισο- μια άλλη ζωή.

Οικτίροντας και ονειδίζοντας τα του κόσμου αυτού, μια ωραία πρωϊα, τη σκαπουλάρει και παίρνει τα όρη, τα λαγκάδια και τις σπηλιές και εκεί γονυκλινής το ρίχνει στην προσευχή, ζητώντας από το Θεό έλεος, …για τις αμαρτίες του.

Τι έκανε; Μια χαρά παιδί δεν ήτανε. Ε, είπε και κανένα ψεματάκι, ε, επιθύμισε και την γκομενίτσα της γειτονιάς του… και τι έγινε; Δεν αδίκησε κανέναν κι αυτό είναι που μετράει. Ποιος του γέμισε το νου με ενοχές, ώστε να θέλει να αυτοκαταστραφεί;

Ο «άγιος» ωστόσο είναι ενάρετος, καλός καγαθός, μια ψυχούλα, σεμνή, άκακη που αξίζει τον σεβασμό μας , αλλά όχι και το κεράκι μας , γιατί αυτό παραείναι φάρσα. Ο ίδιος ο άγιος, θα μας καταχέριαζε με την μαγκούρα του , αν ήξερε ότι έτσι θα κατέληγε… Κι ο Ιησούς Χριστός πως κατέληξε σάμπως; Περιφέρεται ως ιδρυτής Θρησκείας, τέταρτης σε αριθμό-ψήφων-, μετά τον Βουδισμό, Ινδουισμό, Μωαμεθανισμό, δηλαδή περίπου όπως το κόμμα ΣΥΝ, και ΛΑΟΣ.

Ο Χριστός δεν ίδρυσε καμιά θρησκεία. Ήρθε, είπε δύο σταράτες, σωστές κουβέντες και διώχτηκε –σταυρώθηκε- γι αυτές.

Άλλοι μάναντζερς του έστησαν το κόλπο της θρησκείας, ρεζιλεύοντας και εκμεταλλευόμενοι –δι ίδιον όφελος- τον καλό του λόγο…αν και προλαληθής από τους Έλληνες φιλοσόφους με πιότερη ουσία και περιεκτικότητα ασύγκριτη.

Τέλος πάντων, ο Ιησούς απευθύνονταν σε Εβραίους βοσκούς κι έπρεπε να μιλήσει στη γλώσσα που νογούσαν αυτοί. Κανείς δεν μπορεί να λιθοβολήσει –εκτός κι αν είναι ανόητος- το λόγο του Χριστού. Μπορεί να είπε κοινοτοπίες, αλλά είπε και το υπέρτατο, μοναδικό: «Αγαπάτε αλλήλους». Απόφθεγμα που καταχωρείται ως απόλυτη πνευματική του ιδιοκτησία.

Τώρα αν ισχυρίστηκε πως είναι «υιός Θεού», μικράν αξίαν έχει. Ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει. Η ουσία βρίσκεται στον εξανθρωπιστικό του λόγο. Και ο λόγος του δεν είναι προς κατάκριση, προς χλευασμό. ΄Εχει ουσία για το βάνδαλο ανθρωπίσκο που παραδέρνεται με τα χαζά του.

Η πορεία του «αγίου»… προς αγιοποίηση οφείλεται σε ένα παράξενο σύμπλεγμα δοξασιών-χριστιανικών- και προσωπικών τάσεων- καταβολών. Ανασφαλή όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Γνωστόν . Ο «άγιος» ανασφα-λέστερος πάντων. Το τομάρι του απλά τον ενδιέφερε, η σωτηρία της ψυχούλας του!

Ως –επίσης γνωστόν- όλες οι Θρησκείες προσπαθούν να εμπεδώσουν στους οπαδούς τους την έννοια της ενοχής των…γι αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν!

Η ενοχή είναι ένα σκιάχτρο! Φόβητρο! Ο «άγιος» μας προσβλήθηκε από ψυχικό νταράκολουμ … κι όπου φύγει-φύγει!

Η «σωτηρία» του τομαριού του -υποψήφιου αγίου- ήταν το ιδανικό του. Φοβισμένος με τις θρησκοληψίες του, κυρίως ότι θα πάει στην κόλαση, ότι μετά τη θανή του θα πάθει … των παθών του στα καζάνια της κόλασης… λασκάρησε! Το έσκασε, έφυγε, αναχώρησε!

Με νηστείες και με άκρατο σιωπή περί παντός συμβαίνοντος εν τω κόσμω τούτο, απομονώθηκε, όπου δει, αναμένων τη… θανή του!

Η μόνη του ελπίδα… η θανή του! Φοβερό! Πλην και σεβαστό. Έτσι επέλεξε. Δεν είναι εύκολο να πάρεις των ομματιών σου και να σαλτάρεις στα βουνά, τα φαράγγια, τις σπηλιές …Να τρως ακρίδες και μολόχες… Δεν είναι μια εύκολη απόφαση!

Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Και να υποκλιθούμε μπρος στη «θεία» τρέλα της απόφασης!

Μα, βρε Χριστιανέ μου, τι θες; Τη ζωή που σου χαρίσθηκε ή μια άλλη , μεταθανάτιο που… ούτε τη σκαμπάζεις , ούτε τη σκαμπάζουμε; Και πασχίζεις δα στην άθληση της αρετής! Ποιας; Αρετή χωρίς πειρασμούς, αντιθέσεις, ανταγωνισμούς και πάλη σκληρή ανθρώπου με άνθρωπο… δεν γίνεται! Δεν αναδεικνύεται! Δεν πιστοποιείται!

Η αρετή ξεχωρίζει μέσα από τη διαπάλη, ανάμεσα σε άλλα δίποδα. Η αρετή δεν υπάρχει με την απομόνωση

…Η αγιότητα δεν είναι ερημιά και σιωπή! Είναι μάχη καθημερινή με όλους και με όλα! Εσύ φυσικά μάχεσαι με τον εαυτό σου, με τις ορμές και επιθυμίες σου, με τη φύση σου. Προσπαθείς να καθυποτάξεις το σαρκίο σου σε κάποια τυπικά, κανόνες. Κι εμείς σάμπως τι κάνουμε,

μπεγλέρι παίζουμε; Αν έτσι ήταν η στράτα προς την αρετή, η αυτοκαταστροφή μας και ο έλεγχος, ή η εξολόθρευση των ροπών μας τότε ή εσύ είσαι φάλτσος ή ο Θεός που μας, και… σε έφτιαξε.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να κάθεσαι στο κελί σου και να διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις φτού κι απ την αρχή τα Ιερά γράμματα, να λες μερικά Κυρ- Ελέησον, να τρως για πρωϊνό νερόβραστες φακές με ένα ξεροκόμματο, να πίνεις λίγο νεράκι και να έχεις… μόνιμο αραλίκι. Και δόξα τω Θεώ.

Ποιες αμαρτίες έχεις, ώστε να στις συγχωρέσει ο Θεούλης σου; Τελείς σε μόνιμη αδράνεια, ακινησία. Δεν βρίσκεσαι στο αλλισφερίσι της πιάτσας, να πουλάς πατάτες με 8 δεκάρες το πρωί και μόλις φτάσει το μεσημέρι κατεβάζεις την τιμή στις 3 δεκάρες. Εκεί σε θέλω μάστορα, Παναγιότατε, Όσιε να δεις τι πάει να πει αμαρτία!

Τον πατατά, θα βρεθεί Θεός να τον ελεήσει; Αμαρτάνει λέτε; Κλέβει τους συνανθρώπους του;

Λέω όχι. Είναι δικαιοπρακτικός. Οι πρωϊνοί πελάτες του πληρώνουν κάτι παραπάνω την πατάτα, οι μεσημεριανοί κάτι λιγότερο. Μπορείς να λύσεις αυτή τη διαδικασία και να αποφανθείς τι εστί αμαρτία; Κλέβει ή ευεργετεί τελικά ο πατατάς; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των «αγίων» είναι ότι στην πλειοψηφία τους είναι ραμολί, γέροντες. Νέοι δεν υπάρχουν, πλην κάποιων που σφαγιάστηκαν από αλλοθρήσκους. Ο αναχωρητισμός, αν και ασκείται με δεινές στερήσεις, φαίνεται ότι παράγει μακροζωία… Ας

το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι θέλουν να κρατηθούν στη ζήση αυτή περισσότερα χρόνια. Αλλά να ξέρουν ότι θα τη βγάζουν με ξερόψωμο και νερόβραστες φακές ως …πρωινό ρόφημα! Μα θα εξασφαλίσουν τη μακροζωϊα που τους ενδιαφέρει., αρκεί να μας εξηγήσουν το γιατί; Είναι προσόν, αγαθόν η μακροζωϊα και γιατί;

Μετά από χρόνους και καιρούς η αδιάφορος κι άκρως εγωϊστική αυτή στάση του ….εκτιμάται από το Ιερατείο και το οποίο τον αγιοποιεί με σχετική ψηφοφορία, όπως γίνεται στα σωματεία.

Η Αγιοποίηση ενός γίνεται με τη σύναξη των παπάδων και του κονγκλαβίου της Ιεραρχίας των που αποφαίνεται θετικώς ή αρνητικώς περί της υποψηφιότητας του συγκεκριμένου …κυρίως-σχεδόν πάντα- ρασοφόρου δια ψήφου.

Ψηφίζουν – και τέρμα τα δίφραγκα. Μοναδικό προνόμιο του Ιερατείου να χρήζει αγίους! Και μόνο αυτή η λεπτομέρεια, αρκεί για να καταλάβουμε με τι καταγέλαστα έχουμε να κάνουμε! Κανένας άλλος φορέας δεν παράγει …αγίους! Σινάφι όμως κι αυτό να σου πετύχει!

Άγιο-ποιούμε. Δηλαδή φτιάχνουμε –εμείς οι άνθρωποι – τους αγίους! Κάτι σαν αυτό που είπαμε σε προηγούμενο λίμα: Ανθρωπολατρεία.

Με κριτήρια ανθρώπινα –με αυτήν … την υπέρτατη λογική που…διαθέτουμε- κι όπως το αποδείξαμε- κατασκευάζουμε και τους… Αγίους μας.

Ας είναι καλά κι ας… μεσιτεύουν παρά τω Κυρίω , μη λάχει και μας συμβούν χειρότερα από τα καραγκιοζλίκια αυτά.

Για να πλησιάσουμε το Θείον, χρειαζόμαστε και πορτιέρηδες, μεσίτες και πρεσβευτές… σαν να μην μπορούμε τάχα να επικοινωνήσουμε απευθείας με το Θεό… Λες και δεν έχουμε κινητά… τηλέφωνα.

Δηλαδή εδώ η …διαπλοκή…η φάρσα, το χυδαίο και ανίερον είναι ολοφάνερα.

Πάντα όμως τα ανθρώπινα είναι σαθρά. Σέβομαι τις πίστες απάντων. Τιμώ τους …χειροτονηθέντες-ανακηρυχθέντες εις Αγίους, διότι κάποιο φωτάκι δίνουν προς τον εξανθρωπισμό μας. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο, θετικό.

Σας έτυχε ποτέ ζήσετε μια- δυο μέρες σε μοναστήρι, στο Αγιο Όρος, να διαβάσετε ποτέ βίους αγίων; Ποιο εμετικές ιστορίες δεν έχω μεταδεί. Κι όλες, λες και γράφτηκαν από το ίδιο χέρι, σχέτο καρμπόν, φωτοτυπία.

«Αθλήθηκε στην αρετή, βοηθούσε τους πτωχούς, θανατώθηκε για την πίστη του προς τον Χριστό και μετά μυροβολούσε το πτώμα-σκήνωμά του και η εικόνα του, που στο μεταξύ είχε αγιογραφηθεί- έκανε… θαύματα, συχνά δε… και δάκρυζει», προς μέγιστη αγαλλίαση του ποιμνίου, δηλαδή των πιστών προβάτων… με σχήμα ανθρώπου.! Θαύμα… ο άγιος μας δακρύζει. Κάποια συμφορά θα μας βρεί.

Ανεξάρτητα από τους αναχωρητές, -καλόγερους, που φαίνεται να υπονοώ εδώ, υπάρχει και μια στρατιά άλλων

εραστών της ορθοδοξίας , της χριστιανικής πίστης γενικώς που δεν κάμφθηκαν αλλά αγωνιζόμενοι κατά παντός φαύλου εν μέσω της ζούγκλας της …κοινωνίας μας, θυσιάστηκαν και σκληρά ενίοτε.

Και τι είναι η αγιοποίηση; Να σου δώσει ένα παράσημο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Ακαδημία Αθηνών … σε τι διαφέρει μια τέτοια ξεχωριστή διάκριση;

Υπάρχει διαφορά. Οι μεν τιμώμενοι για τους άθλους τους, από την πολιτεία, περνάνε και φεύγουνε, οι δε αγιοποιούμενοι ανθρωπολατρεύονται… Χώρια που κομματιάζονται οι σωροί τους, τεμαχίζονται τα λίψανά τους και περιφέρονται-νεκρολατρικά- από ναό εις ναό για προσκυνήματα!

Εις δόξαν του Κυρίου!… Σχετη πτωματολαγνία!.. Νεκροφιλία.

Με τις -ευλογίες –τάχα των Θεών , του Θεού…

Μήπως παλαβώσαμε; ΄Η αλληλοδουλευόμαστε;

Όμως υπάρχουν πολλά κενά και ερωτήματα αντίστοιχα περί της αγιοποίησης.

1)Πόσοι άγιοι, καλόγεροι, όσιοι, σφαγμένοι, καρατομηθέ-ντες ή μη υπάρχουν;

2)Πως συμβαίνει οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία των αγίων μας να είναι παπάδες και μάλιστα αρσενικοί, την ώρα που είναι γνωστόν ότι η πελατεία των Θρησκειών απαρτίζεται πλειοψηφικά από γυναικομάνι;

3)Τι γίνεται εκεί στο σινάφι αυτό-τέτοιο είναι- παράγουν αγίους κατ΄ αποκλειστικότητα ρασοφόρους;

4) Δεν υπάρχουν κοσμικοί, που να διάγουν βίον ενάρετο κι αυτοί με ίσα μέτρα να αγιοποιηθούν;.

Δεν φτάνει όλο αυτό το παρακρουστικό φαινόμενο έχουμε και το άλλο: το καθαρώς ειδωλολατρικό μέσα στα σπάργανα της χριστιανικής πίστης, που υποτίθεται ότι διακονεί την μονοθεϊα. Αν δεν γελάει ο Χριστός σίγουρα θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ο έξω από δω .

Αντικείμενα, -υλικά- όπως : μαστραπάδες, κύπελα, δισκοπότηρα, τάφοι, (άγιος τάφος), κορνίζες και ζωγραφιές, ακόμη ζώνες, κι άλλες φορεσιές, χαϊμαλιά , ξύλα από τον τίμιο Σταυρό –τι ατέλειωτο παραμύθι κι αυτό- κ.λ.π. καλούνται, βαφτίζονται …άγια!

Και μας καλούν οι καλανάρχες, το ομιχλώδες παπαδαριό, τάχα εκπρόσωπων του Θεού… εις προσκυνήματα και εις κατάθεσιν του οβολού μας προ παντός! Η ζητιανιά εντός των κόλπτων της Εκκλησίας έχει αναχθεί σε επιστήμη. Δια του οβολού του ποιμνίου επέζησαν οι εκκλησιαστικοί μας… και πέφτει τέτοιος οβολός με τη σέσουλα, ώστε η περιουσία του Ιερατείου να είναι αμύθητη (Βατικανό, Εκκλησία της Ελλάδας, Μοναστήρια κ.λ.π.).

Παλαβώσαμε;

Το λογικό μας –που υποτίθεται ότι φέρουμε- , μήπως ξεστράτησε και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται;

Τα μπρίκια και τις κατσαρόλες και τα δισκοπότυρα και τα εσώρουχά μας, τα σενδόνια –η Αγία Σενδόνη- τα έχουμε αναγάγει εις… άγια;

Στην πόλη Τριέρ της Γερμανίας πρίν από κάποια χρόνια, βγάλανε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα –οι Καθολικοί- σε λαϊκό προσκήνυμα τον… «χιτώνα του Ιησού» που φύλαγαν εντοιχισμένο…επί αιώνες… στην πόλη τους…

Στην Ιταλία σε ένα ταπεινό χωριουδάκι, του Παλέρμο, έγινε το σώσε από προσκηνυτάδες οι οποίοι έσπευδαν να προσκυνήσουν τα…άχυρα από τη φάτνη όπου εγεννήθη ο Χριστός. Που τα βρήκαν; Πώς τα διέσωσαν; Ας όψεται το αμαρτωλό Βατικανό κι ο Πάπας!

Και ερωτάται ποια η διαφορά με την ειδωλολατρία;

« Η ζωή όλων των Χριστιανών είναι γεμάτη από απειράριθμες δεισιδαιμονίες , που οι ιερείς τις συγχωρούν και τις υποθάλπουν με ευχαρίστηση, γιατί γνωρίζουν πόσα χρήματα τους προσφέρονται.» Τα λέει αυτά ο μεγάλος ΄Ερασμος Ολλανδός Ελληνιστής και καινοτόμος.

Ενώ ο υπέροχος Νίτσε είπε:

«–Όταν χαιρετώ έναν θρησκομανή, αισθάνομαι την ανάγκη να πλύνω τα χέρια μου»

Ακόμη, πέρα από αυτά τα ανθρωπάκια (καλόγεροι, όσιοι, παπαδάκια) αποσυρμένα από τη ζωή και την κοινωνία για

καθαρά προσωπικούς τους λόγους, υπάρχουν κι άλλοι εκλαμπρότατοι Άγιοι, όπως: Αυτοκράτορες , βασιλιάδες, στρατηγοί, που έμειναν στην ιστορία ως κοινοί φονιάδες, δολοφόνοι, αδελφοκτόνοι, μακελάρηδες γενικώς …Εν ολίγοις μπουμπούκια, πλην όμως…Άγιοι!!

Κατέστησαν ΑΓΙΟΙ… δι αποφάσεων των Ιερών …ιεραρχών και… Δεσποτάδων μας!(αυτή η λέξη αν είναι για τα πανηγύρια. Δεσπότης=αυθέντης, εξουσιαστής, δυνάστης… κι εμείς αυτά τα υποκείμενα τους φιλάμε και το χέρι! Και μας το απλώνουν μάλιστα… παχυλώς αυτάρεσκα!)

΄Όχι, επειδή αυτοί οι μακελάρηδες «Αγιοι» οφιτσάριοι, ζήτησαν συγνώμη… για τα ανομήματά τους.

Μα διότι πρόσφεραν –με πολιτικό κριτήριο- στην οργανωμένη Εκκλησία εκείνα που γούσταρε, ως συνδικάτο! Την κανάκεψαν. Κι αυτή η… θεία Εκκλησία, τους αντάμειψε με … αγιοποίηση! Άθλος και Αθλίως!

Αλλά το στίγμα του φονιά δεν απαλείφεται με όσες συγνώμες κι αν ζητήσουμε. Παραμένει μέρος του εαυτού μας.

Κι ας λέει ο Ιησούς, «ζήτα συγνώμη» και «ξεγράφουμε» τις αμαρτίες σου! Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι Κύριε- και παρδόν για το.. θεϊκό σου σχήμα-! Τίποτε δεν παραγράφεται από τα όσα κάνουμε. Το θέμα είναι να μη

τα κάνουμε! Γιατί τα όσα ανομήματα κάνουμε, αποτελούν την ταυτότητά μας, το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Γι αυτό και οι Όσιοι λογικώς σκεπτόμενοι αποσύρονται εκ του κόσμου, αδρανούντες και ουδέν πράτοντες κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Έχουν εξασφαλίσει πτυχίο…αγίου.

Κάλλιον είναι να έχουμε συνείδηση του παραστρα-τήματός μας, παρά να το «αποτάξομεν» δια συγχω-ρέσεως και αφέσεως αμαρτιών.

Οι δολοφονίες, οι σφαγές που διέπραξαν, οι Άγιοι, αξιωμτούχοι του Βυζαντίου, δεν εξοφλούνται με συγνώμες κι …αντιπαροχές-χάδια, προς την Εκκλησία.

Κάποιοι κατεργαραίοι άρπαξαν τα μηνύματα του Ιησού και τα έκαναν φλάμπουρο και βολεύονται μακαρίως επί γης!…πουλώντας επουράνιο βασιλεία!

Ο Μέγας Θεοδόσιος, Η αγία Θοδώρα, είναι -λένε- άγιοι και εκλεκτοί! Είναι δυνατόν; Ο Ιουστινιανός που έφτιαξε και την Αγία Σοφιά στην Πόλη, – καλό παιδί αλλά δεν έγινε …άγιος!- Γιατί Κύριε; Δεν είναι άδικο; Αυτός σε δοξάζει εις τους αιώνες!

Ο εν λόγω τσίφτης -είχε το ευγενές, επίσης προνόμιο να κλείσει την μεγάλη σχολή και ΑΓΙΟΤΑΤΗ του Πλάτωνος εν Αθήναις, προκειμένου να κανακέψει τον Χριστιανισμό που ξεφύτρωνε επί εποχής του. Και για να μην παρεξηγηθούμε, τόσο ο Ιουστινιανός, όσο και μια σειρά Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, κυρίως ήταν Ρωμαίοι, που μισούσαν θανάσιμα κάθε τι ελληνικό γι αυτό και πήραν φόρα και κατέστρεψαν αριστουργήματα του ελληνικού

πολιτισμού. Βεβήλωσαν εν ονόματι του νέου Εβραίου Θεού όλους τους αρχαιοελληνικούς ναούς κι επ’ αυτών ανήγειραν χριστιανικούς!

Δεν έχετε παρά- αν κι αυτά που λέω είναι γνωστά- να επισκεφθείτε παλαιούς ορθόδοξους ναούς και με λίγο ψάξιμο θα ανακαλύψετε πως αυτοί κτίστηκαν, εις δόξαν του Κυρίου-. Ναι, πάνω στα ρημάδια αρχαιοελληνικών ναών , που κατέκαυσαν και βεβήλωσαν οι ζηλωτές του Χριστιανισμού, κτίσθηκαν υπέρλαμπροί Χριστιανικοί ναοί! Να τους χαιρόμαστε! Χριστιανικά!

Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Ιουστινιανός που σφάλισε, έκλεισε, κατέστρεψε τον μεγαλύτερο ναό της σκέψης την Ακαδημία Φιλοσοφίας του Θείου Πλάτωνος… ανήγειρε και τον μεγαλόπρεπο ναό – Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης-( πόλη του αδελφοκτόνου και Ρωμαίου-όχι Έλληνα- … Μεγάλου Κωνσταντίνου κ.λ.π).

Δεν εδικαιούτο Αγιοσύνης,- ο Ιουστιανιανός- την ώρα που μας έγινε Άγιος ο μακελάρης ο…Μέγας Κωνσταντίνος μαζί με την μανούλα του Λενίτσα;- Αγία Ελένη- ; -Διατηρώ μια επιφύλαξη, διότι δεν έχω χρόνο να παρακολουθήσω το Ορθόδοξο …Αγιολόγιο και είναι πιθανόν να τον έχουν κι αυτόν ανακηρύξει εις Άγιο, δεδομένου ότι βλέπω σε Βυζαντινούς ναούς ψηφιδωτά πορτραίτα του.

Τα παλαβά κι άλογα δεν έχουν τελειωμό μέσα στο γκέτο- γκέτο είναι- της Χριστιανοσύνης.

Οι Δεσποτάδες κι οι άλλοι κουμανταδόροι αφεντάδες, δυνάστες λειτουργούν σαν σύλλογος εξωραϊστικός, ή επαγγελματιών εκδοροσφαγέων. Αν είναι αυτά τα προστάγματα του Θεού, να τα χαίρονται.

Την αγιοσύνη τη βιώνω για πολλά χρόνια. Δεν ενοχλώ, αν και ενοχλούμαι. Είμαι ερημίτης, αναχωρητής. Διαμένω δίπλα στη θάλασσα, περιβαλλόμενος από βουνά και δάση.

Σιωπώ και συλλογάμαι αγρίως. Εξάλλου προοριζόμουν –ιδία παιδιόθεν – για το ιερατικό στάδιο… Άρα έχω «ενάρετες» καταβολές κατά το χριστιανικό τυπικό.

Λίαν ευτυχώς που η νεανική μου αυτή επιλογή δεν … τσούλησε, δεν ευοδώθηκε.

Έχω μάλιστα μια Αγιορήτικη επιστολή ενός Γέροντα, που λέει πως «ή Πατριάρχης θα γενώ, ή … σατανάς» Και μου τα είπε αυτά ο… Θεοφώτιστος, όταν ήμουν παιδάκι 17 ετών! Δεν ξέρω αν είμαι σατανάς με όλα αυτά …τα διαολικά που καταγράφω. Σίγουρα Πατριάρχης δεν έγινα κι ούτε προβλέπεται και απεύχομαι να συμβεί τοιούτον τι ανοσιούργημα! Δυστυχώς ή ευτυχώς ανακάλυψα τον ΘΕΟ και δεν γουστάρω να τον… πουλάω, ούτε να τον διαλαλώ!

Παρά την αναχωρητική που διακονώ, δεν προβλέπεται κανένα δεσποτικό κογκλάβιο να με ανακηρύξει …εις Άγιο! Κρίμα! Αυτοί θα χάσουν τον πιο …μαγκιόρη… Άγιο!

΄Όταν λέω ότι είμαι αναχωρητής-ερημίτης , θα πρέπει να διευκρινίσω ότι όντως ζω στην ερημιά, χωρίς φυσικά να αποκόπτομαι από τα εγκόσμια. Δεν ζω σε σπηλιές- δεν

έχει γούστο-. Κρατάω ένα διαμέρισμα, πάνω στο κύμα, δεν είμαι βρομιάρης,- οι Άγιοι, ως γνωστόν, αποφεύγουν να πλένονται- ούτε αραχνιασμένος είμαι. Τρώω λιτά, -όχι δεν νηστεύω- δεν μου κολλάει αυτό το στυλ. Τρώω όλα τα καλούδια της φύσης. Τα ψαροκάϊκα περνάνε μπροστά μου και το πρωί στις 8 η ώρα μου δίνουν ό,τι ψαρικό θέλω, συχνά και με… πίστωση. Έχω τηλέφωνο, και κινητό, τρία δωμάτια που θα τα ζήλευε και το καλύτερο

παραθαλάσσιο ξενοδοχείο…-Δωμάτια με θέα βασικά- Αλλά είμαι ερημίτης. Αναχωρητής, μοναχός-καλόγε-ρος…( αν και θα προτιμούσα το κωλόγερος). Τα δωμάτιά μου δεν έχουν στολίδια και περιτά, παρά μονάχα

τα χρειώδη. Έρχονται φίλοι, οι γιοί μου, τα εγγόνια μου, και μου λένε πως είμαι καλότυχος για την επιλογή… «Μοιραστείτε την καλοτυχία μαζί μου» τους προτρέπω… Να και τα κρεβάτια για ξάπλα!

Κουβεντιάζω, ασφαλώς, και με τον Θεό, αν και δεν τον ξέρω, αλλά τον μυρίζομαι, τον νιώθω ολοτρόγυρά μου, στη θάλασσα, στα ουράνια, στους γλάρους, είναι παντού και συχνά με πιάνει η διάθεση να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά τα πανέμορφα που δέχονται οι αισθήσεις μου.

Χτες άκουσα κάποιους ψαράδες-πάνω από 60 ετών σε ηλικία έκαστος- να μιλάνε για… πηδήματα, γυναίκες κ.λ.π.

–Ρε χαζοβιόληδες, ποια γυναίκα μπορεί να κοιμηθεί μαζί σας και γιατί;

Κάποτε και το πήδημα τερματίζει…καταλάβετέ το πια! Κοιταχτείτε στον καθρέπτη, παλιοξεκούτηδες ! έσκουξα.

Ε, με όλα αυτά τα…προσόντα, κι άλλα που δεν έχω κέφι να ομολογήσω διότι θα περιπέσω σε καυχησιολογίες, οι οποίες δεν ταιριάζουν σε έναν καθωσπρέπει «καλόγερο», ας πούμε…-έστω- μη σχηματικό. Αλλά ασκητή με πατέντα!

Εν πάση περιπτώσει, υποβάλλω προς την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος αίτημα… αγιοποίησης μου!…Και

γρήγορα μάλιστα! Δεν αντέχω άλλο! Την …ερημιά την αντέχω και τη χαίρομαι! Τη μη …αγιοποίησή μου, δεν βαστώ.

Αν χρειαστεί πιστοποιητικό περί θαυμάτων μου κ.λ.π. δηλώνω, πως «θαυματουργώ» αενάως. Εκατοντάδες έρχονται να με συμβουλευτούν να τους πω απλοϊκά, τα σύκα-σύκα, και αισθάνονται ανακουφισμένοι, αλλά βλακωδώς. Διότι, αν έβαζαν κάτω το μυαλουδάκι τους θα είχαν φρέσκες απαντήσεις στις έγνοιές τους, στα βάσανά τους και δεν θα έτρεχαν να συμβουλευτούν τον παπά-εξομολογητή τους, ή τη καφετζού, μέντιουμ κι …επιστήμονες αστρολόγους, που ούτε την υπογραφή τους ξέρουν να μουντζουρώσουν!

Σε καμιά όμως περίπτωση δεν θα δεχθώ τεμαχισμό του σκηνώματός μου και διανομή των κοκάλων μου δώθε-κείθε… εις τις ενορίες!

Εξάλλου, τοιούτον τι δεν θα επισυμβεί, δοθέντος, ως δωρητής σώματος και εις την διαθήκη μου, διαθέτω-προστάζω: Το πτώμα μου, ή να ριφθεί στη θάλασσα, ώστε να το ροκανίσουν τα ψαράκια … και τελικά να με τρώτε στο πιάτο σας ως …οψάριον! Αν δεν συμβεί ούτως, έχω δώσει εντολή να πάνε το κουφάρι μου στο ΑΝΑΤΟΜΕΙΟ κάποιας ιατρικής σχολής για ανάλογη σπουδή των φοιτητάδων! Και εκεί με την σπουδή του… «ιερού» σκηνώματός μου, πάλι θα… συνεχίσω να είμαι επωφελής στα γιατρουδάκια και θα είμαι χρήσιμος.Μετά ό,τι περισέψει, ας το πετάξουν στους σκύλους!

(Παρένθεση: Είναι εντελώς συμπτωματικό, το ότι και ο κυνικός Διογένης, λέει στη διαθήκη του περίπου τα ίδια. Όπως αναφέρει ο Λαέρτιος, ο Διογένης έδωσε εντολή να τον πετάξουν έξω, άταφο για να μπορέσει κάθε αγριμικό να τραφεί από αυτόν, ή να τον πετάξουν στον Ιλισσό ποταμό, εκεί στη σημερινή οδό Καλλιρρόης των

Αθηνών για να αποβεί χρήσιμος στους αδελφούς του σκύλους! Ως γνωστόν, ο Διογένης έφερε το παρατσούκλι

σκύλος -κυν, εξ ου και το κυνικός-, που του το κόλλησε ο Πλάτων με τον οποίον είχε μια ιδιόμορφη φιλία.

Αλληλοπειράζονταν και συχνά άγρια. Μια και αναφέρομαι στον πιο ζαμανφουτίστα και χαριτωμένο Αρχαίο φιλόσοφο,τον Διογένη, ( ο Αριστοτέλης, τον αποκαλούσε μέγα) ας σημειώσω και δυό λογάκια ακόμη που είναι λιγότερο γνωστά. Τη μέρα που πέθανε στην Κόρινθο, (μάλλον αυτοκτόνησε σε βαθύ γήρας) ο Διογένης, την ίδια μέρα πέθανε στη Βαβυλώνα και ο Μέγας Αλέξανδρος -324-321 π.Χ. και ακριβώς κατά τους 113ους Ολυμπιακούς αγώνες!

Σύμπτωση; Πάντως ο μεγάλος κατακτητής είχε δηλώσει:

–Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι Διογένης! Κλείνω την παρένθεση. Και συνεχίζω:

Ως μάρτυρα περί της ….αγιότητάς μου προτείνω τον κύριο Δημήτριο Αμουργιανό αδελφή ψυχή, το οποίον έχω να δω πάνω από δύο χρόνια, πλην όμως μου τηλεφωνεί

καθημερινά κι έτσι πληροφορούμαι από πρώτο χέρι για όλα τα χαζά και παλαβά του κόσμου τούτου.

Κατόπιν όλων αυτών ευελπιστώ ότι το αίτημα μου θα γίνει δεκτό από την Ιεραρχία…Εν εναντία περιπτώσει, πάντως, δεν θα τα βάψω μαύρα…

Υποθέτω ότι κάλυψα πλήρως τα όσα αφορούν το λίμα ΑΓΙΟΣ.. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα ολόκληρα κατεβατά, διότι το θέμα σηκώνει… Μα λεξικογραφώ τη διαθήκη μου, αφήνοντας τα υπόλοιπα σε σας, που ως γνωστικοί, θα στύψετε λιγάκι του μυαλουδάκι σας, ώστε να βγείτε σε ξέφωτο, αν βέβαια θέλετε.

Μόνο μια στερνή απορία: Γιατί μερικοί άγιοι είναι πιο διάσημοι από άλλους συναδέλφους τους; Σαν τι περισσότερο κάνανε από τους άλλους, ώστε να φιγουράρουν στις μαρκίζες των Ναών ως πρώτα ονόματα, φίρμες, στο θρησκευτικό θίασο, όπως, ας πούμε, συμβαίνει στα μουζουκτσίδικα; Τι γίνεται; Και μεταξύ αγίων υπάρχουν διακρίσεις; Ο Αγ. Νικόλας – Ο Αγ. Γιώργης, Ο Αγ. Κωνσταντίνος, και η κολλητή μου Αγ. Παρασκευή, όπου εκεί στα αμαρτωλά Τέμπη κάνει εισπρακτική θραύση…; Τι γίνεται πια; Να μην πω και για την χιλιοπρόσωπη Παναγία, όπου στην μεν Τήνο γίνεται το σώσε, ενώ στην Πάρο (Εκατονταπυλιανή) όπου υπάρχει χιλιόχρονος ναός της, δεν σταυρώνουν παρά καμιά εκατονταριά προσκηνητάδες το Δεκαπεντάυ-γουστο! Ενώ αυτή πρέπει να έχει τα πρωτεία, διότι ήταν και ο πρώτος ναός στο όνομά της, που δημιουργήθηκε από την Αγία Ελένη.

Και πως μας προέκυψε η Παναγιά της Τήνου; Εδώ είναι η μεγάλη κομπίνα! Την έστησαν, οι επίτροποι της Εκκλησιάς …καβαλικεύοντας την Εκατονταπυλιανή της Πάρου. Και σήμερα τρελαίνονται στο…παραδάκι …και στο θαύμα! Είναι θέμα ..μάναντζμεντ γενικά και τα θρωσκευτικά.!

Να μη πούμε για την Παναγία Σουμελά… Σίγουρα όμως καλό αλισφερίσι γίνεται κάθε Δευτέρα στην Παναγία τη Δεξιά στη Σαλονίκη, (Αριστερά Παναγιά δεν φαίνεται να υπάρχει) αντίκρυ στην Καμάρα, όπου τον Καβαλάρη Αϊ Δημήτρη, τον και Πολιούχο της πόλης, τον τρώει παρασάγκες….σε παραδάκι, σε τζίρο! Γιατί όχι; Η αγιότητά του είναι αμφισβητούμενη. Στο βιβλίο που έξέδωσε η Εθνική Τράπεζα με την υπογραφή του έγκριτου ΄Αγγλου Βυζαντινολόγου Cyril Mango (παραδεκτός και από τους ΄Ελληνες επιστήμονες), χαρακτηρίζει τον Αγιο Δημήτριο «προσωπικότητα ομιχλώδη, που υποτίθεται ότι έπεσε θύμα των διωγμών του Διοκλητιανού… Λίψανά του, δεν βρέθηκαν, Εμφάνισαν όμως ένα τάφο με απατηλό σύστημα κρυφών σωληνώσεων… να αναβλύζει …ιερό μύρο… κι έτσι έγινε μυροβλήτης! Κι ενώ στην αρχή ήταν ένας ασήμαντος διάκος, τελικά τον μεταμόρφωσαν σε …στρατηγό, χιλίαρχο… που πολεμούσε υπέρ της Θεσσαλονίκης»

Αυτά τα λέει ένας ειδικός, το κύρος του οποίου δεν αμφισβητείται από κανέναν διεθνώς. Γι αυτό άλλωστε και η Εθνική Τράπεζα εξέδωσε το βιβλίο του «Βυζάντιο, η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης» (πριν από 17 χρόνια).

Αν λοιπόν υπάρχουν τέτοιες επιστημονικές καταγραφές, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το ποίμνιο- δηλαδή τα

αιγοπρόβατα της Ορθοδοξίας, βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση! Ο Δημοφιλής Αγ. Δημήτρης, από διακονάρης, έγινε ταξίαρχος και μετά Πολιούχος και… διασωλη-νομένος ..Μυροβλήτης!Δεν ξέρουμε οι μπαγάσηδες της Ορθοδοξίας, τι άρωμα χρησιμοποιούσαν, Dior ή Paco Rabane; Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! ΄Η μήπως κάποιοι εκπρόσωποί σου, είναι πιο μεγάλοι από

σένα κι εμείς το πόπολο οι μαλάκες της παρέας;

Το παράδειγμα της Τήνου που μνημονεύω είναι μια φάρσα, μια κομπίνα των επιτρόπων για να τα κονομάνε!

Σε βάρος της Παριανής Παναγιάς (Εκατονταπυλιανής).

Τώρα μας προκύπτει και διασωληνομένος αρωματικός Αγιος Δημήτρης. Το λέει το Βιβλίο της Εθνικής Τράπεζας! Σίγουρα:

Κάτι περίεργο συμβαίνει. Πέφτουμε σαν ακρίδες απάνω στους διάσημους αγίους –και τους άλλους ισότιμους τους, τούς παρατάμε στο ράφι. Είναι σαν αυτούς τους διασκεδαστές, ψυχαγωγούς, θεατρίνους, αοιδούς, που προβάλλονται από τα τελεβίζια και τρέχουμε να τους ζητήσουμε αυτόγραφα, να τους χαϊδέψουμε, να τους ακουμπήσουμε, τσιρίζοντας υστερικά; Τέτοιο πράμα είναι οι ΄Αγιοι;

Έτσι είναι οι άγιοί μας, οι διάσημοι;

Και τον πατρο-Κοσμά, τον θυελλώδη και επαναστάτη πού τον κατατάσσουμε; Σήκωσε παντιέρα και φώναζε: Φτιάχτε σχολιά, όχι εκκλησιές! Και μετά βίας αναγκάστηκε το Ιερατείο να αγιοποιήσει αυτόν τον φωτισμένο και φλογερό κοσμοκαλόγερο. Ποιος δα τον ξέρει; Ποιες εκκλησιές υπάρχουν στο όνομά του;

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, με την υπέροχη γραφή, σχέτος κοσμοκαλόγερος, αλλά ούτε αυτόν το θλιβερό ιερατείο, το παπαδαριό δεν τον έκανε .Άγιο!…

Να μιλήσω για Κολοκοτρώνη, για Θανάση Διάκο, για Ανδρούτσο, για Μακρυγιάννη… για Παπαφλέσσα, ποιες θυελώδεις ψυχές να καταγράψω; Αμ εκείνον τον υπέροχο εθνεγέρτη Ρήγα τον Βελενστιλή…

΄Ολοι αυτοί και χιλιάδες άλλοι, που αγωνίζονταν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία…πού διάολο έχουν καταχωνιαστεί από το ορθόδοξο παπαδαριό; Και αγιοποιούν οι… πεφωτισμένοι ιεράρχες μας συχνά και κωλόπαιδα.

Ο Άγιος Δημήτρης είναι ένα απλό παράδειγμα.

Να μην αναφερθώ σε άλλες κομπίνες. Διότι, είμαι και νευρικός και δεν ξέρω που θα το πάω το πράμα.

Φτιάξαμε και άγιο τον Εφραίμ, προσφάτως! Πρίν γίνει ΄Αγιος οι καλογέρισες –σχετικής μονής στην Αττική, είχαν μπουχτίσει στο τάληρο. Μάλιστα έχουν και …μπράβους! ΄Ετρεχαν –και τρέχουν οι πιστοί σωρηδόν. Δίνουν τον οβολό τους, αγοράζουν μπιχλιμπίδια και το μοναστήρι-γυναικείο- ευημερεί.

Αυτό δεν καλάρεσε στον δεσπότη της περιοχής . Τι διάολο γίνεται εκεί; Αυτές τα κονομάνε, είπε. Στέλνει φιρμάνι στις καλόγριες να συμμορφωθούν προς τα … ορθόδοξα.

–Ρε μάγκα Δεσπότη, δεν κάνεις στην μπάντα του λένε κι άφησέ μας στην ησυχία μας… του είπαν οι καλόγριες.

Δεν υπερβάλω. Είναι δημοσιευμένα αυτά.

Ο άθλιος Μητροπολίτης τσατίστηκε. Η μονή Εφραίμ είχε τεράστιο τζίρο κι αυτός δεν έπαιρνε δραχμή.

Επεχείρησε πάλι να εκφοβίσει τις μονάζουσες.

Αυτές του είπαν:

–Άντε πηδήξου ρε μαλάκα! Σεβασμιότατε! Θες παραδάκι; Από μας δεν θα πάρεις δραχμή. Είμαστε λεύτερες!

Και τι έκαναν λέτε τα κορίτσια, οι καλόγριες;

Αποφάσισαν τα κεριά που θέλουν να ανάβουν οι πιστοί στον Άγιο Εφραίμ- θα είναι τζάμπα, «δωρεάν δίνουμε και το κεράκι!»

΄Ελα να πάρεις, ρε Δεσπότη; Δεν κάνουμε εισπράξεις.

Ο θεοφώτιστος αυτός δεσπότης έπαθε ψυχικό τραλαλά.

Η δε μαγκιόρησα ηγουμένισα του έτριψε τη μούρη…ορθοδόξως!

Σημειώστε ότι η Μονή Εφραίμ έχει μάλιστα και το σκήνωμά του Αγίου-, που όμως έως εκείνη τη στιγμή, δεν είχε επισημοποιηθεί η ανακήρυξή του ως επίσημου άγιου!…Μα ο τζίρος προς χάρη του γινότανε. Από στόμα σε στόμα διαδίδοταν σε όλη την Αττική πως είναι και… θαυματουργός. Ποιος ο Εφραίμ;… Ένας απλός νεανίας, ξεροκέφαλος που τον κρεμάσανε οι Τούρκοι σε δένδρο, διότι δεν γούσταρε να απαρνηθεί τη θρησκεία; Άλλη προσφορά προς τον άνθρωπο δεν έχει. Και τον …αγίασαν, αφού προηγούμενα έδινε ρέστα σε προσέλευση…πιστών στο εν λόγω μοναστήρι των γυναικών! Αγιοποιήθηκε … πριν τον κάνουν ΄Αγιο!

Τρελές καταστάσεις!.

Αυτή η μονή Εφραίμ –όνομα απολύτως εβραϊκό- έχει πλάκα, η μάλλον τα πάντα περί θρησκείας έχουν πλάκα!

Προσκυνάμε όμως σαν Άγιο τον Αρχιφονιά Κωνσταντίνο, αυτοκράτορα-Ρωμαίο κι όχι Έλληνα ασφαλώς-, αν και για την ιστορία οι Ρωμαίοι ήσαν ελληνικής καταγωγής, φύτρας- της Βασιλεύουσας! … που φέρει και το αιματοβαμμένο ονοματάκι του…: Κωνσταντινούπολις!

Τελευτών επ αυτού του κεφαλαίου, οφείλω μια εξήγηση.

Αποκαλώ «κολλητή» μου την Αγία Παρασκευή, που για την πίστη της στο Χριστό κατεκάει …σε φούρνο. Με τίποτε δεν έκανε πίσω το όμορφο κορίτσι. Τυχαία συμπάθησα τη παλικαριά της. «Όχι, εγώ αυτό πιστεύω και να πάτε να πνιγείτε!» έλεγε το δυνατό αυτό πλάσμα όταν την εκβίαζαν προς αλλοξοπιστισμό, την έκαψαν , τελικά τα κοθόνια! Πάντα στη ζωή αυτή υπάρχουν κοθόνια, υπηρέτες που τηρούν τις εντολές που δέχονται από εξουσιαστές!

Θα προσκυνώ πάντα τέτοια ανθρώπινα, υπέροχα σκαριά.

Σαν την Αγία Παρασκευή! Θα έχουν τα σεβάσματά μου παντοτινά.

Για τις αξίες που πιστεύουμε πάντα πρέπει να πολεμάμε.

Η Αγία Παρασκευή στάθηκε όρθια.

Τώρα γιατί αποκαλώ «γλυκιά μου» την Αγία Παρασκευή;

Κοιτάξτε: τη φάρσα. Τη μέρα της γιορτής της 26/7, τουλάχιστον 3 φορές σώθηκα από βέβαιο θάνατο, τροχαία πάντα! Τα πάνω κάτω ερχόντουσαν κατά τα ατυχήματα, κι εγώ, του καλού καιρού έβγαινα ζωντανός, άθικτος. Τη μέρα της Αγίας!

Τι συνέβαινε με είχε βάλει στο μάτι η Αγία Παρασκευή και μου σκάρωνε ατυχήματα τη μέρα που γιόρταζε; Για… να με σώζει …ώστε εγώ να την ευγνωμονώ; Ήθελε

να μου στείλει κάποιο μήνυμα; Και ποιο; Με το περιορισμένο μυαλό που κουβαλάμε, πώς να νογήσω τα συμβάντα;

Ανεξήγητα και μυστήρια και απαντήσεις ποτέ δεν θα λάβουμε.

Μα σαν έρχεται μέρα γιορτής της Αγίας Παρασκευής, αυτού του γενναίου κοριτσιού, εγώ τα κακαρώνω και ακινητοποιούμαι σπίτι μου. Και δεν κάνω καμιά εργασία.

΄Άλλο ένα ανεξήγητο: Την ίδια εποχή , έλαχε, να δημιουργήσω ένα περιοδικό- που το συνεχίζω ακόμα- για έναν επαγγελματικό κλάδο, που ως προστάτη του έχει την ….Αγία Παρασκευή (Οπτικοί)…. Διαβολική σύμπτωση;

Καταλαβαίνει κανείς πως τόσες πολλαπλές συμπτώσεις, μπορεί να μην είναι και τόσο … συμπτώσεις.

Να γιατί θεωρώ «κολλητή» μου την δημοφιλή αυτή Αγία, που καμιά φορά της ανάβω κανένα κεράκι, αλλά συνήθως όχι. Τη σκέπτομαι όμως.

Στο κάτω-κάτω στη διάσταση αγιοσύνης που βρίσκεται, σίγουρα δεν έχει ανάγκη από το κεράκι μου, ούτε θα με βαθμολογήσει με τα κεράκια που τις ανάβω.

Αλλού είναι το πρόβλημα: Αν οι άγιοι, ονομαστοί και μη βρίσκονται σε άλλο επίπεδο ζωής-ύπαρξης, ακόμη και οι δικοί μας- κοντινοί- πεθαμένοι- αν έχουν προσβάσεις στα δικά μας εγκόσμια και μπορούν να επεμβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεταδίδοντας μας μηνύματά τους,

θα πρέπει να κατανοήσουν ότι εμείς οι «περιορισμένοι», οι κατά φύση λιγοστοί δεν τα κατανοούμε… Αν

γουστάρουν να μας συμπαρασταθούν, ας αλλάξουν κώδικα επικοινωνίας. Τα «εγκόσμια» μας είναι ένα μυστήριο. Απέραντο, αδιευκρίνιστο, ανεξερεύνητο. Πρέπει να το καταλάβουν!

Έτσι πορευόμαστε για χιλιάδες χρόνια, αιώνες…

Ας αλλάξουνε ρότα … οι εκ του υπερπέραν μηνυματίες, αγγελιοφόροι μας !

΄Αγια, Παρασκευούλα μου, γλυκιά μου , αφού ξέρεις, γιατί με βασανίζεις; Δεν καταλαβαίνω τα μηνύματά σου.

Ομολογώ ότι είμαι βλάξ…Εσύ ως μεσίτρια του Θεού, μπορείς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου, προς πλήρη φωτισμό μας; Δεν ζητάω ρουσφέτι…Μεσιτικό γραφείο δεν είσαι, όπως λένε εδώ τα συνδικάτα, τα εκκλησιαστικά;

Πρόσεξε τι λέω! Και πάρε με στο κινητό μου!

Αυτά περί «αγίων» κι αγιοσύνης.

Αν προσδοκούσατε περισσότερα, δεν έχετε παρά να ψαχθείτε…Εγώ δεν μπορώ περισσότερα.

Το σαρκίον μου δεν επαρκεί!

**ΑΘΕΟΣ:

Ο μη πιστεύων σε Θεό, ο αρνούμενος την ύπαρξη Θεού. Μαγκάκι από κάποια οπτική, διότι πάει κόντρα στις παραδόσεις των πολλών που είναι κάργα θεοσεβούμενοι. Η διαφορά του άθεου με τον ένθεο είναι ότι αυτός κατέληξε στην αθεϊα σκεπτόμενος. ΄Εβαλε κάτω το τσερβέλλο του και κάνοντας λογικές προσθαφαιρέσεις

κατέληξε στη μοναχική στράτα αυτή, -της αθεϊας- που ωστόσο είναι γλυκόπικρη και στυφή.

Τη θεοσέβεια, την πίστη σε Θεούς, την κληρονομούμε από τους γονείς μας, χωρίς να μας ρωτήσουνε. Ποιος δα ρωτάει ένα μυξιάρικο; Πάρτο, φάτο και σκάσε, μας είπαν εν ολίγοις. Όταν πια φτάνουμε σε κάποια ηλικία όπου αρχίζουν οι περιέργειες και οι προβληματισμοί, ανακα-λύπτουμε πως μερικά πράματα δεν μας φαίνονται και τόσο από σόϊ . Συνεχίζουμε σιωπηλά το καθεστώς, που μας επιβλήθηκε αυθαίρετα κι αν καμιά φορά στις μεταξύ μας συζητήσεις κάνουμε κάποιες «θεολογικές» ενστάσεις εκεί σπάμε τα μούτρα μας, αφού η πλειοψηφία με πρωτοφανή ζήλο επιζητεί τον εξανδραποδισμό μας.

Ομηρικοί οι καυγάδες… για τα πίτουρα. Σε τέτοιες συγκρούσεις μεταξύ ένθεων κι αμφισβητιών (στην αρχή) μετά των … άθεων, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Καμιά έλλογη απορία δεν φωτίζεται. Κανείς ένθεος, που υποτίθεται ότι κατέχει το χρίσμα των ουρανών δεν καταδέχεται- γιατί δεν το μπορεί- να πιάσει από το χεράκι τον άλλον και να τον οδηγήσει πειστικά στο φως που υποτίθεται ότι κατέχει η θρησκεία που λατρεύει.

Πίστεψε, του λέει, και μη ερεύνα….Αν θες να σωθείς!

–Από τι, ρε μπαγάσα, να σωθώ, ποιος με απειλεί;

–Αυτό λέει ο Θεός…Οι Γραφές!

–Βρε μπας και μου κάνεις πλάκα, μπας και ασελγείς κατά του ίδιου του Θεού σου…;

Ο ταπεινός αντιρρησίας , επιφυλακτικός για πολλά πιάνει τον εαυτό του να σταυροκοπιέται για τα παράδοξα αυτά.

Δεν μπορεί να σταυροκοπιέται- σήμα και σχήμα κατατεθέν των Χριστιανών…- προς μεταξύ τους αναγνώριση- και να μην αισθάνεται τουλάχιστον άβολα , διότι στα ερωτηματικά που τον βασανίζουν από πουθενά δε βρίσκει απάντηση ικανοποιητική.

Το σταυροκόπημα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά σύμβολο αναγνώρισης μεταξύ συνωμοτών. Σύλλογοι, φάρες, σπείρες, επαναστάτες, μασόνοι, συμμορίες κι άλλοι «παράνομοι» έχουν συμβολικές σημάνσεις, σημεία ώστε να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Να μην ξεχνάμε πως οι εξελιχθέντες ως Χριστιανοί, στα πρώτα βήματα της διάδοσης της θρησκείας αυτής υπέστησαν τα πάνδεινα. Οι περισσότεροι άγιοι από τέτοιες διώξεις και καταδιώξεις μας προέκυψαν. Είναι ανδρείο και ωραίο αυτό που πιστεύεις να το υπερασπίζεσαι άχρι θανάτου, έστω κι αν είναι φάλτσο.

Το σταυροκόπημα- που το ανεβοκατεβάζουμε εμείς νυχθημερόν σήμερα είναι σημείο αναγνώρισης διωκομένων της τότε εποχής. Αλλά το φορτωθήκαμε κι εμείς χωρίς να διωκόμαστε εν τούτοις.

Ο ιδρυτής των Χριστιανών Κύριος Ιησούς, -αγνώστων λοιπών στοιχείων- (Δήλωσε μόνον ότι είναι υιός Θεού και καθάρισε άπαξ δια παντός. Ούτε βιογραφικό μας κατέθεσε , ούτε τίποτε άλλο, όπως μας ζητάνε τα κρατικά μας τζιμάνια μέχρι και δακτυλικά αποτυπώματα… Πού διάολο ήταν απο12 ετών έως τα

30/του; Ε, δηλώνω κι εγώ φιλαράκι ή κουμπάρος του Ιωσήφ… «αραβωνιαστικού» της μάνας του και Υπεραγίας υμών Παναγίας- κι αυτός ΄Αγιος με μόνο την ιδιότητα του …αραβωνιαστικού… Και η μανούλα του, επίσης Υπεραγία

και υπέρτατα δοξασμένη. Δια μόνον το λόγο ότι γέννησε τον Θεάνθρωπο! Και οι δικές μας οι μανούλες, πού κολλάνε; Και όλα μέλι γάλα;

Διετύπωσε, ωστόσο μερικούς κανόνες ηθικής αγωγής για τον άνθρωπο, κάθε άλλο παρά πρωτότυπες , αφού τέτοιοι κανόνες είχαν προλαληθεί από τους αρχαίους ΄Ελληνες σοφούς, φιλοσόφους με πολύ ευρύτερη, μάλιστα παραστατικότητα και πειστικότητα.

Πάντως: Κανείς δεν αγιάζει αν δε διωχθεί. Σχεδόν κανών. Και ο Κύριος Ιησούς εδιώχθη και εθανατώθη. Μπράβο του και προς τιμή του. Ούτε ο πρώτος ήταν ούτε δα κι ο τελευταίος. Όποιοι λαλούν αλήθειες διώκονται! Ειδικά στους σημερινούς καιρούς, οι δημοσιογράφοι. Ταράζουν το σύστημα, το κατεστημένο…. Ε, και τι περίμενε; Να τον χαϊδέψουν; Δεν ήταν μπουρλοτιέρης. Το είδος απαντάται μόνον παρά τοις ΄Ελλησι. Τίποτε, λογάς ήτανε για τους τσομπαναραίους της Ναζαρέτ. Ο μέγιστος Σωκράτης έφτυσε τους διώκτες του και οικειοθελώς ήπιε το κώνιο! Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό και διαφυγή. Ο Κύριος Ιησούς πορεύτηκε στο Γολγοθά του, εξαναγκασμένος να πορευτεί. Σιωπηλός, μαρτυρικός, αλλά δεν είπε καμιά κουβέντα…Εκείνα τα περί «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» μικράν αξίαν έχουν. Διότι κάθε κατεστημένο, ποτέ δεν ξέρει τι ποιεί. Τη βόλεψή του μονάχα επιδιώκει, να την προστατέψει από ενοχλητικούς!

Ο «Άγιος» Σωκράτης όχι μόνον δεν σκιάχτηκε για την επικείμενη θανή του, αλλά αντίθετα το έριξε στην πάρλα και συνέχισε φιλοσοφών μέσα στο κελί του, στον

προθάλαμο της θανής του, με φίλους και μαθητές του αγωνιούντες.

Δεν είναι μόνον αυτός ο Άγιος της ελληνικής αρχαιότητας. Μάλιστα, οι Ορθόδοξοι, πολλούς ναούς τους έχουν αγιογραφήσει κιόλα τα πορτραίτα Ελλήνων φιλοσόφων και τους κατατάσσουν κατά το χριστιανικό τυπικό στον χλοερό τόπο των Αγίων! Χωρίς ωστόσο να υπάρχει σχετική ψήφος από το οργανωμένο Παπαδαριό!. Σύνοδοι, συνάξεις ρασοφόρων και ψήφοι …για το ποιόν θα ανακηρύξουμε σήμερα άγιον…

Υπάρχουν ωστόσο Αγιογραφίες … σε ναούς μας Αρχαίων μέγιστων φιλοσόφων, και θα το πω κι αμαρτίαν ουκ έχω, πως ο Υιός Θεού Κύριος Ιησούς …φράγκο δεν πιάνει με αυτά που είπε και μ΄ αυτά που είπαν οι ΄Ελληνες Φιλόσοφοι…Τσικό είναι μπροστά τους.!

Τους αγιογράφησε όμως αυθόρμητα ο αθάνατος , αφανής ΄Ελλην αγιογράφος!

Τιμώ το σθένος και την παλικαριά του. Πήγε κόντρα στο ιερατείο!

Ειδικά εκείνο το παπαδαριό του Βατικανού, ανακηρύσσει αγίους με τη σέσουλα!

Βήμα-βήμα, όμως, μας προέκυψε ο άθεος. Κι από τα υπάρχοντα στοιχεία της εποχής μας,2004 έτος μετά Χριστό…ο αριθμός των άθεων γιγαντώνεται αλματωδώς.

Μέχρι στιγμής ο άθεος είναι καλαμιά στον κάμπο, σε γκέτο ρατσιστικό.

Αποδιοπομπαίος. Τον αντιμετωπίζουν ως μίασμα, οι θρησκευάμενοι, και χολερόβλητο. Δεν είναι-ούτε μπορεί- να είναι έτσι το περίγραμμα του άθεου.

Ο άθεος, είναι ένας, αχαμνός, δραπέτης του συρμού, πελαγωμένος και μπερδεμένος. Ψάχνεται. Δεν ξέρει τι να διαλέξει. Μοιάζει για ψυχρός υλιστής μα δεν είναι, διότι βασανίζεται πνευματικώς. Αγωνιά, αναζητά μα τα περί Θεού δεν είναι σε θέση να τα συλλάβει. «Καλά είναι αυτά που λένε οι Θρησκείες, μα δεν τα καταλαβαίνω» μουρμουρίζει.

Κανείς δεν του είπε πως το ανθρώπινο νιονιό είναι λειψό, λιγοστό, και πεπερασμένο. Το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» του σοφότερου των ανθρώπων από εποχής υπάρξεως ανθρώπου, του Σωκράτη, το περνάει ξώφαλτσα.

Δεν παίρνει καμιά διδαχή. Επιμένει να ψάχνει. Κολυμπάει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα και…. χτύπα-χτύπα, βούτυρο δεν μπορεί να βγάλει. Δραματική γενικά περίπτωση. Θα έλεγα ότι είναι για λύπηση! Μα αν λυπηθώ αυτόν, τότε θα αναγκαστώ να λυπηθώ και τους άλλους, τους πιστούς θρησκειών, αν κι αυτοί ομαδοποιημένοι και μαντρωμένοι μέσα στη στάνη της θρησκείας, αισθάνονται περιχαρείς, εξασφαλισμένοι και απαλλαγμένοι από κάθε αγωνία. ΄Εχουν «δεμένο», σίγουρο τον Παράδεισο. Ο άθεος είναι άστεγος. Δεν έχει που την κεφαλή κλείναι. Φτερό στον άνεμο. Ο άθεος ίσως είναι πιο έντιμος από τον ένθεο. Βασανίζεται. ΄Εχει κενά ψυχικά-πνευματικά. Αναπάντητα ερωτήματα.

Γέρνει προς την αθεϊα, τη μη παραδοχή ύπαρξης Θεού, διότι τόσο φτάνει το μυαλό του.

Την προσωπική του τραγωδία, δεν την κάνει βούκινο, δεν θέλει οπαδούς. Τα εσωτερικά και νοητικά του, αφορούν μόνο το ίδιο και κανέναν άλλο. Συνήθως είναι διαβασμένος, -πιο πολύ από τον ένθεο- αλλά και τα διαβάσματα πάλι οδηγούν σε αδιέξοδο. Χρειάζεται φώτιση για να δεις τα πράγματα καθαρά.

Η εφεύρεση της… «επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος» προς ορισμένους εκλεκτούς δεν τον ικανοποιεί και μάλλον αισθάνεται βαθέως προσβεβλημένος ως ον νοητικό.

Δεν προκαλεί ο άθεος. Άλλο αν σκανδαλίζει τους θρησκευάμενους, οι οποίοι τον βλέπουν ως κόκκινο πανί της πίστης τους και συχνά επιζητούν τον κατασπαραγμό του. Ο ίδιος, ως άθεος δεν έχει τέτοια άγρια ένστικτα σε βάρος των αντιφρονούντων του. Τους απορρίπτει απλώς, αν κι ενίοτε λοιδορεί την πνευματική τους επάρκεια!

Για να μην εξωραϊζουμε την περίπτωση του άθεου, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ως υλιστής είναι και ηθικά ελαστικός. Δεν έχει αναστολές να διαπράξει τα πάντα, ακόμη και άγρια εγκλήματα, αφού πιστεύει πως όλα είναι ύλη, ένα τίποτα.Κινείται στο τίποτα, είναι ένα τίποτα.

Ωστόσο αν, ο άθεος, ήθελε να προκαλέσει…. θα προχωρούσε στην ίδρυση αθεϊστικής θρησκείας,μιας θρησκείας του Μηδέν. Και θα του το συνιστούσα ενθέρμως , διότι θα είχαμε…πλάκα και η αβάσταχτη ζωή μας θα αποκτούσε ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε «φτιαχτές» θρησκείες κι η …αθεϊα να μένει ρέστη! Θα μπορούσε να υπάρχει μια τέτοια θρησκεία ! Αλλά πάλι θα είχαμε μία από τα ίδια. Κανόνες, τυπικά, ιεροτελετουργικά κι άλλα διακοσμητικά,

που χρειάζονται οι θρησκείες για να είναι πιο αισθαντικές, μυστηριώδεις και γριφώδεις.

Θα ήταν συναρπαστικό, σπαρταριστό! Ανεξιθρησκία δεν έχουμε;

Το πρόβλημα της αθεϊας είναι πανάρχαιο και απασχόλησε σχεδόν όλους του σοβαρούς φιλοσόφους.

Το ερώτημα, «υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός» υπήρξε σε όλες τις εποχές βασανιστικό και νομίζω ότι θα συνεχίσει και στο μέλλον όσο θα υπάρχει άνθρωπος.

Οι άθεοι υποστηρίζουν ότι «τα πάντα στο σύμπαν είναι ύλη και δημιουργήθηκαν τυχαία και …φυσιολογικά σε ένα ζευγάρωμα, ανακάτεμα του αέρα, της φωτιάς και του

νερού, κι όχι αποτέλεσμα κάποιου θείου δημιουργικού έννοου, μυαλωμένου δηλαδή όντος».

΄Όμως αυτοί οι ίδιοι , αποκαλούν τα «άψυχα», τη γη, τα άστρα, τον ήλιο, το φεγγάρι που υποτίθεται ότι δεν τα εποίησε «χέρι» Θείον, ως… «όντα».

Γιατί ον σημαίνει κάτι το έμψυχο και ζωντανό. Και πως είναι δυνατόν τα άψυχα –ποτάμια, βουνά αστέρια κ.λ.π., όπως οι άθεοι ισχυρίζονται είναι προϊόντα τυχαίων καπριτσιών της φύσης, να είναι συνάμα και… όντα ;

Ο ίδιος Πλάτων, θεωρεί αυτές τις αντιλήψεις σκέτο παραλογισμό.

Στους Νόμους του παρατηρεί πως «δεν θα μπορούσαν να γίνουν τόσο ακριβείς υπολογισμοί-μαθηματικοί-, σχετικά με τα όσα διέπουν τη λειτουργία του σύμπαντος, της ζωής, αν θέλετε γενικότερα, αν αυτά ήσαν άψυχα. Γιατί όποιος παρατηρεί αυτά , χωρίς ιδιοτέλεια και απερισκε-ψία ποτέ δεν θα καταντήσει να γίνει άθεος»!

Φυσικά δεν παραγνωρίζει την ύπαρξη- επί εποχής του- επιστήμονες κι άλλους κουλτουριάρηδες που οδηγούνται στην αθεϊα, επειδή τάχα – λέει ο Πλάτων- διαπιστώνουν ότι όλα στη γη γίνονται με βάση κάποιους αναγκαστικούς νόμους και δεν τελούνται εξαιτίας μιας νοητικής αγαθοποιού βούλησης».

Αλλά και ο άλλος ανυπέρβλητος, ο Πυθαγόρας έρχεται να μας πει: «Ο θεός αεί γεωμετρεί».

Υπάρχει συνεπώς Θεός, που τα πάντα διαφεντεύει επί γης και πως τίποτε δεν είναι τυχαίο.

Πάλι ο Πλάτων για να αποστομώσει τους άθεους της εποχής του, σημειώνει και τα εξής:

«Φάνηκε στους άθεους, πως όλα όσα περιφέρονται στον Ουρανό, είναι γεμάτα πέτρες και χώμα και πολλά άλλα άψυχα αντικείμενα…. Ότι όλα έγιναν ουχί δια του νου, ούτε από κάποιο Θεό , ούτε από κάποια τέχνη, αλλά καθώς λέμε από τη φύση κι από τύχη.» Έτσι καταλήγουν κάποιοι στην αθεϊα.

Το πρόβλημα πανάρχαιο και ισόβιο θα παραμείνει. Ο άνθρωπος πάντα θα διερωτάται για τα μυστήρια που τον περιβάλλουν επί γης. Ως νους σκεπτόμενος θα έχει μόνιμες απορίες. Υπάρχουν πολλά ανεξήγητα και μυστηριώδη.

Πιθανόν να υπάρχει μια μεγάλη δύναμη, το θείον, ο Θεός, ένας μονογενής και αγέννητος, που με το μαγικό ραβδάκι του, κανονίζει πάντα στη ζωή.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων σοφών δηλώνουν ένθεοι.

Ο Πλάτων είναι κάθετος περί της ύπαρξης Θεού και μάλιστα θεωρεί την ψυχή αθάνατο και θεία.

Κάνοντας λόγο για την ασέβεια, λέγει πως φθάνει κανείς σ΄ αυτή, «ακριβώς επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει δύο πράγματα: α- Το ότι η ψυχή είναι το πιο παλαιό απ όλα όσα μεταλαμβάνουν της γέννησης και β- ότι είναι αθάνατη και ότι άρχει όλων των σωμάτων».

Αντίθετος όμως είναι ο Επίκουρος, ο οποίος ναι μεν παραδέχεται την ύπαρξη Θεών, αλλά αρνείται την αθανασία της ψυχής.

Στη λεπτομέρεια αυτή βρίσκεται και το δράμα των άθεϊστών . Ενώ αποδίδουν μεγάλη αξία στον άνθρωπο ταυτόχρονα τον καταδικάζουν σε ανυπαρξία, αρνούμενοι

τον πρώτο λόγο στην ψυχή του. Τέτοιες αντιφάσεις είναι πολλές και ίδιον γνώρισμα των άθεων.

΄Ενας άλλος, ο Λα Μπριγιέρ, είπε: «Η αδυναμία στην οποία βρίσκομαι να αποδείξω ότι δεν υπάρχει Θεός, μου αποκαλύπτει την ύπαρξή του».

Ενώ ο Φενελόν συμπληρώνει: «Ο Θεός μας επιβάλει κάποια στιγμή να νιώσουμε την αδυναμία μας ώστε να μας μεταδώσει ένα κομμάτι από τη δική του δύναμη».

Η αποδοχή της αδυναμίας μας είναι ένα καλό βήμα ώστε να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά μας. Αν και η ψυχή μας, έστω, είναι αθάνατη, ο νους μας,σίγουρα, θα είναι για πάντα λιγοστός και ανίκανος να οδηγήσει τη ψυχή μας στην αιωνιότητα. Τι να την κάνει η ψυχή την αιωνιότητα όταν ο νους δεν καταλαβαίνει;

Επίκουρος ή Πλάτων τελικά;

Πάντως ο περιηγητής Ξενοφών αναφέρει:

«Τα πιο αρχαία ανθρώπινα έργα, μα και οι πόλεις οι πιο σοφές είναι εκείνες όπου η θρησκεία κυριαρχεί, κι οι αιώνες οι πιο φωτισμένοι είναι εκείνοι κατά τους οποίους

οι άνθρωποι έδειχναν τις μεγαλύτερες φροντίδες προς τους Θεούς».

Κοντά σ΄ αυτά προσθέστε και τους αναρίθμητους ναούς, βωμούς που ήσαν διάσπαρτοι στην τότε ελληνική επικράτεια- αλλά και στη σημερινή με χριστιανικό ένδυμα- και θα έχετε την εικόνα ενός κόσμου που πίστευε σε Θεό-Θεούς και θρησκευόταν βαθύτατα.

Αν πιστεύετε στην ανθρώπινη σοφία, προσκολληθείτε εις αυτήν προς εφησυχασμό σας.

Οι οπαδοί της αθεϊστικής αντίληψης, δεν είναι προς καταφρονισμό. Αποτελούν αντίβαρο επίσης δημιουργικό στις αναζητήσεις μας. Δεν θα βγούμε ποτέ σε ξέφωτο, Δεν θα ησυχάσουμε ποτέ. Το κεφάλαιο της αθεϊας ατελέυτητο και με χιλιάδες πτυχές. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει, να τις κατανοήσει. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αστραπές εν κρανίω. Συχνάκις αυτές κουβαλάνε μέσα τους το θείο σπέρμα. Καταυγάζουν. Το βιώνω συχνά-πυκνά. Γνωρίζω ότι τέτοιες λάμψεις δεν είναι από δικού μου. Είναι «θεία» παρέμβαση. Γι αυτό κι όταν μιλάω-ρητορεύω , κάποιοι έχουν πει: «βάλτε του ένα μαγνητόφωνο, για να μην πάνε χαμένα αυτά που λέει.»

Όχι πως λέω τίποτα σπουδαία, κοτσανολογώ κι εγώ, μη θαρρείτε…αλλά οι κοτσάνες μου φαίνεται ότι εντυπωσιάζουν τον περίγυρο…

Τα περισσότερα που λέω, όμως, πάνε χαμένα. Τέτοιες αστραπές, ΄ δεν έρχονται στα γραπτά μου.

Περιορισμένος ο ανθρώπινος νους, δεν μπορεί, είναι αδύναμος, ανήμπορος να κατανοήσει τα δρώμενα, αλλά έρχεται μια θεία λάμψη στο νου του, και του ανοίγει νέους ορίζοντες προσέγγισης των μυστηρίων της ζωής…

Μα ποτέ δεν θα τα καταφέρει να τα ξεδιαλύνει. Θα τα κυνηγάει με απόχη, με ντουφέκι, μα ποτέ δεν θα τα γευθεί στην ολότητά τους.

Ίσως έτσι πρέπει να’ ναι και να γίνεται. Πλάσματα ενός δημιουργού- αν είμαστε- πως μπορεί τάχα να αγγίξουμε τις βουλές του; Γιατί από τη στιγμή που θα κατακτήσουμε τις βουλές του Υψίστου, Θεού, Θείον, το τέλειο, παύει αυτόματα να είμαστε αυτό που είμαστε. Γινόμαστε ισόθεοι, ίσως και Θεοί.(κατά μερικούς σοφούς).

Δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον το να είσαι Θεός. Είναι όμως εξαιρετικά σπουδαίο να αγωνίζεσαι για να προσεγγίσεις το Θείον, το τέλειο. Εδώ είναι η ομορφιά. Στο κάτω της γραφής, αν χάσουμε το «μυστήριο του Θεού», δηλαδή πετύχουμε να το απογυμνώσουμε, τι θα μας μείνει τάχα να κάνουμε; Μάλλον θα παίζουμε τόμπολα.

Εγώ δε, κατανοών τα περιορισμένα του σκαριού μου, έχω αποδεχτεί ότι είναι ανώφελο να κυνηγάω αυταπάτες. Μ΄ αρέσει ο ρόλος του σπουργίτι. Λίγα ψίχουλα από δω και λίγα πιο πέρα… κι αφήστε με να πετάω και να μη

παρενοχλώ το Θείον, Θεό κ.λ.π. επιδιώκοντας να σπουδάσω, να μάθω, να ανακαλύψω γιατί υπάρχω και πως…Κι αν τα καταφέρω να φτάσω σε κάποιο θετικό συμπέρασμα, τότε ίσως χαθεί η μαγεία της δημιουργίας που βιώνουμε όλοι, από σπουργίτια μέχρι ανθρώπους.

Απογυμνώνοντας το μυστήριο καταλήγουμε στο μηδέν.

Τέτοια φιλοσοφική περιπέτεια δεν την θέλω. Ίσως δεν την αντέχω, δεν τη βαστώ, ίσως δεν μου ταιριάζει…ίσως!

Χωρίς να είμαι υβριστής προς τις περιπέτειες του νου και της ψυχής θα πω τούτο: Μήπως τελικά αποτελεί βλακεία να ενασχολούμαστε και να φθειρόμαστε για ξένα νιτερέσια, τα ενδιαφέροντα του Θεού των πλαστών μας; Δικό του χωράφι η πλάση και τι θα καταλάβουμε σάμπως που θα γνωρίσουμε το θεϊκό πλάνο της δημιουργίας; Η γνώση μεν είναι χρήσιμο εργαλείο, μα συχνά καθόλου πρακτικό, κάποτε δε λίαν απογοητευτικό.

Μπερδεύσαι πιότερο. Κι αφού κτήσεις μια γνώση, την ίδια στιγμή εξορμάς για κατάκτηση άλλης γνώσης, ίσως

πιο οδυνηρής… και η ιστορία δεν έχει σταματημό, φρένο. Πού θα πάει αυτή η εξαντλητική περιπέτεια;

Δεν κουραστήκαμε πια με τις φαιδρές αντιγνωμίες μας, τις πολύξερες αντιπαραθέσεις μας;

Αν σας αρέσει ένας Θεός, πιστέψτε τον και λατρεύτε τον. Αν σας γιομίζει προσφέρετέ του όλα τα λιβανίσματα και θυμιάματα.

Αν και οι Θεοί δεν έχουν ανάγκη απ όλα αυτά τα ανθρώπινα λιβανίσματα, πλην της τσίκνας από το ψήσιμο των αρνιών …κατά τις θυσίες που έκαναν οι αρχαίοι υπέρ

των Θεών τους, αλλά που τελικά οι ίδιοι ντερλίκωναν το σφάγιο. Μα και σήμερα με τον Χριστιανικό Θεό (Ιησού) τα ίδια συμβαίνουν. Γιορτάζουμε την Ανάσταση Κυρίου και το ρίχνουμε στο φαγοπότι, στο ξεκοκκάλιασμα του οβελία. Άλλαξε τίποτε από τότε;

Νομίζω ότι από την χαριτωμένη και πρακτική αυτή τακτική μας… δείχνουμε πολλά σεβάσματα προς το Θεό-Θείον- και όλα πάνε καλά κι ο σκεμπές μας γιομάτος…θεία χάρητι ασφαλώς!

Κοντά α΄ αυτά θα πρέπει, πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, να αναδείξουμε και μια κομβική έννοια που ταλανίζει τους ενθέους και αθέους.

–Είναι έμφυτο το θρησκευτικό συναίσθημα στον άνθρωπο;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Το θρησκευτικό συναίσθημα ενυπάρχει στον άνθρωπο.

Κατά την αξιόλογη στοχάστρια – συγγραφέα Ντορέτα Πέππα : «Και η επιστήμη της γενετικής συνηγορεί υπέρ του εμφύτου, καθώς αποδεικνύει ότι ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με κάποιες φυσικές τάσεις , γι αυτό και κάποιοι

έλκονται προς τη θρησκεία, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Το περιβάλλον ελάχιστο ρόλο παίζει προς τη διαμόρφωση του τελικού «προϊόντος».Το πλέον σωστό θα ήταν να πούμε ότι άλλοι έχουν έμφυτο το θρησκευτικό συναίσθημα σε μεγαλύτερο βαθμό κι άλλοι σε μικρότερο. Μήπως τάχα όλοι είναι γεννημένοι ζωγράφοι σ΄ αυτόν τον κόσμο; Αλλά μολύβι μπορούν όλοι να πιάσουν, παρ΄ όλα

αυτά. Πάντως στην εποχή του Πλάτωνα η θρησκευτικότητα εθεωρείτο κάτι δεδομένο».

Η ίδια η συγγραφέας σε μελέτη της που δημοσιεύει στο περιοδικό της ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΣΑ ΚΛΑΙΟΥΣΑ ΚΑΙ ΜΕΙΔΙΩΣΑ» υπογραμμίζει:

«Ποιοι ήσαν εκείνοι που ήθελαν να στρέψουν την ανθρωπότητα στην αθεϊα; Οι ίδιοι που έστρεψαν τους εμφύτως θρήσκους και ένθεους στη δεισεδαιμονία; Οι εκφραστές του τυφώνειου αντίθετου πνεύματος επί της γης, που αγωνίζεται πάντα να εκτρέψει τον άνθρωπο από την πορεία της ανέλιξής του».

΄Ετσι είναι όπως τα λέει η Ντορέττα Πέππα. Εγώ όμως θα πω χαιρέτα μας τον πλάτανο!

Μια στάση παράγει ένσταση και αντίσταση. Μια τροπή, την εκτροπή…

Η πίστη στο Θεό, προκαλεί την απιστία, την αμφιβολία.

Η «ψυχή μας, λέει η ίδια, αντιγράφοντας τον Πλάτωνα, είναι θεός»

Και εγώ θα ερωτήσω που είναι η…ανέλιξη; Πόσο πολύ έχει ανελιχθεί, εξελίχθηκε νοητικά ο άνθρωπος;

Ο ένθεος άνθρωπος, ή ο μη πιστεύων στον Θεό κατέχει την αλήθεια; Ποιος μπορεί να το ισχυριστεί αυτό, χωρίς να περιπλακεί πιότερο στις διελκυνστίδες της σκέψης;

Δεν μπορούν σε μυστήρια να ισχύουν δόγματα σοφών ή μη.

Σοφία είναι η σιωπή σε θέματα που δεν αγγίζονται, δεν πλησιάζονται. Από κει και πέρα το αληθές σοφόν , είναι αλλού παπά Ευαγγέλιο, δεδομένου του ανεπαρκούς ανθρωπίνου πνεύματος, που δεν μπορεί να συλλάβει το άπαν του Θείου, της θείας γνώσης, του απόλυτου.

Κατόπιν όλων αυτών και πολλών άλλων που θα ήθελα να πω, ας γίνει ελαφρώς κατανοητό, πως η μαγκιά μας στη γνώση δεν περνάει. Λίγα ξέρουμε κι ας περιοριστούμε σε αυτά. Δεν φτουράμε. Δε μπορούμε να αγγίξουμε το θείο, παρά μόνο να το πλησιάσουμε ασκούμενοι σταθερά στον αγώνα της κατάκτησης της αρετής, του αγαθού, που είναι και το ζητούμενο ανθρώπων και Θεών και πρακτικότερο και ευεργετικότερο σε τελευταία ανάλυση. ‘Από κει και πέρα ό,τι ήθελε προκύψει.

Να μας ευλογούν οι Θεοί; Μακάρι.

Να πάμε στον παράδεισο και στην αιώνια ζωή; Να μείνει αθάνατη η ψυχή μας… που είναι… θεία κατά τον Πλάτωνα; Η δικιά μου η ψυχή θα συνοδεύεται στην αθανασία απαραιτήτως από τον δικό μου νου, που μύρια έχει κατεργαστεί επί ζωής; Μήπως άλλο η ψυχούλα μου κι άλλο η λογική μου(νους) μου; Μπορεί αυτά τα δύο να διαχωριστούν, αποκοπούν από τον ένα και αυτόν άνθρωπο; Η ψυχή ενός ατόμου, είναι ανεξάρτητη από το νου του, το μυαλό του; Η αθάνατη ψυχή του, και ο νους του θα βόσκουν σε διαφορετικά λιβάδια;

Μπορεί να διασπαστεί η ψυχή μου από το πνεύμα μου; Δηλαδή ένα κομμάτι μου θα είναι στην αιώνιο βασιλεία και το άλλο πού; Στην κόλαση, γιατί το πνεύμα μου έτσι η αλλιώς είναι κολασμένο;

Καταλαβαίνετε τη βαβούρα; Εκ …σοφών προέρχεται.

Κι εγώ ο άσοφος πελαγώνω. Δεν καταλαβαίνω τα …θεία της φιλοσοφικής λογικής. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για τη μια θεωρία, ούτε για την άλλη. Όλα είναι χάος …νοητικό. Φιλοσοφούν μετ΄ «ευτελείας και μετά πάσης μαλακίας». Υπεραμύνονται της ύπαρξης του Θεού, του Θείου, αλλά είναι ανίσχυροι να φέρουν απτές αποδείξεις, γι αυτό και επικράτησε πλέον το σοφότερο, και βολικότερο: «Πίστευε και μη ερεύνα»! δηλαδή γουρούνι στο σακί! Γιατί όχι; Όταν δεν υπάρχουν αποδείξεις, η πίστη χωρίς έρευνα σε βγάζει από μπελάδες, δε σε κουράζει. Πιστεύεις, και ξεμπερδεύεις άπαξ δια παντός.

Μα εγώ δεν πολυπιστεύω σε τέτοια. Μου αρκεί η άθληση στη αρετή…Μπορεί να έλθω και τελευταίος, μα όπως λένε οι άνθρωποι, -για να μαλακώσουν την αποτυχία τους- αρκεί η συμμετοχή στον αγώνα… Μετέχω και αγρίως!

Κι έτσι καλά είναι, αν είναι έτσι όπως τα λένε οι άνθρωποι, σοφοί και μη. Το θέμα είναι τι λένε οι Θεοί…και σε ποιο κιτάπι τα λένε…Γιατί όλες οι δήθεν θεϊκές ρήσεις, όλες οι γραφές είναι ανθρώπινες! Και υπό την έννοια αυτή οι σκέψεις είναι μικρομεγέθεις, ατελείς, και διαπλεκόμενες με τα γενικώς ισχύοντα και πρεσβευόμενα,με τα παντός είδους, μάλιστα , κατεστη-μένα και φατριάζοντα !

Ο Πλάτων, μέγας θιασώτης της ύπαρξης Θεού, ουδέν απέδειξε περί της ύπαρξής του. Ούτε ο Επίκουρος περί της μη αιωνιότητας της ψυχής. Τα όσα ελάλλησαν ήσαν

σκέψεις και μόνον. Αποδεικτικά των ισχυρισμών τους δεν είχαμε ποτέ, ούτε και θα έχουμε στον αιώνα τον άπαντα.

Ποιος τους ανάγκασε να συνταχθούν με το τότε τρέχον σύστημα, ένθεο καθεστώς; Κανείς δεν θα μάθει τίποτε! ΄Ηθελαν να πάνε με τη μόδα; Δεν είχαν σθένος να πουν στο θρησκευόμενο πόπολο πως κάνει λάθος; Τι ανάγκασε την πλειοψηφία των σοφών, να είναι ένθεοι; Μήπως φοβόντουσαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα;

Πιθανόν. Διότι οι Νόμοι της Αθήνας δεν αστειεύονταν προς τους άθεους. Τους τσουβάλιαζαν σε ένα πάπυρο (χαρτί εποχής) και τους έστελναν στο δικαστήριο με την κατηγορία της ασέβειας και η ποινή ήταν θάνατος. Ο φυσικός φιλόσοφος Αναξαγόρας (500-428 π.χ.) κατηγορήθηκε για αθεϊα- κυρίως γιατί υποστήριξε ότι η γη και τα άλλα αστέρια είναι σκέτες πέτρες –κι όχι

έμψυχα όντα όπως οι Αθηναίοι φιλόσοφοι είχαν επιβάλει- και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αλλά πρόλαβε και το έσκασε και έτσι τη γλίτωσε. Από την ίδια κατηγορία πήγε και ο Σωκράτης, ο οποίος όμως στη δίκη του, υποστήριξε ότι «πίστευε στους Θεούς».

Επίσης έχουμε το χτυπητό παράδειγμα του αστροφυ-σικού Γαλιλαίου, ο οποίος κινδύνεψε με θάνατο από τη Χριστιανική Ιερά Εξέταση, διότι είπε το «αιρετικό» ότι η γη κινείται, και είναι στρογγυλή, κάτι που βέβαια είχαν προείπει οι αρχαίοι ΄Ελληνες συνάδελφοί του.

Τέλος πάντων αυτά είναι τα χάλια μας. Τα χάλια των ανθρώπινων δοξασιών όλων των εποχών. Να μη ξεχνάμε ότι και οι σοφοί, ήσαν ανθρώπινα σκαριά , με όλες τις αδυναμίες που κομίζει το ιδιώνυμο αυτό είδος του

δίποδου, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται η ιδιότητα του «σκέπτεσθαι».

Περί τίνος συνεπώς ομιλούμε; Κι εγώ σκέψεις γεννοβολάω. Κι εσείς επίσης! Ποία η διαφορά; Η σκέψη, είναι διεργασία νου, ενδεχομένως σε συνεργασία με την ….ψυχή μας! Που λένε ότι, αθάνατη, κολλητά με το θανατερό μυαλό μας είναι; Ρωτάω, μα απάντηση δεν θα λάβω!

Η αθεϊα και οι οπαδοί της, όπως είδαμε, αντιμετω-πίζονταν στους προ και κατά τους Πλατωνικούς χρόνους, με τιμωρούς νόμους, που επέβαλαν για αναγνώριση της ύπαρξης Θεού. Μ΄ άλλα λόγια η ύπαρξη Θεού ήταν νομοθετημένη κι όσοι παρέκκλιναν από τον νόμο υφίσταντο τις συνέπειες της …παρανομίας τους. Το τροπάρι της δίωξης των άθεων ή εν γένει άπιστων αξιοποιήθηκε στο έπακρο επί εποχής Βυζαντινών αυτοκρατόρων και οι εθνικοί- Έλληνες υπέστησαν τα πάνδεινα, διωκόμενοι για την πίστη τους στους προγονικούς Θεούς και την απιστία τους στον νεόκοπο Χριστιανικό Ιησού Χριστό! Εκείνοι δε που ξεσάλωσαν κυριολεκτικά ήσαν οι Μουσουλμάνοι. Σφάζανε μια κι έξω κάθε άπιστο. Οι Γενίτσαροι είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα αλλαξοπιστίας δια της βίας.

Ο Πλάτων, ασχολήθηκε με το θέμα και με τη σοφία του συνιστά στον νομοθέτη ότι ο νόμος δεν πρέπει να κυνηγάει τους άθεους και ασεβείς, αλλά να τους νουθετεί με λογικά επιχειρήματα, ώστε να ημερέψει τις

ψυχές τους! Δηλαδή θεωρεί εκ προοιμίου αναταραγμένες τις ψυχές των άθεων…

Εδώ σίγουρα ο «θείος» Πλάτων έχει λασκάρει. Αποδέχεται Νόμους που επιβάλλουν την πίστη στο Θεό, αλλά να είναι κάπως πιο… επιεικείς κι ελαστικοί, όχι πάντως βίαιοι… σε βάρος των μη πιστευόντων σε Θεό!

Λέει και την αρλούμπα: «Ο νόμος και η τέχνη είναι συστατικά της φύσης και δεν είναι κατώτερα της φύσης, αφού είναι του νου γεννήματα, σύμφωνα με τον ορθό λόγο.»

Και μόνον ότι αποδέχεται την ύπαρξη νόμου υπέρ της πίστης σε Θεό, σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός –αν και

σοφός- δεν μπορούσε να απεγκλωβιστεί από τα ισχύοντα στον καιρό του, όπου η πίστη σε Θεούς ήταν κομμένη ταρίφα και κανείς δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από τη στρούγκα.

Τα νομοθετήματα είναι του νου γεννήματα και προϊόντα της φύσης υποστηρίζει και δεν διαφωνούμε, αφού το ον, ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως. Τα παράγωγά του όμως δεν είναι και τόσο ευσταθή, όπως όλοι μας το αντιλαμβανόμαστε. Πλην Πλάτωνος.

Παραβλέπει, ότι τα εκ του νου εκπορευόμενα δεν είναι και τόσο φυσιολογικά…ορθά.

Οι νόμοι είναι του ανθρώπου φτιαξίματα, άρα έχουν το σπέρμα της ατέλειας και του φάλτσου. Γι αυτό και η βιομηχανία παραγωγής νόμων μας κοπανάει ολοένα και νεότερους νόμους, καταργώντας τους παλαιότερους. Δείγμα, ομολογία ανθρώπινου λάθους.

Αλλά η «εμπλοκή» του Θείου, Θεών, Θεού και της ύπαρξης του, σε Νόμους είναι ότι πιο ανόητο συνέλαβε ανθρώπινος νους, έστω κι αν αυτός ο νους λέγεται Πλάτων ή… Ιησούς.

Οι Θεοί δεν έχουν ανάγκη από τα ανθρώπινα νομοθετήματα …για να στηριχθούν, να εδραιωθούν, επιβληθούν, να αποκτήσουν οπαδούς!

΄Η δέχεσαι την ύπαρξή τους ή την απορρίπτεις.

Φαίνεται, όμως, πως οι ένθεοι, ήσαν ανέκαθεν ξυλοπόδαροι, ασθενικοί, ασταθείς κι αβέβαιοι για τις πίστες τους, με αποτέλεσμα για να νιώθουν πιο άνετα στις κοινωνίες τους εμπνεύστηκαν χαζούς νομοθετικούς κανόνες, που στόχευαν στην πλήρη υποταγή των απίστων, άθεων, αλλόπιστων . Το φαινόμενο είναι γνωστό σε όλες τις θρησκείες, που βέβαια δεν μπορούν να καυχηθούν για δημοκρατία και ελευθερία, που πρέπει να απολαμβάνει ένα πλάσμα, ως ο άνθρωπος, της φύσης και του Θεού.

Χριστιανοκρατούμενη η Ελλάδα, μουσουλμοκρατούμενη η Αραπιά. Όσοι πιστεύουν σε άλλους Θεούς, ή δεν πιστεύουν καθόλου, μπορεί μεν να μη διώκονται δια νόμου πλέον σήμερα, αλλά λοιδωρούνται και τίθενται στο περιθώριο. Η γραφικότητα έφθασε στο σημείο, ο Αρχιερέας της Ελλαδικής Εκκλησίας, να μαζέψει υπογραφές 3.000.000 υπέρ της πίστης των Ελλήνων.

Κι εγώ ήμουν, στην αρχή, υπέρ αυτής της πρωτοβουλίας όχι για την ουσία της, αλλά για τα παραπόρτια της. Διότι κάποιες άλλες δυνάμεις ξένες θέλησαν να επιτεθούν στο συμπαγές ελληνικό, ορθόδοξο σχήμα και να περάσουν τα δικά τους. Να ισοπεδώσουν εμένα τον Χριστιανό Ορθόδοξο ΄Ελληνα με αστείες, παλαβές αλλόθρησκες μειοψηφίες.

Να γίνουμε ένα. Δεν είμαστε ένα όμως. Καλώς ή κακώς μπλεχτήκαμε στον Χριστιανισμό, μας αρέσει ή όχι, αλλά πάντως, κατ εμέ, αποτελούμε-κάπως- συνέχεια της πίστης των αρχαίων προγόνων μας, οι οποίοι βέβαια δεν είναι ούτε ο… Αβραάμ, ούτε ο Ισαάκ… και όλοι οι ανύπαρκτοι του χθόνιου εβραϊκού Πανθέου…

Δεν υπέγραψα φυσικά το ανόητο-αλλά και με νοήμονα σημασία- κείμενο της Αρχιεπισκοπής, το οποίο, ωστόσο, τελικά ουδεμία θετική κατάληξη είχε!

Όλες οι πίστες προς Θεούς είναι σεβαστές. Καμιά πίστη δεν μπορεί να έχει το πάνω χέρι προς άλλη.

Ο κάθε πιστεύων δεν μπορεί να θεωρεί τη πίστη του, ως αποκλειστικό κάτοχο της απόλυτης αλήθειας.

Αυτή δεν υπάρχει.

Κάθε πίστη σε Θεό, αντιπροσωπεύει μέρος της αλήθειας, ή και καθόλου.

Θεία πίστη είναι ο σεβασμός και η τιμή προς εκείνους που πιστεύουν διαφορετικούς από μας Θεούς.

΄Όλα τα άλλα είναι εκ πονηρής σκοπιμότητας.

Πάνω απ’ όλα ο Θεός-Θεοί- είναι ελευθερία! Ναι ή όχι;

Πώς ένας αντιφρονών –να μην κοινωνεί με το γίγνεσθαι και να καθίσταται αποδιοπομπαίος, και περιθωριακός;

Ο άθεος, ο μη πιστεύων δεν είναι του πεταμού. Οι ένθεοι δεν μπορούν και δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να πετάνε , να αποστρέφονται τους διαφωνούντες με την πίστη τους. Οι πίστες δεν απορρίπτονται, δεν φτήνονται, όποια χροιά κι αν έχουν. Είναι πίστες, ανθρώπινες και σεβαστές από τους πάντες, είτε αυτό «συμφέρει» είτε όχι. Διότι ατυχέστατα, οι θρησκείες ως οργανωμένα συνδικάτα λειτουργούν και δρουν με άξονα το «συμφέρον», αυτό που προστατεύει τα… «αγαθά» των συνασπισμένων, οργανωμένων μελών τους!

Καμιά πίστη, ωστόσο, δεν είναι καλύτερη της άλλης.

Οι γνώμες, απόψεις, σκέψεις όλων μας, όσο αντιθετικές κι αν είναι- πρέπει να τυγχάνουν απόλυτου σεβασμού. Διότι αποτελούν μια άλλη έκφραση ζωής, μια άλλη διάσταση ζωής, όπως, επίσης, και οι δικές μας. Διαφωνούντες και καθιστάμενοι πολέμιοι, τέτοιων εκδοχών απλά παραποιούμε την ίδια τη ζωή, της οποίας η πολυμορφία είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της. Στραπατσάρουμε το …Θείον!

Κι ο άθεος, έχει τη θέση του μέσα στην μοναδική αυτή ζωϊκή, κοσμική δημιουργία, που μπορεί να την έφτιαξε ένας ή πολλοί Θεοί (κανείς δεν θα το μάθει ποτέ)ή μας προέκυψε από το πουθενά έτσι κι ως έτυχε.

Μα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ζωή, ακόμη κι έτσι όπως την έχουμε παραποιήσει και κακομουτσουνιάσει με τις αφέλειές μας είναι χυμώδης με όλα τα καλά και τα στραβά της.

Είναι φανερό, το καταλαβαίνετε, εξ άλλου, πως με τα όσα σημειώνω εδώ, χρησιμοποιώ και μπόλικη επιχειρηματολογία των αθεϊστών. Όχι μην ψάχνετε να βρείτε ότι ανήκω στο κόμμα (αθέων) ή στο κόμμα (ένθεων)…

Ανήκω στην …κεντρώα θρησκευτική παράταξη!

Αναζητώ μια ισορροπία μέσα στον φαύλο κύκλο περί θρησκειών μας όπου έχει μπλέξει η ανθρώπινη σκέψη, η οποία επί 4000 χρόνια διαιρεί τον άνθρωπο και τον καθιστά αποχαμένο.

Τόσες χιλιάδες χρόνια με ατέλειωτες συζητήσεις και σοφίσματα, τόσα σπουδαία μυαλά ύψωναν τα χέρια τους στον ουρανό ματαίως εκζητούντα Θεόν και αλήθεια.

Και βλέπω τον άνθρωπο να παθιάζεται, να μάχεται, να σφάζεται, πως τάχα ο δικός του Θεός είναι καλύτερος από αυτόν που πιστεύει ο διπλανός του.

Μα δεν βαρεθήκαμε; Μα δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πως οι αντιλογίες περί Θεού, μας έχουν θολώσει το νου;

Πατάμε ξυπόλυτοι σε αναμμένα κάρβουνα. Γίναμε αναστενάρηδες. Κυριολεκτικά …αναστενάζουμε για πράγματα που δεν μπορούμε να συλλάβουμε με το ασθενές μυαλό μας! Να πετάξουμε την ώρα που δεν έχουμε φτερά; Να κάνουμε τι; Όταν τα όρια μας δεν επαρκούν για την υπέρβαση; Να κατανοήσουμε τι, όταν το μυαλουδάκι μας δεν φτάνει; Δεν αντιλαμβανόμαστε το γελοίο και μάταιο; Κάνουμε τον κόκορα; Όπως στο χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ;

Το λογικό είναι να αναγνωρίσουμε το περιορισμένο της φύσης μας και να συμβιβαστούμε μαζί της. Μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Ας αρκεστούμε σε αυτά, ας απελευθερωθούμε από τις παγίδες που εμείς βάλαμε στον εαυτό μας και μετά θα δείτε, λεύτεροι πια, πως η ευτυχία, η ηρεμία της ψυχής θα φτερουγίζει γύρω μας.

Απαλλαγείτε από τις αράχνες και τις σκόνες των θρησκειών. Μην τις πετάτε, μην τις απορρίπτετε, διότι:

–Οι θρησκείες είναι αγαθοποιές. Δεν δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο για να βλάψουν τον άνθρωπο. Αγαθή ήταν η διάθεση.

Να τον ωφελήσουν επεδίωκαν-επιδιώκουν, στην ανάτασή του, έστω κι αν στην πορεία μέσα στο χρόνο, έκαναν πολλές ασχήμιες. Όχι το ίδιο το θρήσκευμα, η πίστη, αλλά οι διακονιάρηδες του, το ιερατείο, η πολιτική ήσαν οι φαύλοι.

–Οι θρησκείες όμως μέσα στην ιστορία δημιούργησαν και πολιτισμό-μια δημιουργική όμορφη διάσταση της ανθρώπινης δημιουργίας. Όχι του Υψίστου, αλλά του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός.

–Πολλοί, όσα χρόνια σκέπτομαι και γράφω, δεν καταλάβαιναν στο που ανήκω! Είτε σε θρησκεία, είτε σε πολιτική παράταξη. Κι εγώ δεν καταλάβαινα την τάση αυτή ότι σώνει και καλά κάπου πρέπει να ανήκω. Γιατί πια ένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να είναι έξω από το μαντρί; Ο μαντρωμένος άνθρωπος, χάνει πολλά από τα

χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ανήκοντας κάπου κι όχι στον μοναδικό κι ανεπανάληπτο εαυτό του.

Έτσι λοιπόν σήμερα, μετά αναζητήσεις, περιπέτειες, έρευνες κ.λ.π., μπορώ με όση ευθυκρισία διαθέτω-πεπερασμένη κι αυτή, ας μη το ξεχνάμε – να ισχυριστώ ότι η κάθε μια θρησκεία κουβαλάει μέσα της πολλές ομορφιές.

Έλαχε να ανήκω στην Ορθοδοξία. Διαφωνώ ως προς τα τυπικά της, σέβομαι όμως απέραντα τον δυσχιλιετή πολιτισμό που ανέπτυξε.

Πέρα από τα ηθικά, επαγωγικά διδάγματα που εκπέμπει η φλόγα της πίστης προς την Ορθοδοξία ανέδειξε υπέροχα, μοναδικά δημιουργήματα πνεύματος ( Ναούς, Αγιογραφιίες, Πατερικές γραφές, ΄Υμνους με σπάνια ποιητικότητα κ.λ.π).

Αυτόν τον πλούτο, δεν μου ταιριάζει να τον πετάξω.

Κλίνω σεβάσμια την κεφαλή μου. Άλλο, αν σε άλλες σελίδες είμαι περιπαικτικός και σκληρός προς τα καμώματα των λειτουργών της Ορθοδοξίας.

Το αυτό υποστηρίζω και για όποια άλλη θρησκεία.

Η ύπαρξη πολλών θρησκειών, άρα και Θεών, ένα μόνο καταδεικνύει: ΄Η την έλλειψη Θεών, ή την ανθρώπινη αποκοτιά, που για να περπατήσει σταθερότερα, τους κατασκεύασε, τους επινόησε, μας τους μόστραρε προς …σωτηρία μας!

Οι τρόποι της επιβολής είναι γνωστοί κι εγώ δεν προτίθεμαι να μαγαριστώ με τις μεθοδεύσεις λερών ανθρώπινων σκοπημοτήτων!.

Να πιστεύετε όπου θέλετε. Λεύτερα.

Ποτέ όμως την πίστη σας μην την μπουρδουκλώνετε με τις παρορμήσεις, προσδοκίες του θέλω κι εγώ σας.

Κι εγώ θα ήθελα έναν Θεό στα μέτρα μου, όπως με βολεύει. Μα έτσι δεν χτίστηκαν οι Θεοί, στα μέτρα τα ανθρώπινα; Γιατί κι εγώ να έκανα μια τέτοια χαζομάρα;

Οι Θεοί είναι πέραν των ανθρωπίνων. Άλλα θέλουν από τον άνθρωπο: Αρετή, φρόνηση, Σωφροσύνη, Ανδρεία, δικαιοπραξία, αγάπη προς αλλήλους. Η άσκηση επ΄ αυτών των αξιών οδηγεί στο Θείο, στην τελείωση του ανθρώπου.

Πιστεύετε σε όποιο Θεό Θέλετε απ΄ αυτούς τους υπάρχοντας. Δεν θα χάσετε. Πιθανόν να βρείτε το δρόμο σας και την… ηρεμία της ψυχής σας. Και το εύχομαι.

Κανείς από τους υπάρχοντες Θεούς δεν κομίζει την απόλυτη αλήθεια. Καμιά θρησκεία δεν μπορεί σοβαρά να το ισχυριστεί. Πάντως όλες ισχυρίζονται πως κατέχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας και την αποκλειστικότητα της αλήθειας. Τέτοια μπαγαμποντιά, αυθάδεια!

Πιστεύετε σας λένε! Διαταγή! Πώς όμως να πιστέψεις,

Αυτή την ανοησία ένας λεύτερος νους δεν μπορεί να τη δεχτεί, διότι πάνω απ΄ όλα αισθάνεται βαθιά προσβολή.

Διότι αποδεικτικά στοιχεία, σοβαρά δεν υπάρχουν περί Θεού. Κοτσάνες ανθρώπινες μονάχα!

Και για να μη προσβάλω το Θείον ένα είναι το σημάδι προς τον άνθρωπο: Να υπερβεί τις αδυναμίες του και να πάει ψηλότερα σε αρετή.

Προχωρήστε ακάθεκτα. Υπερασπίζετε τις πίστες σας.

Μα αν τα βρείτε σκούρα, φτιάξτε κι άλλες θρησκείες. Μπορείτε!

Προχωρήστε, μα τον λόγο μου, δεν θα τον ξεπεράσετε ξώφαλτσα!

Διαλέξτε επί τέλους, μια παράταξη! ΄Ενθεοι, άθεοι, κεντρώοι, αδιάφοροι!

Πιθανόν να βρείτε την ευτυχία! Το εύχομαι, αλλά δεν το προβλέπω.

Οι Θεοί που πρεσβεύουμε, δεν είναι εκ του κόσμου τούτου κι ίσως υπερίπτανται των δικών μας τάσεων-

αδυναμιών κι ούτε μπορούν να συχνωτίζονται με τα δικά μας ταπεινά και γήϊνα.. Δεν είναι στα μέτρα μας, και δεν είναι δυνατόν τους Θεούς να τους φέρουμε στα μέτρα μας! Επειδή οι άνθρωποι τους προσέδωσαν μια υπερφυσική διάσταση- και καλά κάνανε-, όμως ένας φυσιολογικός, πώς μπορεί να περάσει το ρέμα του υπερφυσικού; Ο θεός είναι αυθύπαρκτος, αιώνιος, κι ακατασκεύαστος; Πώς εμείς του δώσαμε μορφή και τον κάναμε σαν τη μούρη μας;

Θα πείτε ότι υπάρχουν τα μέντιουμ, αστρολόγοι κι άλλες γήϊνες μαγγανίες, αθλιότητες βασικά, για την οικονόμα τους, προβλέποντας τα μελλούμενα κα τα εκ Θεού προερχόμενα, ποτ τάχα κατέχουν! Καλά με αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

Προχωρήστε …η ζωή έχει πολλές πτυχές!

Εξ άλλου, γνωστόν είναι ότι είμαστε κατά βάση και ειδωλολάτρεις!

Τζουτζέκια, τσουμπελέκια, πολιτικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι κι άλλοι διασκεδαστές μας, δεν θεοποιούνται ;

Περί ποίου Θεού τελικά μπορεί να μιλάμε;

ΑΚΡΑΤΕΙΑ:

Λέξη με πολλές σημασίες. Παράδειγμα: «ακράτεια ούρων», «ακράτεια γλώσσας», «ακράτεια οίνου» κ.λ.π.

Υπάρχει όμως και η ηθική της …σημασία.

«Είμαστε ακρατείς ως προς τα πάθη, τις ροπές, και τα βίτσια μας. Δεν συγκρατιόμαστε, πώς να το κάνουμε!

Μας κατεβαίνει κάτι εις την κεφαλή κι εμείς εκεί βιτσιόζικα επιδιώκουμε να το ικανοποιήσουμε.

Μας γουστάρει ένα δίποδο-άνδρας, γυναίκα- …προς καβαλίκευμα, φουντάρουμε κι όποιον πάρει ο διάολος. Συνήθως το επιτυγχάνουμε!

Και τι έγινε; Ξαλαφρώνουμε; Η επανάληψη του φαινομένου από…ακρατείς είναι σύνηθες φαινόμενο.

Στην ακράτεια δεν υπάρχει ηθική. Λειτουργεί ζωώδικη κατάσταση. Η ακράτεια αποτελεί τομαριστική αντίληψη ζωής.

Ό,τι με φλογίζει… το προωθώ.

Πατάω επί πτωμάτων, ίσαμε να κορέσω το πάθος μου.

Κυρίως η ακράτεια άπτεται σεξουαλικών διαθέσεων, χωρίς να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα βίτσια , τα ανθρώπινα … υπολειτουργούν! «Γουστάρω το κτήμα του διπλανού, θα το χάψω, ό,τι και να γίνει!» Γνωστά όλα αυτά.

Η ακράτεια είναι χούγι, κουσούρι κυρίως των φιλήδονων Επειδή θιασώτης της ηδονής υπήρξε ο Επίκουρος,

μερικοί το έχουν δέσει φιόγκο και το παρακάνουν σε ακράτεια. Όταν ο Επίκουρος μιλούσε για τις ηδονές, δεν εννοούσε σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να το παρακάνουμε: Διευκρίνισε: « Όταν, λοιπόν, λέμε ότι τελικός σκοπός είναι η ηδονή δεν εννοούμε τις ηδονές των ασώτων και όσες βρίσκει κανείς στις απολαύσεις όπως κάποιοι αδαείς ή κάποιοι αντίθετοι ή και κάποιοι που έχουν παρανοήσει τα λεγόμενά μας, θεωρούν, αλλά το να μην πονάει το σώμα κι ούτε να ταράζεται η ψυχή . Γιατί ούτε τα μεθύσια και τα ξέφρενα γλέντια, ούτε και οι απολαύσεις των αγοριών και γυναικών , ούτε και τα ψάρια και όσα άλλα προσφέρει ένα πολυτελές τραπέζι , γεννούν τον ηδύ βίο, αλλά ο νηφάλιος λογισμός, που ερευνά τις αιτίες για κάθε επιλογή ή απόρριψη και αποδιώχνει τις δοξασίες από τις οποίες πολύ μεγάλη αναστάτωση προκαλείται στην ψυχή μας. Για δε όλα αυτά αρχή, μα και μέγιστο αγαθό είναι η φρόνηση.»

Το αντίθετο της ακράτειας είναι η εγκράτεια, μια αρετή που στον καιρό μας μάλλον περιφρονείται και ειδικά από εκείνους που πάσχουν από ακράτεια στο σεξ και οι οποίοι ιδροκοπούν να μας πείσουν ότι το πήδημα είναι ιδανικόν του κόσμου τούτου κι άρα όποιος συγκρατιέται, είναι για γέλια και για κλάματα.

Ο Ιεροκλής, σχετικά παρατηρεί: «Φρόντισε να καταστέλλεις τα ακόλουθα: Πάνω απ΄ όλα τις ορέξεις της κοιλιάς σου, τον ύπνο, τη λαγνεία (σεξ) και οργή.

Ποτό και τροφή με μέτρο να παίρνεις και να μεριμνάς για την υγεία σου.»

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η ακράτεια είναι κακός οδηγός στη ζωή, αντίθετα προς τη γόνιμη εγκράτεια. Κανείς δεν ζημιώθηκε από την εγκράτεια, ενώ τα δράματα από την ακράτεια είναι αμέτρητα.

Ωστόσο ο συρμός της εποχής μας άλλα προβάλλει ως πρότυπα. Θα έχετε ακούσει προφανώς από άμυαλους να ισχυρίζονται ότι η εγκράτεια ως προς το σεξ…χτυπάει στο κεφάλι και πως τάχα προκαλεί προβλήματα υγείας.

Ουδέν αναληθέστερον.

Αν το σεξ πρώτιστα ξεκινάει από τον εγκέφαλο, τότε καταλαβαίνει κανείς, με τέτοια που ακούγονται στα σοκάκια σε ποιο ανεγκεφαλισμό έχουμε φτάσει.

Ο Πυθαγόρας ξεσκεπάζει όλες αυτές τις κουτοπονηριές των ακράτητων με το εξής: «Τίποτε δεν είναι προτιμότερο από τη χρυσή τομή και το σωστό μέτρο, το οποίο οφείλεις να τηρείς στα πάντα»

ΑΜΑΡΤΙΑ:

Θρησκευτική έννοια, που μας κάθισε στο σβέρκο από το εβραϊκής προέλευσης χριστιανικό κατασκεύασμα.

Καταλυτική η δύναμη της. Σαρώνει εκφοβιστικά κάθε δίποδο. Κάθε έμψυχο όν. Οι Έλληνες γεννήτορες κάθε γλώσσας και έννοιας, τέτοια λέξη δεν την είχαν «πολιτογραφήσει», δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο των Αρχαίων Ελλήνων, η… αμαρτία!

Βασικά σημαίνει …σφάλμα που διαπράττει ο άνθρωπος με βάση τον εβραϊκό Μωσαϊκό Νόμο.

Φθάσαμε μάλιστα στο ανεκδιήγητο σημείο να μιλάμε και για «προπατορικό αμάρτημα» Δηλαδή, πριν καν γεννηθούμε κουβαλάμε αμάρτημα, σφάλμα… το οποίο φορτώνεται στις πλάτες του το Χριστιανικό γένος, γεννημένο ή αγέννητο!

Εδώ μπαίνουν κι άλλα κουφά. Όπως: « Αμαρτία εξομολογούμενη… ουκ εστίν αμαρτία».

Κι εγώ ο τάλας ισχυρίζομαι αλλού, πως η αμαρτία, το φάλτσο, η κουτσουκέλα που έχω διαπράξει, δεν βγαίνει με τίποτε από πάνω μου, διότι αποτελεί στοιχείο της ταυτότητάς μου.

Και μου λένε οι Εβραιογενείς… Χριστιανοί- πως «άμα ομολογήσω το ατόπημά μου …δεν κοστολογούμαι, δε χρεώνομαι στο φάκελό μου με ατόπημα». Μια χαρά δεν είναι; Σφάζω, -που κανείς δεν ξέρει ότι εγώ είμαι ο

δράστης- αλλά αν το ομολογήσω…(στον εξομολογητή μου- ο οποίος περιέργως καλείται και πνευματικός πατήρ μου ! ), …δεδικαίομαι! Είμαι μια χαρά!

Ο ανεπανάληπτος κυνικός φιλόσοφος Διογένης, μια μέρα που είδε κάποιον να κάνει τελετή θρησκευτικής κάθαρσης, σαν τον σημερινό αγιασμό, που κάνουν οι καταστηματάρχες την πρώτη του μηνός…(για να πάνε καλά οι εισπράξεις), δεν το άντεξε και του πέταξε την καρφωτή του:

«Δεν ξέρεις μωρέ κακομοίρη μου, ότι όπως από τα γραμματικά λάθη δεν απαλλάσσεται κανείς μ΄ αγιασμούς, έτσι ούτε από τα λάθη στη ζωή!»

Το προλαλήσαμε κι εμείς. Τα ανομήματά μας δεν ξορκίζονται με καμιά εξομολόγηση και κανένα αγιασμό, ούτε με θυμιατήρια. Είναι καταδικά μας… Είναι η ταυτότητά μας. Το πετσί μας . Κόψτε λοιπόν τις αφελείς εξομολογήσεις, διότι εκτός των άλλων, διατρέχετε και τον κίνδυνο να διασυρθείτε, αφού οι εξομολογητές σας, συχνά κουτσομπολεύουν τα μύχια της ψυχούλας σας, με αποτέλεσμα να γίνεστε ρεζίλι. Όλοι μαθαίνουν- από τον παπά- τι κουμάσι είστε κι εσείς το΄ χετε κρυφό καμάρι…κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου, πως με την εξομολόγησή σας δέσατε τον γάιδαρο. Γιατί ξεχνάτε τόσο εύκολα τους καθολικούς παπάδες, που πουλούσανε συγχωροχάρτια σε αμαρτωλούς; …Για να τους εξασφαλίσουν θέση στον …Παράδεισο!

Μην αυταπατάστε. Ο ιερωμένος στον οποίο εξομολογείστε είναι ένας ανθρωπάκος με τις γνωστές μας αδυναμίες κι άμα βρεθεί σε σύναξη ξεφουρνίζει κουτσοπίνοντας το ουζάκι του, τα όσα εσύ εξομολογητικά του κατέθεσες… για να λάβεις δήθεν άφεση αμαρτιών! Επαγγελματικά μυστικά δεν υπάρχουν.

Ό,τι λες στον εξομολογητή σου, παπά, γιατρό, δικηγόρο, δημοσιογράφο, σε λίγη ώρα γίνονται βούκινο.

Τους ατυχείς Μουσουλμάνους, τους προτρέπουν: Σφάξτε, βιάστε, πλιατσικολογήστε και θα πάτε στον παράδεισο και θα τρώτε πιλάφι με μέλι και θα έχετε όλα τα ουρί-γκόμενες- στο κρεβάτι σας – και όλα τα καλούδια

της ζωής! Έτσι εξαπλώθηκε ο Μωαμεθανισμός.—που κι αυτός είναι εβραιογενής, ένα μίγμα Ιουδαϊκών και χριστιανικών αντιλήψεων- Με γιαταγάνι. Και τα ορνίθια οι οπαδοί του, πέφτανε σαν ακρίδες στα πεδία των μαχών.

Και τώρα σάμπως το ίδιο δεν γίνεται; Ο φονταμεντα-λισμός, το Τζιχάντ και οι καμικάζι της Αλ Κάϊντα, τροφοδοτούνται από τις θρησκευτικές δοξασίες του Ισλάμ.

Και καλά κρατάει το Ισλάμ! Και ο Χριστιανισμός! Ίδια ταρίφα! Αγία Τριάδα: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός!

Η αμαρτία, όπως μας σερβιρίστηκε από τους μάναντζερς της Χριστιανικής θρησκείας, είναι ό,τι χειρότερο και καταστροφικό, διαβρωτικό προέκυψε στη φυλή, των ανθρώπων!

Η αμαρτία εκφοβίζει, βιάζει, ποδοπατάει την ανθρώπινη ψυχή.

Οι Αρχαίοι Έλληνες- σαν λεύτερα μυαλά- κυνηγούσαν την αρετή, επιδίωκαν να την κατακτήσουν, αποζητούσαν το «Θείο»

Αλλά όχι και το Θεό, την ύπαρξη του οποίου θεωρούσαν αυτονόητη. Εξάλλου είχαν μια ντουζίνα Θεούς. Γι αυτό και σ΄ όλο τον ελληνικό κόσμο υπήρχαν αναρίθμητοι βωμοί και ναοί, δείγμα της θεοσέβειας των ΄Ελλήνων, που και σήμερα συνεχίζει να υφίσταται με μερικές παραλλαγές ως προς τα τυπικά. Η ουσία είναι μία: ο Έλλην πίστευε πάντα σε Θεό.

΄Όμως οι Αρχαίοι δεν έβαζαν στη ζωή τους σκιάχτρα, όπως …η εβραϊκή …αμαρτία.

Γι αυτό, και μεγαλούργησαν μέσα σε πλήρη λευτεριά και απόλυτο σεβασμό προς κάθε δράση.

Με την επέλαση της «χριστιανικής» αμαρτίας το πνεύμα «σφίχτηκε», ζουλίστηκε εκφοβιστικά. Το πνεύμα εγκλωβίστηκε σε παιδαριώδη τερτίπια. « Αν δεν κάνεις αυτό, θα τιμωρηθείς, αμαρτάνεις», απειλούν οι «Άγιες» Γραφές, αμφιβόλου προέλευσης και συγγραφής.

Ο άνθρωπος εκφυλίστηκε. Ως μέτρο της πορείας του, ανακάλυψε την πυξίδα της …αμαρτίας!

Πελάγωσε, ζαλίστηκε, μπερδεύτηκε, έπαθε καθολική σύγχυση. Το πελάγωμα συνεχίζεται… Και θα συνεχίζεται αν δεν απολακτιστεί η εβραϊκή αυτή μπλόφα, μια από τις πολλές.

Ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση, -προειπωμένα από τους αρχαίους ημών- να επιλέγει, να ακολουθεί, το έναν ή τον άλλο δρόμο. Τον καλό ή τον κακό. Η φύση του όμως δεν τον βοηθάει πάντα, έτσι κάνει συχνά λάθος επιλογές.

Και τι του κάνουμε; Του ρίχνουμε το στηλιάρι…τη λάσπη της αμαρτίας;

Κι αν την αποδεχτεί, τη μολογήσει, σώζετε;

Αυτά τα λέει ο Θεός;… Προπατορικό το … αμάρτημα. Μόλις γεννηθείς … σέρνεις ένα τσουβάλι αμαρτίες, τις οποίες κουβαλάς άχρι θανάτου. Επειδή, λέει το παραμύθιον, ότι δάγκωσε ο Αδάμ και η Εβίτα ένα μηλαράκι που το κόψανε από το δέντρο της…. Σοφίας (!) -ποιας;- παρά την πατρική περί του αντιθέτου εντολή, να μη φάνε, δηλαδή, τον απαγορευμένο καρπό.

Θεός να σου πετύχει!

Εμείς δε ως υπέρτατα όντα Θεού- έτσι λένε- συμπεριφερόμαστε θεϊκότερα του πατρός μας… Θεού. Μόλις ανακαλύψουμε καμιά αταξία των τέκνων μας , το

πολύ να τα συμβουλέψουμε να προσέχουν στο μέλλόν ή να τους βρέξουμε τα πισινά, αν το αμάρτημα είναι πέραν των ανεκτών ορίων! Και το πράμα λήγει με ένα μηδέν. Αυτός ο Πάνσοφος Θεός, μας φόρτωσε τις αμαρτίες της Εβίτας και του Αδαμίσκου, εφόρου ζωής. Ούτε καν νομικά γίνεται δεκτή τέτοια χοντρή αντίληψη.

Εξακολουθητικώς φέρουμε τα βάρη του Αδάμ και της Εύας! Κι αν προσθέστε σ΄ αυτά και τα δικά μας ατοπήματα που αναπόφευκτα γίνονται είτε ηθελημένα είτε αθέλητα , καταλαβαίνετε, γιατί μας παραμυθιάζουν με την κόλαση. Βασικά, λυτρωμό δεν έχουμε.

Γεννηθήκαμε καταδικασμένοί! Κολασμένοι. Αμαρτωλοί!

Και δώστου οι νοήμονες να μας σέρνουν στις κολυμπήθρες, και να μας βαφτίζουν Χριστιανούς, διότι έτσι- λένε- θα καθαριστούμε από τη μούργα της αμαρτίας που μας κόλλησε σα βδέλλα το πρωτόπλαστο ζεύγος! Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι πλην των Χριστιανών, οι άλλοι αλλόδοξοι λαοί δεν κουβαλάνε τη λέπρα, το στίγμα στο κούτελο, την αμαρτία. Είναι εντελώς απαλλαγμένοι από αυτήν και φυσιολογικοί, λεύτεροι άνθρωποι. Γεννιούνται χωρίς ενοχές. Το πώς πεθαίνουν (με ή χωρίς ενοχές, με αναπαμένη ή όχι τη συνείδησή τους, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Πάντως γεννιούνται πάνλευκοι, πεντακάθαροι, χωρίς το φορτίο προϊστορικών ανομημάτων, που οι νοσηροί του Χριστιανισμού επινόησαν.

Φαίνεται ότι οι Θεοί τους είναι πιο φιλάνθρωποι και ανεκτικότεροι προς τις ανθρώπινες ζαβολιές…

Ας δούμε όμως, μερικά ιστορικά και το πώς καταντήσαμε-καταλήξαμε στον νηπιοβαφτισμό, ο οποίος θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα… «μυστήρια» της ορθόδοξης πίστης.

Στην ουσία δεν πρόκειται για κανένα μυστήριο ιερό, αλλά για μια βρώμικη δουλειά των Βυζαντινών παπάδων προκειμένου να καθυποτάξουν, να εξαναγκάσουν τους Έλληνες κι άλλους λαούς να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.

Οι Έλληνες , παρά τις απηνείς διώξεις που υφίσταντο από τις χριστιανικές ορδές, δεν το έβαζαν κάτω και συνέχιζαν να διατηρούν τις αρχαιοπρεπείς παραδόσεις τους και έθιμα.

Όπως ήταν φυσικό, το οργανωμένο Ορθόδοξο ιερατείο κινήθηκε και πίεσε την εξουσία να πάρει απόφαση για το υποχρεωτικό Χριστιανικό βάπτισμα των νηπίων…

Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός με σχετικό νόμο που εξέδωσε, αναφέρει:

«Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία θα πρέπει να βαφτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όπως και όσοι είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους κανόνες. Έτσι αφού εννοήσουν καλά την αληθινή πίστη και αποβάλουν τη παλιά (ελληνική) πλάνη θα μπορέσουν να δεχτούν το βάπτισμα. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα δεχθούν και θα προφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και δεν θα

αλλάξουν πάλι την πίστη τους προς την παλαιά πλάνη.

( Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11.10).

Με Αυτοκρατορικά Διατάγματα λοιπόν θεσπίστηκε υποχρεωτικά το βάπτισμα, που και σήμερα με τόσο γραφική σκηνοθεσία απολαμβάνουμε.

Ο νόμος αυτός αποσκοπούσε στον βίαιο εξαναγκασμό των Ελλήνων να μπουν στο χριστιανικό κλαμπ, αλλιώτικα δεν θα είχαν μοίρα στον ήλιο…. Η τελευταία παράγραφος αυτού του εδαφίου είναι …αχτύπητη!

Αποκαλύπτει πως αρκετοί Έλληνες ναι μεν βαπτίζονταν ορθόδοξοι, για να μη διώκονται, αλλά στην ουσία ουδέποτε έπαψαν να διατηρούν τα αρχέγονα ήθη και έθιμά τους, τις πανάρχαιες πίστες τους.

«…Τούτους, λέγω πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα ήτοι ως πάντι αβάπτιστους, διότι αυτοί ή τελείως δεν εβαπτίσθησαν μεν, όχι όμως ορθώς και καθώς βαπτίζονται οι ορθόδοξοι» αναφέρεται στη Β! Οικουμενική Σύνοδο!

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι και το βάπτισμα και πολλά άλλα τελετουργικά της Ορθοδοξίας, της δήθεν «αληθινής πίστης» δεν είναι παρά επαίσχυντες αποφάσεις της κλίκας των καλόγερων –παπάδων προς εξαφανισμό και αλλοτρίωση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων .

Και ας μη μιλάμε πια για «ιερά μυστήρια».

Το μέγα μυστήριο είναι το πώς δεχόμαστε στο πετσί μας επί αιώνες έναν τέτοιο βανδαλισμό και βιασμό της αξιοπρέπειας και της ταυτότητάς μας.

Η αλήθεια περί της «αληθινής πίστης» μας είναι αυτή και μόνη. Το μαρτυρούν τα κιτάπια στο πως και από ποιους

οδηγηθήκαμε στα νηπιοβαφτίσματα. Καμιά σχέση φυσικά με τον Θεό και τον Χριστό, που κι αυτός μεν βάπτιζε

(Ιωάννης ο Πρόδρομος), αλλά ενσυνείδητους ανθρώπους κι όχι νήπια και ποτέ … δια νόμου!

Και τι κάνουμε; Μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας αυτή τη μούργα, αυτή τη χυδαιότητα;

Δεν το νομίζω. Δεν μπορείς να απαλλαγείς από ένα τέτοιο χρόνιο συνήθειο. Στο κάτω της γραφής είναι και φολκλορίστικο, γραφικό, μια ευκαιρία για κοινωνικές συνάξεις. Άλλωστε στην πρακτική οι νεοέλληνες, έτσι το αντιμετωπίζουν, διότι ιδιαίτερο χαϊρι δεν είδαν μετά τα βαπτίσματά τους κι ο άνθρωπος πορεύεται, όπως και σαν να μην είχε βαπτιστεί. Καμιά χάρις Θεού δεν κατεβαίνει επί της κεφαλής του, δεν τον συμορφώνει, δεν τον εξωραϊζει μετά το βάπτισμά του.

Θα έλεγε κανείς, χωρίς να κινδυνέψει, πως τα βυζαντινά φιρμάνια περί υποχρεωτικού βαπτίσματος, δεν έχουν αποδώσει. Οι Έλληνες –που υποχρεώνονταν για βάπτισμα- περιφρονούσαν το αυτοκρατορικό νόμο, τον πετούσαν στον σκουπιδοτενεκέ και συνέχιζαν να έχουν τον δικό τους αρχαιοπρεπή χαβά.- (το λένε τα Ιουστινιάνεια κείμενα που αναφέρουμε).

Και σήμερα τα ίδια περίπου συμβαίνουν . Το μυστήριο είναι αν κατά την τέλεση των «ιερών μυστηρίων» εν τοις ναοίς μας, αν, λέγω, κάποια μάνα ή κουμπάρα εμφανισθεί προ της κολυμπήθρας με τολμηρό ντεκολτέ, με τα βυζάκια της, ή τις πλάτες της, ολίγον τι πιο εξωπεταγμένα, εκεί, μπορεί, -έχει συμβεί- να εκτιναχθεί ο παπάς και να σταματήσει το τελετουργικό, διότι οι βυζούδες, δεν …φέρουν ευπρεπή ενδυμασία!

Θαρσείτε, οι περισσότεροι παπάδες κάνουν στραβά μάτια ή και κάνουν …μάτι σε τέτοιες ενδιαφέρουσες

εμφανίσεις. Στην ανάγκη, αν επισυμβεί τοιούτον τι, οι ωραίες ας βάλουν τα αντράκια τους να προστάξουν:

–Παπά μου πες γρήγορα το «βαπτίζεται ο δούλος..», διότι, διαφορετικά, θα κατεβάσουμε όλα τα καντήλια…

Ο παπάς, επειδή είναι υποτακτικός… θα συνεχίσει την τέλεση του μυστηρίου, που τον υποχρεώνει η πολιτεία μας από… εποχής Ιουστινιανού! Θα χορέψει. Είναι φοβισμένο, γενικώς, ανθρωπάκι! Έχει φόβο Θεού.

Να τώρα και το άλλο που προέκυψε: « Βαφτίζεται ο δούλος του Θεού»!

–Δηλαδή… βαφτιζόμαστε ως δούλοι; Τσανάκια και υποτακτικοί, υπηρέτες, οσφυοκάμπτες, είναι οι άνθρωποι; Με το «δούλος», τα νηπιοβαφτιζόμενα ξεκινάνε την πορεία τους στη ζήση; Μπράβο

–Τι να πει κανείς με τα ανορθόδοξα αυτά, πλην όμως …ορθοδόξως τηρούμενα;

Θαρσείτε. Τα «μυστήρια» της εκκλησίας, γενικώς αποτελούν μια θαυμάσια ευκαιρία κοινωνικών συναναστροφών, ανανέωσης των σχέσεων, γι αυτό και πολλοί παπάδες, βλέπουν το θέμα πρακτικά και ανέπτυσουν –στους ναούς τους-ακόμη και κάττερινγκ, υπηρεσίες μάσας-δεξίωσης κ.λ.π.

Παραδάκι να πέφτει και με τις ευλογίες του …Κυρίου!

Εμείς, αφού εγγραφούμε στο χριστιανικό ΣΥΣΤΕΜ, και τελούντες υπό το βάρος των αδαμιαίων αμαρτιών και των απειλών περί βεβαίας εισόδου μας στην κόλαση, -αν δεν είμαστε υποτακτικά παιδιά- συνεχίζουμε το θεσπέσιο αυτό τροπάρι μπας και καλοπιάσουμε τον Θεό να μας τοποθετήσει σε τόπο χλοερό στους κήπους του παραδείσου..

Και η ιστορία καλά κρατεί! Κατά μάνα κατά κύρη. Από παππού σε εγγονό κι από γιαγιά σε νύφη…Μπλουμ τσαλαβουτάμε στις κολυμπήθρες!

Και μετά… πεντακάθαροι, παίρνουμε φόρα κι όποιον πάρει ο χάρος. Θεία ευλογία. Όποιος φάει πρώτος τον άλλον. Κάνουμε αμαρτίες; Και τι μ΄ αυτό. Πάμε στον παπά, εξομολογούμαστε, παίρνουμε άφεση αμαρτιών και το γαϊτανάκι συνεχίζεται. Ο Θεούλης μας πάντα κατανοεί τις αποκοτιές μας. Δεν θα μας αφήσει, να χαθούμε…

Καλά με τέτοιον Θεό… να κοιμάστε!

Ποτέ όμως δεν κατάλαβα ούτε θα καταλάβω, πως οι παπάδες μας, γνωστού βεληνεκούς νοημοσύνης, τα καταφέρουν να μας πιάνουν τον πισινό με αυτά και άλλα.

Είπα πως δεν ξέρω τον Θεό. Όμως αναπέμπω ευχαριστίες για όλο το οικοδόμημα «του» επί γης. Και οι βωμοί των αρχαίων Ελλήνων, κυρίως ήσαν χώροι, ευχαριστιών προς το Θείον.

Και τότε φυσικά υπήρχαν αυτά τα κακορίζικα καμώματα να ζητιούνται από Θεούς,- με τάματα, αναθήματα- να βοηθιούνται οι άνθρωποι από την ευσπλαχνία τους, με υγεία, πλούτο, ευμάρεια ή επιτυχία επαγγελματική και νίκες στα πεδία των μαχών. Μάλιστα, μερικοί σπουδαίοι

αρχαίοι συγγραφείς καυτηριάζουν αυτά τα προσβλητικά «αιτήματα» από Θεούς.

Γιατί σε αλλουνούς «ικανοποιούν» αυτά τα αιτήματα ο Θεός-οι Θεοί- και σ΄ άλλους κάνουν στραβά μάτια και τους ταλαιπωρούν; -έτσι απορούν, μόνιμα, οι αχαμνοί πιστοί-

Όχι δεν είναι έτσι. Αυτά είναι φτιαξίματα ανόητων, πονηρών, διαπλεκόμενων ανθρώπων.

Αλίμονο αν οι Θεοί νοιάζονταν για τα μικρόμυαλα και τιποτένια των ανθρώπων κι άκουαν και εκπλήρωναν τα παρακάλια τους. Εδώ φτάσαμε να προσευχόμαστε να κερδίσει η ποδοσφαιρική ομάδα μας, να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού να βάλουμε περισσότερα γκολ στον αντίπαλο……Να κερδίσουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες… Να βλέπουμε ιερείς να ευλογούν τα όπλα μας…να μοιράζουν σταυρουδάκια κι άλλα χαϊμαλιά σε Ολυμπιονίκες, χωρίς καν να σκεφτούν ότι κάποιοι από αυτούς ότι –πιθανόν να μη πιστεύουν σε Θεό- και χίλια τέτοια διαστροφικά και κουφά που δείχνουν την ανημποριά, αναπηρία του μυαλού μας και την «ποιότητα» του Θεού που πλάσαμε κατ΄ εικόνα και ομοίωσή μας.

Όλες αυτές οι φρενοβλαβείς επιδόσεις δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο των πιστών του Χριστού;

Ο Λουκιανός στο έργο του «περί θυσιών» είναι απογυμνωτικός για τους ανθρώπους της εποχής του, που λες και είναι …οι σημερινοί Χριστιανοί. Γράφει:

«Σαν γνωρίσει κανείς την ελαφρομυαλιά των ανθρώπων με εκείνα που κάνουν στις θυσίες και στις γιορτές και τις

προσφορές τους προς τους Θεούς κι ακούσει τα όσα τους γυρεύουν, δεν ξέρω αν θα συγκρατήσει τα γέλια του για την τόση τους κουταμάρα. Μα προτού γελάσει, θαρρώ πως πρέπει να συλλογιστεί πολύ αν αξίζει να λέει αυτούς τους ανθρώπους θεοσεβούμενους ή το εναντίον θεομπαίχτες και κακομοιριασμένους, μιας και λογαριάζουν για τόσο παρακατιανό και ανάξιο το θεϊκό,

που να έχει ανάγκη από τους ανθρώπους και ευχαριστιέται να το κολακεύουν και να στεναχωριέται σαν το παραμελούν.»

Είπα και το επαναλαμβάνω πως δεν ξέρω τον Θεό.

Όμως τον βλέπω καθημερινά, παντού και κυρίως στο βλέμμα των παιδιών.

Κοιτάξτε κατάματα ένα παιδάκι και θα αντιληφθείτε, θα ανακαλύψετε τον Θεό! Αν… τον έχετε ανάγκη!

Μπορεί αυτό το θεϊκό, αγνό, πανέμορφο, υπέροχο πλάσμα, το παιδί μας να έχει καμιά σχέση με την βλακώδη προπατορική αμαρτία, που μας τη φύτρωσε, αλητήρια το Παπαδαριό;

Καλά, τρελός είναι ο Θεός; Πριν καν βγει από την κοιλιά της μανούλας του, το παιδί, έχει γραμμάτια αμαρτίας, ανομημάτων προς εξόφληση!

Τα άλλα της φύσεως πλάσματα-ζώα δεν έχουν τέτοια ισόβιο καταδίκη-κατάρα.

Καταραμένοι ή ευλογημένοι είμαστε τέλος πάντων; Γιατί αυτή η εξαίρεση σε βάρος μόνον του ανθρώπου από όλο το ζωϊκό βασίλειο; Επειδή δήθεν, ο Θεός, μας προίκισε

με μυαλό, λογικό; Και μας ονοματίζει …τέκνα του; Τα άλλα πλάσματα της φύσης τι είναι, αποπαίδια του; Προίκα είναι αυτή, αφού δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε σωστά κι αντί να μας οδηγεί στο φως, μας μπερδεύει ολοένα και πιο πολύ σε σκοτεινά μονοπάτια;

Όχι, ο Θεός δεν είναι τρελός, αλλά οι άνθρωποι που επινόησαν έναν τέτοιο αποτρόπαιο, κανίβαλο-Θεό, που

τρώει τις σάρκες των παιδιών του, πριν καν αυτά ξεμυτίσουν από τη μήτρα της θείας μάνας τους.

Πάντως θα επαναλάβω τη ρήση: «Τα αμαρτήματά μου επληθύνθησαν υπέρ την άμμο της θαλάσσης».

Έτσι με αυτά που σημειώνω εδώ , χρειάζομαι μια …πισινή ομολογίας, (εξομολόγησης) γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου… συμβεί μετά θάνατον!

Θα πεις… σκασίλα μου, ή εν πάση περιπτώσει « εχέσθη η φορβάς εν τοις αλωνίοις» ό,τι κι αν μου συμβεί μετά θάνατον.

Τέλος πάντων, έτσι όπως μπλέξαμε με όλες αυτές τις αλλόκοτες δοξασίες, ας κρατήσω κι εγώ μια πισινή… για τον φόβο των Ιουδαίων. Όπως βλέπετε, είμαι μπολιασμένος βαθέως με τη Χριστιανο-εβραϊκή θρησκοφοβία, που θα ήθελα μεν να αποτάξω, ως κακόν δαιμόνιον, αλλά δεν μπορώ. Τόσα χρόνια εβραιο-χριστιανικής φαγούρας, έχω ψωριάσει τελικά κι εγώ!

Στο λίμα «αμαρτία», όπου αναφέρομαι στην απόταξή της… προπατορικής αμαρτίας, δια του γνωστού νηπιοβα-φτίσματος του κατά πάντα, ωστόσο αμόλυντου, Θείου νηπίου… του παιδιού μας… εις χριστιανό θα πρέπει να

μνημονεύσω και μερικά άλλα λίματα, σχετικά, ώστε να έχετε πληρέστερη εικόνα του θέματος.

ΑΝΑΒΑΠΤΙΖΩ:

Ουσιαστικά σημαίνει ξαναβαπτίζω. Τι πάει να πει αυτό; Σε παλαιότερες εποχές, με την άγρια αντιπαλότητα των

θρησκειών, μερικοί…. ευσεβείς αλαξωπορτούσαν. Ο Θεός που πριν πίστευαν δεν τους ικανοποιούσε και αποφάσιζαν να σαλτάρουν στην λατρεία ενός άλλου Θεού, ο οποίος ταίριαζε περισσότερο στα γούστα τους. Πήγαιναν στη μια θρησκεία ή στην άλλη κι έτσι όφειλαν να αναβαπτιστούν, να ξαναβαπτιστούν με τα τυπικά της νέας τους επιλογής! Συνήθως αυτά τα αναβαπτίσματα γινόντουσαν ανάμεσα στις αιρέσεις του Χριστιανισμού. Ως γνωστόν, ο Ιησούς κυκλοφορεί πολυπρόσωπα και πολύτροπα με διάφορες εκδοχές. Και σ΄ αυτή την λεπτομέρεια, βλέπουμε τον άνθρωπο να επιλέγει τον Θεό του, όπως τα ζαρζαβατικά από την λαχαναγορά. Επιθυμεί έναν Θεό στα μέτρα του. Έτσι συνέβαινε πάντα. Κι ο Θεός- αν υπάρχει- τι κάνει; Επιτρέπει στα όντα του, «τα τέκνα» του σε τέτοιες γελοιότητες, όπου τελικά και τον ίδιο γελοιοποιούν, υποβαθμίζουν;

Αναβαπτισθείτε συνεπώς, αν σας κάνει κέφι.

Ασπασθείτε, όποιο δόγμα γουστάρετε. Γίνετε Πεντηκο-στιανοί,Καθολικοί,Προτεστάντες, Γιαχωβάδες, Μορμόνοι, Μωαμεθανοί,Βραχμάνοι,Βουδιστές,Θιβετιανοί,Ινδουϊστέςό,τι τραβάει η όρεξή σας. Αρκεί να νιώθετε ασφάλεια και προσωπική ευτυχία.

Κι αφού την «κατακτήσετε» ρίξτε μου ένα τηλέφωνο, για να μάθω κι εγώ τα της γαλήνης σας, ευτυχίας σας και τη διαφορά από έναν Θεό σε άλλον! Θα έχει ενδιαφέρον!

Έχω υπόψη μου μερικούς Έλληνες Ορθόδοξους, που πέρασαν στο στρατόπεδο του Ισλάμ… Απαρνήθηκαν τον Χριστό και υιοθέτησαν τον Μακελάρη Μωάμεθ!

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ή «σιγά, έχασε ο Χριστός το κρεμύδι του» όπως έλεγε σοφά, και η αείμνηστη μήτηρ μου.

Δεν ξέρω όμως κανέναν Έλληνα που να ασπάστηκε τον Ιουδαϊσμό, ενώ ξέρω πολλούς εβραίους που δηλώνουν (ψευδώνυμα) Χριστιανοί,- μέχρι και μετάλλαξη των ονομάτων τους κάνουν προκειμένου να βολευτούν…ενταύθα κι αλλαχού της γης.

Οι θρησκείες πάντα δημιουργούσαν σκληρά προβλήματα σε ανθρώπους που δεν πίστευαν σ΄ αυτές. Αλλά οι ευφυείς-άπιστοι- έβρισκαν έξυπνους τρόπους να τη σκαπουλάρουν και να τις περιγελούν με το τρόπο τους! Είμαι κάθετα με το μέρος τους, το ίδιο θα έκανα κι εγώ στη θέση τους.

ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΕΣ: Πρόκειται για μια Χριστιανική αίρεση στη Γερμανία του 17ου αιώνα η οποία θεωρούσε το βάφτισμα των νηπίων ως άκυρο! Έτσι όταν μεγάλωναν, ενηλικιώνονταν οι άνθρωποι ξαναβαπτίζονταν –οικεία πλέον βουλήσει- και όλα ήσαν μια χαρά και δυο… τρομάρες, αφού το παραμύθιασμα το βιούμε από εποχής Ιουστινιανού!

Θεωρώ την αιρετική αυτή εκδοχή ότι είναι περισσότερο λογική και τίμια. Ο καθείς, ο όποιος θέλει να ασπαστεί ένα θρήσκευμα, το πράττει εν πλήρη συνειδήσει, ως ώριμος κι όχι ως άβουλο νήπιο, όπως η Ορθοδοξία ή άλλα παρακλάδια του Χριστιανισμού εντέλονται με τα θεατρικά και υποχρεωτικά βαπτίσματα.

Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό θεολογικές «απόψεις» και συνοδικά ντοκουμέντα, ακόμη και η ισχυρή «παράδοση» Να τα βράσουν. Να τα χάψουν, όσοι τα κατέχουν!

Ξέρουμε το ιερατείο το πώς συλλογάται. Η λεγόμενη «θεία επιφοίτηση» των ρασοφόρων … που τάχα επιπίπτει επί των κεφαλών τους, είναι ότι αγενές προς το Θείον, που μας σερβίρουν χρονίως και αναιδώς.

Οι αναβαπτιστές της Γερμανίας, μου φαίνονται πιο νορμάλ.. Πλην όμως το αναβαπτιστικόν κίνημά τους εξαφανίσθηκε από το προσκήνιο, δεν φτούρησε… Στις μέρες μας είναι ανύπαρκτον.- Εκτός από κάποιους Αλβανούς πεινασμένους, που τους λάδωσαν Έλληνες ζηλωτές Χριστιανοί και τους βάφτισαν σε μεγάλη ηλικία!-

Το ότι δε αποκαλούσαν -τους αναβαπτιστές- «αιρετικούς», αυτό επίσης είναι μία άλλη νότα με ιδιαίτερη σημασία για το όλο πνεύμα που διέπει την οργανωμένη …συνδικαλιστικά Χριστιανοσύνη η οποία δεν αφήνει καμιά αντίθετη άποψη να ανθίσει. Την καρυδώνει δεόντως κι αυτομάτως με το λασποφόρι της … θρησκευτικής αίρεσης. Κι όποιος έχει κότσια ας βγει έξω από το μαντρί της συνασπισμένης θρησκείας, όποιας. Ρούπι δεν κουνιέται. Οι έχοντες διαφορετικότητα

στην άποψή τους, είναι καταδικασμένοι εσαεί . Χώρια που η χριστιανική θρησκεία, αυτής της δήθεν αγάπης, κρατάει και το πιστόλι του αφορισμού!

Διαφωνείς; Σε πυροβολεί με αφορισμό! Μπαμ και κάτω! Ο ΄Αρειος,- Αρειανισμός-(γύρω στα 325 μ.Χ.) ιστορικά είναι ο πρώτος αφορισθείς, … επειδή διατύπωσε-θεωρητικά- την άποψη πως ο Τριαδικός Θεός, είχε

κλίμακες και πως μετά τον ΘΕΟ ο Χριστούλης μας ήταν δεύτερος τη τάξει! Ο μονογενής κανακάρης του! Σιγά το πράμα!

–Πρώτος τη τάξει, ιεραρχικά ποιος είναι ο πατέρας ή το παιδί του; Ποιος έφτιαξε ποιον;

Αυτό το απλό πράμα, φυσιολογικό συλλογισμό είπε ο Άρειος και τον κατασπαράξανε!

–Το είπε ο ίδιος ο Ιησούς, ότι είναι υιός Θεού. Άρα δεν μπορεί το τέκνο να καπελώσει τον γεννήτορά του.

΄Η σάμπως ο ίδιος ο Θεός προσποιήθηκε τον υιό… θεού, του εαυτού του και ήρθε να μας κάνει τις πλάκες που μας έκανε;

Ούτε το ένα ήταν ούτε το άλλο. Παραμύθια Γιουσούφηδων Εβραίων είναι όλα για τσομπαναραίους της Γαλιλαίας, της Ναζαρέτ, της Βηθλεέμ και Ιεροσολύμων!

Μετά την σταύρωση του Χριστού, έχουμε και τη σταύρωση του Αρείου, γιατί τόλμησε να πει ότι «ναι μεν Θεός και ο Χριστός, αλλά ως τέκνο Θεού, δεν είχε τον πρώτο λόγο, ήταν δεύτερος τη τάξει! Ο πατήρ Θεός είναι ο τιμονιέρης.» Είπε.

Έτσι του κατέβηκε, βρε αδερφέ. Αλλά όλο το Παπαδαριό χύμηξε να τον φάει!

Έγιναν συνάξεις επί συνάξεων, σύνοδοι επί συνόδων … προς προσδιορισμό της φύσης του Θεού. Τριαδική, μονοφυσίτικη και βράσε όρυζα κ.λ.π.

Η φύση του Θεού, δεν προσδιορίζεται, ούτε αναλύεται με το μυαλό του πεπερασμένου ανθρώπου. Ο καθένας –και οι φιλόσοφοι- λέει το κοντό και το μακρύ του. Μπορεί να υπάρχει Θεός, μπορεί όχι. Αλλά να φιλολογούμε μετά φλογερού πάθους περί της «ιδιοσυστασίας» του Θεού, τούτο ισοδυναμεί με σκέτη παράκρουση. Εδώ ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να διερευνήσει το βυθό της θάλασσας, δεν κατάφερε αν και πετάει στα άστρα να ανακαλύψει την ύπαρξη ζωής στους άλλους πλανήτες…Μα τι λέμε τώρα.

Κι όμως τόλμησε, ο αθεόφοβος, να κοσκινίσει τη φύση του Θεού! Τέρμα. Ας το πάρουμε χαμπάρι. Δεν φτάνει μωρέ το μυαλουδάκι μας. Ας το αποδεχτούμε κι ας πορευτούμε με αυτή την ατέλεια. Είμαστε άπαντες άτομα με ειδικές ελλείψεις!

Και μη το παίρνουμε κατάκαρδα. Ας συμβιβαστούμε με τα όρια μας. Μέχρις εδώ και μη παρέκει…Γιατί το παρέκει είναι αφροσύνη που οδηγεί σε όλες αυτές τις αχαμνές καταστάσεις.

Μετά τον αφορισθέντα Άρειο, ακολουθούν οι αφορισμοί από τους παπάδες πλέον της ελλαδικής εκκλησίας οι θαυμαστοί Ροϊδης, Λασκαράτος, Καζαντζάκης και τινές

άλλοι, που δεν θυμάμαι, οι οποίοι με πανηγυρικώ τω τρόπω εκδιώχθηκαν από το σώμα της εκκλησίας!

Σιγά τα λάχανα, θα πείτε!

Μη πάμε τόσο μακριά. Ζήσαμε πρόσφατα ενδοοικογενειακούς καυγάδες στον κλήρο. Ο πατριάρχης, λίγο ήταν να αφορίσει τον αρχηγό της Ελλαδικής Εκκλησίας, περιορισθείς να του επιβάλει μια άλλη ποινή, εξ ίσου σοβαρή, διότι ο Έλληνας Αρχιερέας είχε διαφορετική γνώμη, αντίθετη προς τα οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα του Οικονομικού Πατριαρ-χείου.

Ο κόσμος, η κοινή γνώμη το κατάλαβε κι ένιωσε βαθιά αποστροφή για τα καμώματα των αυτοαποκαλούμενων εκπροσώπων …του Θεού. Όταν αυτοί οι χρυσοποίκιλτοι Δεσποτάδες συμπεριφέρονται ως εμποράκοι της Λαχαναγοράς, τότε εύκολα συλλαμβάνει κανείς και τη …φύση του Θεού που υπηρετούν και το άγριο δούλεμα που κάνουν στους αγαθούς οπαδούς τους.

Ποιος είσαι εσύ, Ιερατείο, που έχεις το προνόμιο να αφορίζεις, να απολακτίζεις σκέψεις που δεν σε βολεύουν; Ποιόν Θεό νομίζεις, αχαμνέ, ότι αντιπροσωπεύεις επί γης; Θεός είναι αυτός που διακονείς, ή σαλαμούρα; Και το ότι δεν σ΄ έχει σβερκώσει, έως σήμερα, ο Θεούλης σου, μάλλον δεν είναι Θεός- αλλά εσύ τον επισείεις στο άσκεπτο πόπολο- απειλώντας και εκφοβίζοντας κάθε σκέψη του;

Σκυλεύετε πάνω στις φοβίες των ανθρώπων και τις μαγκανίζετε ώστε να μη ξέρουν τι τους γίνεται. Έτσι επιβιώνετε. Πουλώντας φοβία, κόλαση και της Χάϊδως το

κάγκελο, το οποίον εν θεωρία αποστρέφεστε, αλλά εν τη πράξει το απολαμβάνετε! Δεόντως!

Οι αφορισθέντες τρεις σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας, που κανείς αντίστοιχος παπάς δεν ,μπορεί να αντιπαραβληθεί μαζί τους σε πνεύμα- που μνημονεύω λίγες αράδες πιο πριν-, ατυχείς, -πλην για μένα ευκλεείς- λέγανε μερικά, μη συμφερτικά … προς τις αντιλήψεις των παπάδων! Εξ ου και ο προκύψας αφορισμός τους, ο οποίος όμως, αν δεν απατώμαι, μεταγενέστερα ήρθη(!) προφανώς δια της επιφοιτήσεως άλλου Αγίου πνεύματος περισσότερο συνετού….

Γίνεται πλέον σαφές με τι Θεό και ποια θρησκεία έχουμε να κάνουμε. Κι αυτό πασχίζω να καταδείξω εδώ με τα ερωτήματα, τις απορίες και τους προβληματισμούς που θέτω. Με το λυχνάρι του Διογένη ψάχνω για αλήθεια μα το μονοπάτι είναι θεοσκότεινο. Θεό ακούω και Θεό βρυκόλακα απαντώ. Όπως τον κατασκεύασαν οι ψυχροί επαγγελματίες Θεομπαίχτες ρασοφόροι.

Τα καλά και συμφέροντα ταις τσέπες ημών αλλά ουχί και των ψυχών μας, περί την σωτηρία των οποίων τάχα μου γνοιάζεται το περιώνυμο Ιερατείο της εκκλησίας της Ελλάδας. Καλά να έχουν τέτοιες δοξασίες…. Την πληρωμή τους από μας γιατί δεν την απορρίπτουν; Γιατί δέχονται να μισθοδοτούνται από το ελληνικό κράτος, για

ποια σοβαρή τους υπηρεσία, καθίστανται τρωκτικά του παρά του ευσεβούς Έλληνα πολίτη;

Θα πρέπει να το εξηγήσουν , διότι θα τους… αφορίσω, ως 13ος Απόστολος! Γιατί φλέγονται τόσο για τα γρόσια; Σάμπως δεν αυγατίζουν από τις εισφορές των πιστών τους; Το μισθίον από την Πολιτεία γιατί τον χουφτώνουν;

Για ποιο πνευματικό έργο; Δεν λαϊκίζω, δεν επιθυμώ να αλλάξει το καθεστώς τους. Αλλά όταν πιστεύεις και δίνεις πνευματικό αγώνα, υπέρ των συνανθρώπων σου-

και τούτο είναι η μέγιστη των αρετών- δεν το ανταλλάσσεις με δραχμές. Φτηναίνει το πνεύμα και ο αγώνας σου τότε!

Μύριους πνευματικούς αγώνες δίδω από τη μέρα που με κουβάλησαν στον πλανήτη αυτό. Πρόσφερα και προσφέρω πολλά και αμείβομαι-στο ελάχιστο- μόνο στα του ζην. Καλύπτω χρειώδεις ανάγκες. Είμαι πένης, αλλά όχι ζήτουλας. Δεν έχω επί γης, κανένα περιουσιακό, τίποτε πέραν του σαρκίου μου, τα τετριμμένα ρούχα μου και κανα- δυο βιβλία, όπως θα έλεγε και εκείνος ο «Μέγας» Βασίλειος, Ρωμαίος και μη Έλλην, -και πολέμιος των Ελλήνων… by the way– που τον προσκυνάμε, μαζί με τους άλλους δυο Ρωμαίους –επίσης και μισέλληνες-ιεράρχες, Χρυσόστομο και Γρηγόριο!

Χωρίς να μου το λένε, αντιλαμβάνομαι ότι οι δικοί μου, δυσφορούν για την πορεία μου. Τους κατανοώ και ζητώ να μου δώσουν …”άφεση αμαρτιών”. Αν και ξέρω πως δεν είμαι σε φάλτσο δρόμο, αν και ξέρω τα κίνητρα της δυσφορίας των δικών μου, τα συμπαθώ, αλλά δεν μπορώ πια να κάνω πίσω. Ο δρόμος μου είναι τραχύς αλλά γλυκύς. Δεν είναι μακριά από κάποιες σταθερές «αλήθειες», που διακήρυξαν σπουδαίοι φανοί ζωής, όπως: Σωκράτης, Πλάτων, Διογένης, Ιησούς, Επίκουρος, Πυθαγόρας, Αριστοτέλης, Αναξαγόρας κ.α.

Είμαι λίγο απ΄ όλα απ΄ αυτά που διετύπωσαν, σαν αξίες ζωής, και δεν λέω ότι είμαι λίγο απ΄ όλα σαν κι αυτούς.

Αυτά που είπαν, εγώ τα κουβάλαγα μέσα μου και τα εφήρμοζα χωρίς να ξέρω ότι είχαν προειπωθεί.

Μεταγενέστερα, πολλά χρόνια μετά, ύστερα από παρενοχλήσεις σχολιαστών μου, που έλεγαν ότι είσαι σαν αυτόν ή σαν τον άλλο σπουδαίο, από περιέργεια άρχισα να ψάχνω. Τι βλακείες είναι αυτά που μου λένε; Είμαι σαν…σαν… Μα εγώ είμαι, αυτός που είμαι χωρίς …σαν! Τι να το κάνω το «σαν»; Αν το είχα τόση ανάγκη θα γινόμουν οπαδός. Αλλά εγώ δεν έγινα οπαδός κανενού από παιδί ηλικίας 16 ετών! Άλλο αν πολλοί με ήθελαν «δικόν» τους, στη δικιά τους στρούγκα.

Με παιδαριώδη τρόπο, σ΄ αυτή την κρίσιμη, καθοριστική ηλικία είπα το αυθάδες: «Ποίοι είναι αυτοί που γεννοβολάνε τέτοιες σπουδαίες σοφίες; Τι διαφορετικό έχουν από μένα; Άνθρωποι δεν ήσαν; Συλλογούνται; Ωραία, βρε παλιόπαιδο, βάλε κάτω το μυαλό σου και παρήγαγε κι εσύ σκέψεις, ανάλογες, δικές σου πια… Κι άσε αυτούς να λαλούν και… λάλα κι εσύ ό,τι γουστάρεις!»

Το μνημονεύω αυτό ως χαριτωμένο περιστατικό αντίστασης ενός παιδιού μέσα στο χάος των σκέψεων που βασανίζουν το ανθρώπινο γένος.

Έγραψα πολλές «αλήθειες». Για τις «αλήθειες» μου οδηγήθηκα πλειστάκις ενώπιον των δικαστηρίων. Και απολαμβάνω της τιμής να έχω εισπράξει 15 ετών φυλάκιση! Ποιος άλλος «γραφέας» έχει τέτοια τιμή; Ουδείς! Πλην των θανατωθέντων για τις ιδέες τους. Κι όσο θα λαλώ, τόσο κι άλλες καταδίκες θα πέφτουν! Δεν προτίθεμαι να το βάλω κάτω.

Η κάθε ανθρώπινη σκέψη έχει θεία καταγωγή.

Η σκέψη είναι δώρο θείο. Δεν έχουν σημασία οι διώξεις που σε υποβάλλουν οι διάφοροι. Άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούν. Εσύ, μήπως με αυτά που κονταρομαχείς, ξέρεις δα τι ποιείς;

Εγώ, ως 13ος Απόστολος, ομολογώ πως δεν γνωρίζω.

Την αλήθεια ψάχνω, μα δεν τη βρίσκω!

Μήπως ξέρετε πού κρύβεται;

Το ατύχημα με μας τους ευτελείς, είναι ότι ισχυριζόμαστε ότι κατέχουμε την αλήθεια, ανάλογα σε ποιο κλαμπ ανήκουμε, σε ποια ομάδα, σε ποια παράταξη.

Το προείπα από παιδί 17 ετών.( από παιδί κι από μεθυσμένο μαθαίνεις την αλήθεια, λέει ο λαουτζίκος).

Σήμερα δεν είμαι πια παιδί, αλλά σίγουρα είμαι μεθυσμένος…(Έχω κοπανίσει μερικά ποτηράκια).

Λέγω πάλι τα ίδια. Άρα δυο φορές αλήθειες! Από παιδί και από μεθυσμένο! Τουτέστιν ότι δεν θα ανακαλύψετε Θεό, μα ούτε και την όλη αλήθεια. Μονάχα κάτι ψυχουλάκια τους , να τόσο δα!

Ούτε οι παπάδες ξέρουν την αλήθεια, αλλιώτικα θα χορεύαμε καρσιλαμά, πανευτυχείς. Σφάζονται …εν Θεώ και πουλάνε όμως αλήθεια Θεού, μια φάρσα που διαιωνίζεται ωστόσο! Αλλά δεν ντρέπονται που περιγελούν τον κοσμάκι.

Πέραν του ότι είναι και βαθέως συμφοριασμένοι! Κατά Θεόν και παρ΄ ανθρώποις!

Και πώς κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει άλλον ως αιρετικό; Επειδή έχει διαφορετική άποψη; Άρα αν το

θέμα περιπλέκεται στη διαφορά των απόψεων, ποιος σοβαρός μπορεί να ισχυριστεί ότι η άποψη του ενός είναι

καλύτερη του άλλου, ώστε να αποδιώχνεται και λοιδωρείται ως αιρετικός; Από ποια γραφή, ή νοητική βγαίνουν τέτοια διαολικά και άκρως συντεχνιακά; Σοβαρευόμαστε;

Δηλαδή ο Θεός, τι καλαμπούρι είναι; Διαπάλη, αντιπαλότητα απόψεων διαφορετικών, σύγκρουση;

Τέτοιες φαιδρές θρησκείες στήσαμε- σαν τη μούρη μας- επί γης! Και τη συνεργία , πολλών οι οποίοι σήμερα «κυκλοφορούν» ανάμεσά μας και ως άγιοι….

Καλά …Χριστούγεννα!

Κι αν ανακαλύψετε την αλήθεια παρακαλώ επειγόντως πάρτε μου στο κινητό…Δεν βαστάω άλλο. Δεν κρατιέμαι από άφθονη διούρηση.

Αναβαπτιστείτε. Αποτάξατε από το νου σας τη σκουριά και τις αράχνες που μας φύτεψαν οι μαυροφόροι πλασιέ του «Θεού».

ΑΛΗΘΕΙΑ:

Η πλέον καταδιωκόμενη λέξη όλων των εποχών. Κανείς δεν ξέρει τι πράμα είναι, μα όλοι την κυνηγάνε και γι αυτήν σφάζονται. Όλοι μιλάνε περί αυτής, μα κανείς δεν την έχει γνωρίσει αληθινά. Την κατέχουν ωστόσο, έτσι ισχυρίζονται, όλες ανεξαίρετα οι Θρησκείες, τα δόγματα και τα θεολατρικά κινήματα… που την έλαβαν με κούριερ εξ ύψους!

Η αλήθεια, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με γκομενίτσα, η οποία ενώ κάνει γλυκά μάτια σε έναν, σ΄ άλλον τελικά δίνει φιλάκια και ναζάκια κι αυτός την ώρα που πετάει στους έβδομους ουρανούς ευτυχής για την κατάκτησή της , διαπιστώνει ότι η γκομενίτσα-αλήθεια του την έχει σκάσει για άλλες αγκαλιές!

Η αλήθεια, στα ανθρώπινα είναι ένα φάντασμα, μια ομίχλη, ένα αερικό. Ένα πουλί πετάμενο. Απλώνεις τα χέρια με λαχτάρα να το πιάσεις, αλλά αυτό είναι άπιαστο. Πετάει. Φτερουγίζει.

Τυπικά, «αλήθεια» σημαίνει: η ακριβής πραγματικότητα .

Α-λήθω= αντιληπτό, φανερό, συνεπώς το όντως ον!.

Η λέξη, για την ακρίβεια δεν ερμηνεύεται και τα λεξικά, δεν διαφωτίζουν, περιοριζόμενα να μας πουν ότι είναι το αντίθετο του ψεύδους (απάτη, δόλος, εμπαιγμός)!

** Η αλήθεια είναι η πιο αιματοβαμμένη έννοια-λέξη. Γι αυτήν δίνονται οι περισσότερες κι αγριότερες μάχες σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δράσης.

Ο καθένας μας κουβαλάει τη δικιά του αλήθεια. Κι οι τέτοιες υποκειμενικές αλήθειες αναπόφευκτα, κάποτε, συγκρούονται με εκείνες που αντιπροσωπεύει(επίσης υποκειμενικά) ο άλλος.

Γιατί η… αλήθεια είναι ότι, δεν υπάρχει… αλήθεια!

Ο υποκειμενισμός που συντροφεύει την αλήθεια, δεν είναι αλήθεια.

Το τι είναι σε κάποιον πραγματικό-αληθινό- σε κάποιον άλλον δεν ισχύει, γιατί αυτός έχει άλλα βιώματα περί πραγματικότητας. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για αλήθεια.

Άρα δεν υπάρχει αλήθεια, παρότι είναι κρυφός μας καημός και βάσανο.

Σε ένα γεγονός, σε μια πραγματικότητα, που τη ζουν δέκα διαφορετικοί άνθρωποι ταυτόχρονα, έχουμε δέκα διαφορετικές… αλήθειες περί της …πραγματικότητας.

Όλοι ομολογούν το πραγματικό γεγονός, αλλά οι απόψεις τους δεν συμπίπτουν, διαφέρουν. Διότι:

Όποια πραγματικότητα εκλαμβάνουμε, είναι θέμα οπτικής γωνίας. Δεν είναι δυνατόν ο μπροστινός να βλέπει τα ίδια με αυτόν που είναι πισινός, δεξιά ή αριστερά. Όλοι τους έχουν διαφορετικές εικόνες της πραγματικότητας.

Την ίδια ώρα που εμείς θεωρούμε κάτι ως πραγματικότητα, π.χ. τον ολόλαμπρο ήλιο, άλλοι έχουν ως πραγματικότητα το φεγγάρι, διότι είναι από την άλλη μεριά του πλανήτη.

Η αλήθεια-πραγματικότητα είναι πολυπρόσωπη και συχνά παραπλανεί. Μερικοί κυνηγοί της αλήθειας, κυρίως οι δικηγόροι το μαύρο το κάνουν άσπρο και τον φονιά άσπιλο.

Περί ποιας αλήθειας συνεπώς μπορούμε να μιλάμε σοβαρά;

Στους σημερινούς σύνθετους και πολύπλοκους καιρούς μας η αλήθεια μοιάζε με σεντόνι που ο καθένας το τραβάει προς τη μεριά του, προκειμένου να καλύψει τη γύμνια του. Ιδιαίτερα οι φαιδροί της πολιτικής, όπου όλοι τους υπεραμύνονται της αληθείας. Κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους, υπερασπιζόμενοι της αληθείας, μα στο φινάλε όλοι ξέρουν πως η αλήθεια είναι φευγάτη. Γι αυτό και η πλέρια ανυποληψία προς τους πολιτικούς. Γι αυτό κι όλη αυτή η σύγχυση περί του τι ακριβώς συμβαίνει. Ποια είναι επί τέλους η πραγματικότητα(αλήθεια);

Διότι και οι μεν και οι δε εμφανίζουν τη δική τους αλήθεια, μα αυτό ποτέ δεν μπορεί… να είναι αλήθεια.

Υπάρχει μια χαριτωμένη αφήγηση του Λουκιανού και από την οποία θα καταλάβετε τι εστί η αλήθεια. Η αφήγηση αναφέρεται στον φιλόσοφο Χρύσιππο, ο οποίος κουβεντιάζοντας με κάποιον, του είπε ότι μπορούσε να του αποδείξει πως δεν είναι άνθρωπος, αλλά…πέτρα!

–Και πως γίνεται αυτό ρώτησε έκπληκτος τον φιλόσοφο, ο ανθρωπάκος.

–Πρόσεξε και θα δεις. Είναι σώμα η πέτρα, ρώτησε ο Χρύσιππος.

–Ναι.

–Και το ζώο δεν είναι σώμα;

–Ναι.

–Κι εσύ είσαι ζώο;

–Έτσι φαντάζομαι.

–Άρα είσαι πέτρα, αφού είσαι ζώο!

–Καθόλου. Μα για όνομα του Δία, ανάλυσέ με και κάμε με από την αρχή άνθρωπο, παρακάλεσε ο ανθρωπάκος μας τον μεγάλο φιλόσοφο.

–Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Θα ξαναγίνεις άνθρωπος. Για πες μου, κάθε σώμα είναι ζώο;

–Όχι.

–Και η πέτρα είναι ζώο;

–Όχι.

–Κι εσύ είσαι σώμα;

–Ναι.

–Άρα δεν είσαι πέτρα, αφού είσαι ζώο, κατέληξε ο Χρύσιππος προς μεγάλη ικανοποίηση του συνομιλητού του.

Οπότε ας είμαστε επιφυλακτικοί και να μην λέμε παχιά λόγια περί της αληθείας, διότι πάντα θα βρισκόμαστε προ εκπλήξεων. Ο λαός με τη σοφία του λέει και τούτα:

«Αλήθειες λες κακό θα βρεις»,»από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια» , «γλώσσα λανθάνουσα τ΄ αληθή λέγει», «αληθώς ανέστη ο…Κύριος»

Πόσο αληθώς ανέστη; Στ ΄αλήθεια αυτή είναι η αλήθεια; Από πού βγαίνει; Από τις αφηγήσεις μόνο δύο μαθητών του Ιησού. Όχι δεν μπαίνω στην ουσία της υπόθεσης για το αν ή δεν αναστήθηκε ο Χριστός. Για την οικονομία της χημείας της αλήθειας, που σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός, η αλήθεια της Ανάστασης, επισημαίνω ότι προέρχεται από δυο …υποκειμενικές αφηγήσεις. Δύο το ισχυρίστηκαν , αλλά το ασπάστηκαν –και το πιστεύουν ως αλήθεια- εκατομμύρια άλλοι. Είναι αυτή η αλήθεια όμως;

Η αλήθεια, η τόσο ταλαιπωρημένη και η τόσον ταλαιπω-ρούσα την ανθρώπινη φυλή αυτή λέξη-έννοια, στην πραγματικότητα (στ΄ αλήθεια) είναι όνειρο απατηλό.

Μια ερωμένη που υπερίπταται, παιχνιδιάρα, σκερτσόζα, αλλά που ποτέ δεν πιάνεται! Σου φεύγει, γλιστράει μέσα από τα χέρια.

Δεν υπάρχει αλήθεια. Περιορισμένα, κολοβά, τμηματικά, αποσπασματικά μόνο. Υπάρχουν μονάχα ατομικές,

υποκειμενικές περιπτώσεις, που τις ονοματίζουμε ως αλήθειες!.

Και τα όσα εγώ εδώ καταχωρώ, έχουν άκρατο διούρηση .. υποκειμενικής αλήθειας. Και συνεπώς, κρατείστε τα μπόσικα!…Μην τα παίρνετε τοις μετρητοίς. Η αλήθεια

είναι ότι δεν επιδιώκω να σας παρασύρω, μα μονάχα να σας βάλω σε σκέψεις. Αυτό σίγουρα είναι… αλήθεια!

Η απόλυτη αλήθεια δεν πιάνεται. Ούτε θα πιαστεί στον αιώνα τον άπαντα!

Με το σκεπτικό αυτό, μπορείτε φιλότιμα, με ασίγαστο πάθος, να καταδιώκετε την υπέροχη αυτή …γκόμενα, ερωτιάρικη κυρία. Δεν θα σας κάνει, όμως τη χάρη να ενδώσει… μα σίγουρα το κυνήγι σας θα είναι συναρπαστικό, έστω κι αν ποτέ –μα ποτέ – δεν θα μπορέσετε να την αγγίξετε, να τη οδηγήσετε στην κλίνη σας.

Η αλήθεια είναι πέραν των ανθρωπίνων ορίων.

Ο μέγιστος Σωκράτης είπε: «Ένα ξέρω, ότι τίποτε δεν ξέρω». Κι αυτός ο μοναδικός, ο σημαντικότερος των ανθρώπων, ομολογεί πως δεν ξέρει τίποτε, άρα δεν ξέρει και περί αληθείας!

Τελικά… αυτή είναι η αλήθεια!

ΑΙΩΝΙΟ:

Η πιο πλακατζήδικια, διασκεδαστική, κενή και χωρίς περιεχόμενο λέξη στον ανθρώπινο βίο. Ιστορικά αφορά αυτά που επέζησαν μέσα στους αιώνες και προφανώς όσα θα επιζήσουν στους επόμενους.

Ο άνθρωπος κι αυτή την έννοια προσπάθησε να τη φέρει βόλτα, να την καλουπώσει στα μέτρα του. Ελάχιστα τον νοιάζει για την ιστορική βαρύτητα της λέξης. Λογικά η λέξη θα έπρεπε να είναι η λιγότερο χρησιμοποιούμενη και μόνο για ιστορικές αναφορές. Παραχρησιμοποιείται όμως στην καθημερινότητά μας. Το αιώνιο μεταφράζεται και ως αθάνατο, δηλαδή ό,τι επιζεί στους αιώνες, είναι και αθάνατο. Είναι μια άποψη, αν και πολλά επιζόντα, είναι κάργα ψόφια, π.χ. τα αρχαιολογικά μνημεία. Ενώ ανήκει στο τώρα, ο άνθρωπος συμπεριφέρεται με αιώνιες… προοπτικές. Έχει αποτρελαθεί τελείως. Είναι καψούρης με το αιώνιο.

Το ότι έχει σαλτάρει, δεν το κατανοεί. Πώς του κατέβηκε ότι μπορεί να ζει αιωνίως; Κύριος οίδε. Το έχει δέσει φιόγκο και μ΄ αυτό δρα επί ζωής ως κτήτωρ και μόνιμος κάτοικός της γης. Κατασπαράσσει και κατασπαράσσεται!

Μαζεύει αγαθά, λάδι, στάρι, γιομίζει το αμπάρι του, δια να ασφαλιστεί προ ενδεχομένου κινδύνου. Μετά δε αφού βλέπει ότι οι φοβίες του είναι υπερβολικές, και δεν απειλείται από τίποτε, αρχίζει και αυγατίζει. Μαζώνει

παράδες, χτίζει σπίτια- δήθεν για τα παιδιά του- και μεριμνά να ζει άνετα και συχνά πλουσιοπάροχα.

Με γειά του και χαρά του.

Αν και είμαστε φτερό στον άνεμο, αυτός επιμένει και δρα σαν να είναι παντοτινός! Αθάνατος, αιώνιος. Μόνιμος επί γης.

Ξοφλάμε σε ένα λεπτό, μα δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ότι είμαστε περαστικοί…Μια στάση στον

πλανήτη γη, τίποτε πιότερο. Αλλά πλάσαμε τον μύθο πως και μετά θάνατο θα υπάρχουμε. Θα υπάρχουμε αιωνίως.

Μήπως η ανθρώπινη βλακεία είναι πέραν κάποιων ορίων; Το βίτσιο μας για το αιώνιο, μας έχει οδηγήσει στο καλαμπούρι να φτιάξουμε «αθάνατους Ακαδημαϊκούς», «αθάνατους «Ολυμπιακών Επιτροπών»- κάτι ανθρωπάκια πονηρά και της μάσας, που δεν τα ξέρει ούτε η μανούλα τους. Και βέβαια δεν πρέπει να μας διαφεύγει.. το εκπεμπόμενο δια χειλέων ιερωμένων…που άδουν:

« αιωνία η μνήμη αυτού» για πεθαμένους, τους οποίους σε ένα τριήμερο το πολύ τους απολησμονούμε… αιωνίως!

Κι αυτή τη κομπίνα της εκκλησίας δεν την πιάνω. Πουλάει παραμύθι και μετά ζωής…αιωνίως! Ότι δα τα «πεθαμένα μας, εκτός από συχωρεμένα (πως αλήθεια συγχωρούνται τα ανομήματά τους;) η μνήμη τους θα είναι αιώνια! Πώς; Η μνήμη υπάρχει μόνο στους ζώντες, οι οποίοι όταν κι αυτοί μετά τα κακαρώσουν, περί ποίας μνήμης αιωνίου μπορούμε να ευχόμαστε;

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που έζησα με τον απίθανο Αλέκο Σακελλάριο, όπως ο ίδιος μου την αφηγήθηκε ο μεγάλος, αυτός φωτεινός άνθρωπος-μυθοπλάστης.

Τον κάλεσε σπίτι του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο σημαντικός πολιτικός, αν κι εγώ ήμουνα αντίθετός του από παιδί ηλικίας 17 ετών. Δεν τον γούσταρα βρε αδερφέ! Κέφι μου …έτσι;

Μου διηγείται ο Αλέκος Σακελλάριος:

–Που λες πήγα σπίτι του για να με φιλέψει ο πρόεδρος και τον είδα να με ξεναγεί στο αρχείο του. Σπουδαίο, όντως αλλά ξάφνου τον ρώτησα:

–Γιατί , κύριε Πρόεδρε κρατάς αυτό το αρχείο;

–Μα για τις επόμενες γενεές.

Κόκαλο ο Αλεκάρας! Κούνησε το κεφάλι του και ρ΄πωτησε:

–Καλά πρόεδρε , με όλο τον σεβασμό…μου, αφού εσύ δεν θα υπάρχεις, οι επόμενες γενιές , τι σε κόφτουν;

Για την υστεροφημία σου γνοιάζεσαι;

Οι μασέλες του πολιτικού κουνήθηκαν, κάτι ψέλλισαν, αλλά δεν έχει σημασία, διότι ούτε ο ίδιος αισθάνονταν ότι είχε κάποια σημασία, εκτός των κωλοσφουγγάριών του.

Ιδού η διαφοροποιός κατάσταση. Έχουμε από τη μια τον ασύγκριτο Αλέκο Σακελλάριο με 180 τουλάχιστον πνευματικά έργα κι από την άλλη έναν ξυλοπόδαρο πολιτικό, ως ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος γνοιάζεται για το αρχείο του- την υστεροφημία του …προς ευεργεσία των επερχόμενων γενεών!

Και τον περιγελούσε ο Αλέκος Σακελλάριος:

–Μα πρόεδρε μου, άμα πεθάνουμε, τι έγνοια μπορεί να έχουμε για την επιβίωση, διατήρηση των αρχείων μας; Καλά άμα πεθάνω… ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι!

Υπόψη ότι αυτός σπουδαίος του ελληνικού θεάματος, έχει ένα τεράστιο πνευματικό έργο, που με καμιά έννοια δεν μπορεί να συγκριθεί με το αρχείο Καραμανλή, για τον απλό λόγο, ότι ο Καραμανλής, συγκέντρωσε στο αρχείο του- επιστολές και κρατικά έγγραφα, δεν είχε τίποτε το δικό του δημιουργικό, εκτός από την πολιτική του δράση, που δεν απορρίπτεται ασφαλώς, αλλά μη τα παρά λέμε και να φθάνουμε να τον αποκαλούν, οι γλείφτες του, ως και Εθνάρχη! Άμα πια! Κινδυνεύω να φουντάρω!

–Για την υστεροφημία σου μωρέ γνοιάζεσαι, Κύριε πρόεδρε; Συγκλονιστικό το ερώτημα του Σακελλάριου.

Μοναδικό, από έναν μοναδικό κι ανεπανάληπτον.

Τον δήθεν μέγιστο πολιτικό τον έβαλε ο Μέγας Σακελλάριος στα έξι μέτρα και τον καθάρισε δια παντός!

Εις την αιωνιότητα.

Ο Καραμανλής θα μείνει στην αιωνιότητα; Κι αν ναι, μπορεί να την χαρεί;

Αθάνατε, πανέμορφε Αλέκο Σακελλάριε!

Με συγχωρείς γι αυτό το «αθάνατος»…αλλά να, έτσι μάθαμε στις κουβέντες μας εμείς οι ζωντανοί ακόμα, να χρησιμοποιούμε έννοιες υπερβολικές, άχρηστες κι άνοστες. Αλλά δεν παίρνω με τίποτε πίσω το «πανέμορφε» που σε αποδίδω και θα πρόσθετα και το «γλυκύτατε», διότι υπήρξες γλυκύς όντως, ένα προικισμένο πλάσμα. Να είσαι καλά εκεί που είσαι! Αλλά που είσαι, αλήθεια; Κρίμα που δεν θα μας το πεις ποτέ!

Κρίμα και σε μας, που όσο ζούμε θα μακαρίζουμε «αιωνίως»- τι φάρσα κι αυτή;- τη μνήμη σου!

Να κι ένα άλλο από την ελληνική αρχαιότητα, παρόμοιο με το πιο πάνω!

Ο Αντισθένης, μαθητής και λάτρης του Σωκράτους, που μυήθηκε στα Ορφικά μυστήρια, άκουσε τον…ιερέα που τον «εκπαίδευε» να του λέει, πως μετά θάνατον οι μυούμενοι στα Ορφικά μυστήρια, θα απολαύσουν πολλά καλά στον άλλο κόσμο! (είναι ολοφάνερο πως το Ιερατείο πουλούσε αιώνιο ζωή, από τότε και δεν είναι τούτο εφεύρημα μόνον χριστιανικό).

Ο Αντισθένης, με σθένος όμως αντι- στάθηκε στη χυδαιότητα του αρχαίου ιερωμένου και του πέταξε το γάντι στα ίσια.

–Αφού ρε κοπρίτη τραγόπαπα μετά θάνατο, εγώ θα απολαμβάνω, όλα τα καλούδια, σάλτα εσύ πρώτος, πέθανε κι ύστερα τα λέμε!

–Λαμπρά, τι κάθεσαι και μου τα λες αυτά και δεν πεθαίνεις! Του είπε ακριβώς ο Αντισθένης!

Τελικά εν ολίγοις και παρόλλοις, κρυφός καημός του ανθρώπου ήταν –και είναι- να γαντζωθεί στη ζωή αυτή…αιωνίως, παντοτινά και να μη ξεκουμπιστεί ποτέ! Το κτήνος, έχει τάσεις… «κατάληψης της γής»!

Κακά τα ψέματα. Όντας αδύναμα, χτικιάρικα πλάσματα, επιτρέπουμε στον κάθε ένα να μας πουλάει μούσι, αιώνιας ζωής. Μέχρι και το νερό του Καματερού, φάγαμε-και ήπιαμε- στη μάπα!

Όσο για τους παπάδες νυν, εδώ είναι το μέγα φρίκιασμα.

Ο άνθρωπος, αν και λογικό ον, παραλογίζεται αενάως και σταθερά …αιωνίως!

Ποιος αλήτης μπορεί να του πουλήσει μεταθανάτιο ελπίδα ζωής αιώνιο;

Του την πουλάνε οι παπάδες όμως!

Εις δόξα του Κυρίου Ημών, που ακόμη δεν άρπαξε τη μαγκούρα του, το φραγγέλιο κατά των εμπορευομένων την Θεότητά του!…

Κάπως έτσι είναι η αιωνιότητα και το αιώνιο…Δηλαδή μια στιγμιαία φάρσα, που κάποιοι μπαγαμπόντηδες σκαρώνουν σε βάρος…ημών των ανόητων…και νοημόνων δίποδων!

Αιώνιο δεν υπάρχει παρά τοις ανθρώποις. Όλα τα άλλα στο σύμπαν είναι αιώνια.

ΑΓΑΘΟΝ:

Είναι το καλό-σωστό, το ενάρετο. Επειδή, όλα αυτά, είναι ταυτόσημες έννοιες κυκλοφορεί και ως «καλοκάγαθον».

Στην καθημερινότητά μας, πολυχρησιμοποιημένη λέξη με πολλές αντικρουόμενες σημασίες.

Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η αρετή, η καλοσύνη. Με τον καιρό η αρχική της σημασία παραφθάρηκε κι έφθασε σήμερα, όταν μιλάμε για αγαθόν άνδρα, να εννοούμε περίπου τον αφελή, τον βλάκα, τον μαλάκα.

Όταν αναφερόμαστε σε «αγαθά», κυρίως, έχουμε στο νου υλικά, πλούτο, κτήματα, περιουσία, απολαύσεις (έχεις όλα τα αγαθά του Θεού). Ξεστρατίσαμε, όπως φαίνεται από το πραγματικό περιεχόμενο της λέξης, που είναι αυστηρώς πνευματικό.

Σχεδόν όλοι οι Αρχαίοι φιλόσοφοι έχουν ασχοληθεί με το αγαθόν και συνέγραψαν ουκ ολίγα πονήματα.

Η επιδίωξη της αρετής, του αγαθού αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά και των χριστιανικών κηρυγμάτων.

Αναπτύχθηκαν χιλιάδες ερμηνείες κι εκδοχές του αγαθού, συχνά περίπλοκες και δυσνόητες. Θα επιστρατεύσω μερικές ρήσεις, με την ψυχρή σκοπιμότητα να αποδράσουμε από τα κακότροπα, που αποδίδουμε σήμερα στο αγαθόν.

Ο αγαθός, δεν είναι βλαξ, αλλά ενάρετος, καλοκάγαθος στον οποίον ταιριάζει τιμή και σεβασμός κι όχι καταφρόνηση.

–Ότι είναι αγαθό, είναι και ωραίο. Κι ό,τι είναι ωραίο είναι αγαθό.

–Με το ωραίο νοείται κυρίως το αγαθό που καθιστά τους κατόχους του άξιους επαίνου, η το άξιον επαίνου αγαθόν.

–Μόνον το ηθικώς ωραίο είναι αγαθόν.

–Αγαθά είναι οι εξής αρετές: Φρόνηση, δικαιοσύνη, ανδρεία ,σωφροσύνη (=αυτοκυριαρχία).

–Το αντίθετο του αγαθού είναι: Αφροσύνη, αδικία, κ.λ.π.

–Υπάρχει όμως και το ουδέτερο αγαθό, που ούτε βλάπτει, ούτε ωφελεί, όπως η ζωή, υγεία, ηδονή, ομορφιά, πλούτος, σφρίγος, καλό όνομα. κ.λ.π. Και τα αντίθετα: Θάνατος, αρρώστια, πόνος, ασχήμια, φτώχια, ντροπή, ταπεινή καταγωγή κ.α.

–Όπως η ιδιαιτερότητα του θερμού, είναι να θερμαίνει κι όχι να κρυώνει , έτσι και του αγαθού το ίδιον είναι να ωφελεί κι όχι να βλάπτει. Πλην όμως δεν ωφελεί περισσότερο από όσο βλάπτει ο πλούτος και η υγεία. Άρα δεν είναι αγαθά ούτε ο πλούτος, ούτε η υγεία.

Υπάρχουν και πολλά άλλα «αγαθά» που θα μπορούσε να συλλέξει κανείς από τις σκέψεις των Ελλήνων φιλοσόφων. Δεν είναι στις προθέσεις μας η ανάπτυξη της ελληνικής φιλοσοφίας και άπιαστης αρχαιοελληνικής διάνοιας. Το έχουμε πει: προσπαθούμε να απλοποιή-σουμε μερικά πράματα που βιώνουμε καθημερινά, και η

ουσία των οποίων χάνεται μέσα από τα χέρια μας. Τα όσα σημαντικά περί «αγαθού» αναφέρουμε στο λίμα αυτό προέρχονται από τους φιλοσόφους: Ζήνων, Εκάτων, Χρύσιππο. Θα μπορούσε κανείς να επιστρατεύσει κι άλλους σημαντικούς που ασχολήθηκαν με το αγαθόν, αλλά μάταιο. Νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά…για να έχετε μια περιεκτική αντίληψη, η οποία θα σας οδηγήσει α) να κυνηγάτε την κατάκτηση της αρετής, του καλού και αγαθού, και β) να μην εκλαμβάνετε τους αγαθούς ως βλάκες και προς περιφρόνηση.

Αξίζουν τιμής και υποκλίσεως κι όχι λοιδωρισμών καταφρονετικών.

Είναι, βέβαια καλαμιά στον κάμπο, αλλά ωραίοι… και το ωραίο σημαίνει αγαθόν, αρετή, όπως εύστοχα ο Εκάτων καθορίζει!

Το τι λέει ο Χριστιανισμός επ αυτού, το παρακάμπτω. Πάντα θα υποστηρίζω, ότι αυτό το κίνημα είναι μίμηση του Αρχαιοελληνικού πνεύματος. Διότι πολύ απλά τίποτε δεν πρόσθεσε στα προλαληθέντα από τους φιλοσόφους μας, αν και δεν ήρθε για να καταργήσει τον Μωσαϊκό Νόμο… αλλά να τον …συμπληρώσει ο Χριστός, έτσι;!

Δεν μπορούσε, Ο Ιησούς, ούτε καν κόντρα να πάει προς τις εβραϊκές παραδόσεις. Περί ποίου, συνεπώς χριστιανικού αγαθού, να ασχοληθώ;

ΑΞΙΕΣ

Πολυφορεμένος όρος κι όταν κάτι πολυφοριέται, φθείρεται, ξεφτίζει, χάνει την αρχική του λάμψη κι αξία.

Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αναφέρονταν σε αξίες εννοούσαν το καλό, το αγαθό, το αληθές και το ελεύθερον. Επίσης, δίπλα σ΄ αυτό το τετράπτυχο πρέπει να προστεθούν και οι αρχές (τιμή, σέβας, άμιλλα, ήθος ακόμη κι ο…πλούτος).

Οι αξίες και οι αρχές, στις καθημερινές συζητήσεις, κατέστησαν σχεδόν ταυτόσημες. Είναι ιδανικά, στόχοι που ωθούν τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του.

Θα δείτε πολλούς ρήτορες, κυρίως πολιτικούς, μεγαλόστομα να υπεραμύνονται αρχών και αξιών, που υποτίθεται ότι εκφράζουν με ηθικό μεγαλείο.

Στην εποχή μας, οι αξίες έχουν παραμορφωθεί και το αρχικό τους περιεχόμενο, το οποίο κανόνιζε τα του κοινωνικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, τείνει σχεδόν να εξαφανιστεί. Γι αυτό και μας φαίνονται ως περίεργα όντα, όσοι- ελάχιστοι- μετά πάθους βγαίνουν στο προσκήνιο υποστηρίζοντες αξίες και μοιάζουν ως ανέκδοτα και προερχόμενοι από άλλο πλανήτη.

Όταν μιλάμε σήμερα για αξία, εννοούμε πρώτιστα την οικονομική αξία, η οποία παρασάγγας απέχει από την σημασία που της απέδιδαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κι οι πραγματικοί προπάτορές μας (κι όχι ο Αβραάμ, Ισαάκ κι όλο το φρικώδες σόϊ τους).

Τα: « αξία της δραχμής», «αξία εμπορεύματος», «αξία της οικίας», μέχρι και το «δείγμα άνευ αξίας» και χιλιάδες άλλοι όροι καθημερινής συναλλαγής δείχνουν το μέτρο

της απαξίωσης των αξιών, όπως είχαν διαμορφωθεί ως φανάρι ζωής κατά την αρχαιότητα.

Οι αξίες, ωστόσο, αν και έχουν τόσο παραμορφωθεί, θα παραμένουν πάντοτε φάροι ηθικής και τελείωσης του ανθρώπου. Ο πλούτος μεν κατά την αρχαιότητα δεν καταδικάζονταν, αλλά θεωρούταν ως αξία υποδεέστερος της λιτότητας και της αξίας του μέτρου.

Το πρόβλημα δραματικό, του σύγχρονου ανθρώπου είναι το τι επιλέγει. Η επιλογή είναι θείο χάρισμα, δωρεά.

Ως ελεύθερα όντα έχουμε αυτή την ευχέρεια. Να επιλέγουμε! Ποια αξία θα διαλέξουμε; Αυτή που κυκλοφορεί με τη χλαμύδα των «αξιών του χρηματιστηρίου» ή την άλλη του Σωκράτους ή του Διογένους, που δεν είχαν ρούχο να φορέσουν;

«Την ώρα που οι άλλοι αγοράζουν ακριβά αντικείμενα των απολαύσεών τους, εγώ προμηθεύομαι, χωρίς καμιά δαπάνη τις χάρες της ψυχής, που είναι απείρως καθαρότερες» λέει ο Ξενοφών.

Και συμπληρώνει ο Σόλων: « Εμείς δεν θα ανταλλάξουμε την αρετή μας προς χάρη του πλούτου, επειδή η αρετή είναι γερά θεμελιωμένη, μα τα χρήματα, πότε ο ένας τα έχει και πότε ο άλλος».

Αν ο παραδιαφησμένος και πολυλογιζόμενος σημερινός δυτικός πολιτισμός έλκει την καταγωγή από τους Αρχαίους ΄Ελληνες, τότε δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε.

Αλλά όχι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Στο σημερινό κοινωνικό στερέωμα έχει επελάσει ο απολίτιστος

πολιτισμός των Αμερικάνων, όστις έναν και μοναδικό Θεό πρεσβεύει. Τον Θεό Ντόλλαρ! Το money, το χρήμα, που ο πολιτισμός των Ελλήνων, χωρίς να απορρίπτει, το κατέτασσε ως …αξία στην τελευταία βαθμίδα των αξιών του Ελληνισμού. Αναγκαίο μεν, αλλά όχι και αξιότερο.

Είσαι λεύτερος να επιλέξεις. Πλούτο ή αξίες!

Όμως ο Βίκτωρ Ουγκό είπε:

–«Για να είσαι λεύτερος πρέπει να μάθεις να είσαι φτωχός».

Πορέψου. Και με λίγα μπορεί να ευτυχείς, να απολαμβάνεις το «ευ ζην» και με τα πολλά, αρκεί έντιμα να τα έχεις αποκτήσει.

Όμως οι μάχες για τη τήρηση ορισμένων αξιών-αρχών συχνά έχουν οδυνηρές εκβάσεις. Ταλαιπωρίες, διώξεις κ.λ.π. Τα παραδείγματα του Σωκράτους και Χριστού είναι από τα πλέον φωτεινά για τις δικές μας επιλογές, χωρίς να σημαίνει ότι και πολλοί άλλοι ασήμαντοι, μικροί, πέρασαν τα ίδια άγρια και δύσβατα μονοπάτια!

Το όραμα του Θεού Ντόλλαρ, που μας έχει εμπεδωθεί από τον Αμερικανικό τυχοδιωκτισμό έχει χαδιάρικα πέπλα. Κανείς δεν το παραβλέπει. Αλλά τούτος ο θρασύς Θεός, που κανακεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες, μπορεί να περνιέται και ως οδηγός ζωής;

Αν ο διαμορφωθείς δυτικός πολιτισμός, είναι ελληνικής καταγωγής, τότε οι «Θεοί» εξ Αμερικής που μας προέκυψαν είναι απλά χαλκομανία.

Γνώρισα αυτούς τους Ελληνοαμερικάνους που μου ρωτούσαν :

–Εγώ έχω τόσα τάλαρα, εσύ πόσα έχεις;

–Δεν έχω τίποτε, απαντούσα!

Κι έβλεπα στη φάτσα τους … τη «κατάντια» μου!

Και, μετά, με τη σειρά μου, θρηνούσα για την μετάλλαξή τους, την κατάντια τους ως Ελλήνων!

Πάν μέτρο αξιολόγησης είναι το τι κουβαλάς στη τσέπη;

Μπορεί κάποιος να σε αξιολογεί σαν σπουδαίο, μα σαν του ομολογήσεις πως οικονομικά τα πας χάλια, απογοητεύετε απείρως.

Σιγά ρε λεβέντη! Τι έπαθες; Σου λέγω πως δεν έχω φράγκο….γιατί μαυροφοριέσαι, ενώ εγώ ευτυχώ;- Εσύ έχεις πλούτη κι εγώ δεν έχω, ποιο το πρόβλημά σου; Όταν εγώ δεν έχω, εσύ γιατί θλίβεσαι; Τι σου συμβαίνει;

–Με εκτιμάς, με θαυμάζεις… μα τι έπαθες; Πού έχεις μπλεχτεί;

Δυστυχώς ο μπλεγμένος είμαι εγώ, ο άφραγκος.

Ενώ με προσκυνάνε… στο φινάλε φεύγουν, διότι –λέει- πως είμαι απένταρος.

Το έχω βιώσει και με στενούς δικούς μου. Όχι πως είμαι τίποτε το ξεχωριστό, αλλά να έχοντας κάποια φυσικά χαρίσματα, αναπόφευκτα κέρδιζα εκτίμηση και θαυμασμό, που όμως μετά από καιρό γινότανε κι αυτά καπνός.

Είχα-και το συντηρώ- ένα δύσμορφο ελάττωμα. Δεν ήθελα ή δεν μπορούσα να αβγατίσω πλούτο. Οι άλλοι φτιάχνανε βίλες, αγοράζανε οικόπεδα, κτήματα, αμπελοχώραφα, κυκλοφορούσαν με πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά εγώ τίποτε από αυτά! Αντίστροφα περιγελούσα τα υλικά κλέη τους.

–Για τίποτε άλλο , για καμιά σοβαρότερη κατάχτησή σας έχετε μωρέ να μου καυχηθείτε; Πάμε στην αποψινή δεξίωση του τάδε να δούμε ποιος θα φτουρήσει. Όλα τα

βλέμματα θα είναι απάνω μου. Αγοράσατε πανάκριβο αυτοκίνητο, θαρρώντας πως θα ανεβάσετε τη σπουδαιοφάνειά σας, θα αψηλώσει το κύρος σας, θα λάμψει η προσωπικότητά σας; Κι εγώ κυκλοφορώ με ένα σαραβαλάκι…Όλα τα κάρα την ίδια δουλειά δεν κάνουν;

Οπότε προς τι η επίδειξη και η σπατάλη για ακριβότερα πράματα; Σάμπως το σαμάρι κάνει τον γάιδαρο;

Δεν καταλάβαιναν και σιγά-σιγά άρχισαν να με λυπούνται και να με αποκόπτουν από τις παρέες τους. Δεν ήμουν του κύκλου τους. Και τι δουλειά είχα εγώ, ο παρείσακτος, με τέτοιους που στις συνάξεις τους δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ζυγιάσουν ποιανού πουγκί είναι βαρύτερο από του άλλου;

Δεν περιφρονείται ο πλούτος, είναι ένα καλό εργαλείο. Αλλά εργαλείο και μόνο. Το ευ ζην είναι το κόλπο. Κι εγώ το κατέκτησα από νεαρής ακόμη ηλικίας. Ενώ αυτοί, οι φίλοι ιδροκοπούσαν να σωρεύσουν υλικά αγαθά, εγώ ξόδευα τα μικρά έσοδά μου προς ευχαρίστηση, το «ευ ζην», των μελών της οικογένειάς μου. Και που δεν τους ταξίδεψα και τους γλέντησα. Μικρούλια, ακόμη του Δημοτικού, τα τέκνα μου, τα έσερνα στην άκρη του κόσμου με ένα στόχο: να δουν, να γνωρίσουν, να μάθουν.

Σκασιαρχείο κανονικό από το σχολειό τους. Μα ο δάσκαλός τους- φαίνεται ήταν ξύπνιος- το είπε:

–Νομίζω ότι κάνετε πολύ καλά. Δίνετε στα παιδιά σας ένα μάθημα αξέχαστο με τις ταξιδιωτικές σας περιπέτειες. Κι ας κάνουν απουσίες.

–Το ξέρω δάσκαλε! Ξέρω τι μαθήματα δίνω στα παιδιά μου.

«Τα μαθήματα» αυτά επίσης…ανακάλυψαν κι αξιολόγησαν θαυμαστικά και οι φίλοι μου, και μετά από πολλούς χρόνους άρχισαν να με μιμούνται.

Ήταν όμως πολύ αργά. Ήταν, ήδη, μπασμένοι με τα τσαρούχια στο κυνήγι του πλούτου, απ΄ όπου δεν υπάρχει η παραμικρή διαφυγή. Καταντάς σαν τους Αμερικανούς, που έχουν αναγάγει τον πλουτισμό, εις Θεό, ό,τι χειρότερο δηλαδή, σακατεύει τον άνθρωπο.

Τέτοιες είναι οι αξίες του πλούτου! Της περιουσίας!

Παίρνουν τη μεζούρα οι αχαμνοί και μετράνε πως αυτός έχει τόσα, ο άλλος άλλα τόσα κι άρα στις συναθροίσεις μας , τιμάμε τον καθένα κατά το κομπόδεμά του!

Οι λεγόμενες …κοινωνικές δεξιώσεις είναι ό,τι αχρειέστερον. Ο καθείς πασχίζει να επιδειχτεί.. ως πλούτος, μα όχι σαν προσωπικότητα! Τι δράμα κι αυτό…

Κατά τα άλλα τι να πω για τις αξίες, τις αρχές και τα ιδανικά;

Όλα, θα τα βρίσκετε μπροστά σας. Έτσι η αλλιώς. Είτε ψηφίσετε υπέρ του αμερικάνικου πνεύματος,( αν βέβαια υπάρχει τέτοιο…πνεύμα) είτε όχι! Η επιλογή δική σας!

Ο Θεός, οι Θεοί να σας φωτίζουν.. Μακάρι, μα δεν το προβλέπω!

Και δεν το προβλέπω διότι οι αδυναμίες μας, οι αδυναμίες του σκαριού μας είναι ισχυρές, σχεδόν αξεπέραστες. Φτάσαμε στο επίπεδο ο Έλλην … να εξελιχθεί σε αμερικανόβιο! Τι άλλο θέλετε προς φωτισμόν κι ανάβλεψη; Η αμερικανική σήψη έχει φτάσει

πλέον σε οριακό σημείο έγινε πληγή πάνω στο κορμί του Έλληνα. Για την ακρίβεια λέπρα.

Ο απίθανος Διογένης που περιγελούσε τα πάντα συχνά αναφέρεται περιφρονητικά για τον πλούτο. Υπενθυμίζω πως αν και θαυμάζονταν απ΄ όλους για το πνεύμα του, δεν είχε μήτε σπίτι, μήτε τίποτε. Ζούσε με ελεημοσύνη, ήταν μ΄ άλλα λόγια ένας φανατικός επαγγελματίας ζητιάνος.

Μια φορά καθώς απαντήθηκε με τον πλούσιο ρήτορα Αναξιμένη, που ήταν και χοντρός, παχύς του είπε:

«Δώσε και σε μας τους φτωχούς λίγο από την κοιλιά σου, κι εσύ θα ανακουφιστείς κι εμάς θα ωφελήσεις!»

Με ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Αν σταθείτε περισσότερο στη ρήση αυτή, θα βγάλετε κι άλλο ζουμί.

Μια άλλη φορά πάλι ζητούσε ελεημοσύνη από έναν άλλο πλούσιο.

–«Θα σου δώσω, αν μου πείσεις», του παρατήρησε ο πλούσιος.

— Αν μπορούσα να σε πείσω , θα σ΄ είχα κιόλας πείσει να κρεμαστείς, του απάντησε καρφωτά ο Διογένης.

Ο Λαέρτιος που τα γράφει αυτά, δεν μας αναφέρει αν ο ασυμβίβαστος Διογένης, έλαβε την ελεημοσύνη από τον πλούσιο, ή τα βρόντηξε, όπως το συνήθιζε.

Είναι γνωστόν εξάλλου ότι ο Διογένης έφτυνε κατάμουτρα πλούσιους και ισχυρούς, οι οποίοι ωστόσο επιζητούσαν τη παρέα του. Ανταποκρίνονταν όπου του έκανε κέφι, μα στις περισσότερες φορές τους κολλούσε στο ντουβάρι:

« Τι θες μωρέ και με καλείς; Προτιμώ να γλείφω αλάτι στην Αθήνα παρά να απολαμβάνω τα πλουσιοπάροχα τραπεζώματά σου», είπε στον Κρατερό.

Δεν χαριζότανε ούτε και στον Πλάτωνα, με τον οποίο συχνά κάνανε σκαμπρόζικες λογομαχίες. Ήσαν κι οι δυο τους άλλωστε κοφτερά μυαλά.

Ο Πλάτων ως γνωστόν ήταν πλούσιος και τα μάσαγε –τσέπωνε κοινώς από τους ισχυρούς πολιτικούς και άλλους οικονομικά δυνατούς της εποχής του- και ο Διογένης πένης, ένας κουρελής και μισός.

Κοιτάξτε το παρακάτω κάρφωμα Διογένη προς Πλάτωνα, πάντα κατά αναγραφόμενα στα ρεπορτάζ-για ρεπορτάζ πρόκειται- τους Διογένους Λαέρτιου: Προσέξτε το είναι ενδιαφέρον από πολλές πλευρές.

Κάποια μέρα ο Πλάτων είδε τον Διογένη να πλένει σε κάποια ρεματιά των Αθηνών χόρτα, ραδίκια και θέλησε να τον πειράξει, όπως το’ χαν συνήθειο μεταξύ τους οι δύο σπουδαίοι άνδρες.

–Βρε Διογένη, αν περιποιόσουνα τον Διονύσιο (Τύραννος των Συρακουσών, δηλαδή βασιλιάς στην υπηρεσία όμως του οποίου ήταν μισθωτός ο Πλάτων) δε θα έπλυνες τώρα χόρτα…

Κι η ατάκα του κυνικού φιλοσόφου:

–Κι εσύ, Πλάτωνα, αν έπλενες χόρτα δεν θα είχες ανάγκη να περιποιείσαι τον Διονύσιο!»

Εξοντωτικό! Τον έκανε βίδες κυριολεκτικά.

Μέσα σ΄ αυτόν το διάλογο υπάρχει κι όλο το «μυστικό», η μαγεία των αξιών της ζωής για πλούσιους και φτωχούς.

Θα κλείσω το κεφάλαιο αυτό με μια από τις πλέον χαριτωμένες και νοηματικές φάρσες του Διογένους.

Η διασημότερη πουτάνα (εταίρα) όλων των εποχών υπήρξε η Φρύνη. Κορίτσαρος εκδιδόμενος επί χρήμασι, διαπλεκόμενη με τα υψηλά στρώματα της τότε κοινωνίας, και συν τοις άλλοις αρκούντως καλλιεργημένη, δοθέντος ότι το πήδημα για να έχει ατμόσφαιρα, χρειάζονται και τέτοια ντεκόρ μόρφωσης, γνώσεων, μην είμαστε και τελείως ζωώδεις! Ο πελάτης πρέπει να το ευχαριστηθεί…και πνευματικά.

Φυσικά μια εκδιδόμενη για να σταθεί στις απαιτήσεις της υψηλής πελατείας της τα κονόμαγε γερά, άρα ήταν πλούσια, δηλαδή έβγαζε με τη σέσουλα τάλαντα κι αργύρια.. Κι επειδή όσοι τα κονομάνε και τους περισσεύουν, γίνονται μετά χορηγοί, δωρητές, ευεργέτες. Εύκολο χρήμα δεν τσεπώνουν; Γιατί τάχα να μην μπορούν δημοσίως να μην αναδείξουν την εικόνα τους; Τα χουφτώνουν από κάποιους, κι αν δώσουν και κάτιτις στο κοινωνικό σύνολο, χάθηκε δα κι ο κόσμος;

΄Ετσι λοιπόν η τροτέζα μανδάμ Φρύνη, σάλταρε στους Δελφούς κι έστησε ολόχρυσο άγαλμα υπέρ της ερωτιάρας Θεάς Αφροδίτης. Έγινε χαμός και μέγας ο θαυμασμός για τη χειρονομία της!

Δεν το άντεξε ο Διογένης. Μια και δυο παίρνει το δισάκι του και πετάγεται στους Δελφούς. Κάτω από το άγαλμα-προφανώς με μαρκαδόρο της εποχής- σημειώνει το απίστευτο, μοναδικό, ανεπανάληπτο:

« Από την ακράτεια των Ελλήνων»! Δηλαδή το άγαλμα αυτό της Αφροδίτης «στήθηκε» από τη σεξουαλική ακράτεια των Ελλήνων!

Ιδού οι αξίες- αρχές , από τη μια ενός ρακένδυτου φιλοσόφου κι από την άλλη η φάρα των εχόντων και κατεχόντων πλούτο!

ΑΝΑΡΧΙΑ-ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ:

Σαν συνέχεια του προηγούμενου λίματος, θεωρώ την «αναρχία» ως εκτυφλωτική αξία, για την εποχή μας.

Γνωρίζω ότι τα πάσης φύσεως κατεστημένα, τα συνδικάτα του κράτους- που αποτελούν αρχή- εν γένει ανατριχιάζουν στο άκουσμα της αναρχίας.

Βγάζουν μπιμπίκια, σπυράκια και μπέμπελη και πελαγώνουν ως προς την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Φαινομένου μεν, αλλά που τελεί σε περιθωριακό επίπεδο για πολλά χρόνια.

Προτού προχωρήσω στις δέουσες «αναλύσεις», θα αναφερθώ στα ερμηνευτικά της αναρχίας.

Κατ΄ αρχήν Η ΑΡΧΗ είναι εξουσία, η πάσης φύσεως νομοθετημένη εξουσία… Δικαστές, Αστυνόμοι, Κληρικοί κι άλλοι ,μπαγλαμάδες του Δημόσιου! Δια νόμου έχει «καλουπωθεί», ή «αρχή», έτσι ώστε περίπου το σύστημα να είναι άβατο, θέσφατο και απαραβίαστο από οποιαδήποτε έξωθεν επιβουλή, αντίδραση ή αντίσταση.

Σειρά νόμων θεσμοθετούν την «αγιότητα» της αρχής και πας τις επιτιθέμενος, κατ΄ αυτής, υφίσταται διώξεις.

Ο τσογλαναράς μπασκίνας που σε σταματάει στη στράτα για εισπρακτικό έλεγχο…κάνει ό,τι του κατεβάσει η άδεια-συνήθως- κούτρα του προκειμένου να διαπιστώσει παρανομίες και να σου δώσει στο τάκα –

τάκα την «κλήση» που θα τον δικαιώσει στα μάτια των προϊσταμένων του, ότι τάχα ευδόκιμα υπηρετεί.

Δεν γνοιάζονται για την οδική ευταξία. Το μηνιάτικο να βγαίνει. Να ζουν αυτοί, πληρώνοντας πρόστιμα οι άλλοί!

Είναι ένα ευφυές σύστημα. Εκφοβίζω με νόμους και κανόνες, τρώει αυτός, πληρώνεις εσύ! Μεγαλοφυές το κόλπο…. Να το πρώτο σπέρμα της αναρχίας! Θα το δούμε και πως καρπίζει μέσα στη μήτρα της κοινωνίας που φτιάξαμε σαν τη μούρη μας.

Να δουλεύουν οι δύο και να τα μασάει ο κρατικός αφέντης-υπάλληλος.

Η λέξη έχει πολλά άλλα συμπαρομαρτούμενα κι εκδοχές, αλλά εμείς, περιοριζόμαστε στα όσα αφορούν την εξουσία, την Αρχή. Π.χ. «παρέστησαν στην τελετή οι αρχές της πόλεως», κάποια δηλαδή σιτιζόμενοι του Δημοσίου που έχουν ονοματιστεί ως αρχές!. Ή «εδιώχθη για προσβολή του Ανωτάτου Άρχοντος», ή για «αντίσταση κατά της αρχής» και ό,τι άλλο έχει εφεύρει το συνδικάτο που πάση θυσία πρέπει να περιχαρακωθεί και να είναι απρόσβλητο από παντός κινδύνου, ώστε να οργώνει και αλωνίζει ανέτως και διαχρονικώς.

Στο συγκεκριμένο σημείο, οφείλω να μνημονεύσω και την περίπτωση του Χριστού, ο οποίος αποδέχονταν τις εξουσίες και μάλιστα προέτρεπε το λαουτζίκο-που υπέφερε- να τις σέβεται και να τις τιμά, όταν αυτές ποικιλότροπα σκυλεύουν κατά του λαού. Είπε δε και το αμίμητο : «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»…

Δεν μπορούσε να πει ούτε ένα όχι στο κατεστημένο! Ενώ βλέπουμε μεταγενέστερα γενναίους ιεράρχες της Εκκλησίας του να τα βάζουν ευθέως με την εξουσία, στηλιτεύοντες τις ασχήμιες της.

Πρώτα από όλα να γίνει κατανοητό. Κάθε εξουσία είναι μπλεγμένη στη μπόχα, στη βρωμιά. Κανών αυτό. Η κάθε εξουσία στηρίζεται στα ιδιώνυμα των ατομικών συμφερόντων εκείνων που την απαρτίζουν. Οι άνθρωποι ως γνωστόν, φοβισμένα όντα επιθυμούν να ασφαλίζονται και κυρίως την ασφάλεια την απολαμβάνουν, περιφερόμενοι πέριξ οποιασδήποτε εξουσίας, ακόμη εντασσόμενοι και σε απλούς συνοικιακούς συλλογάκους. Μέσα σε τέτοια σχήματα βρίσκουν ασφάλεια, ανακούφιση και μέλλον. Από τα νεότερα δικά μας, έχει απόλυτη ισχύ η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ, πολιτικού, που είπε: Όποιος είναι έξω από τη στρούγκα τον τρώει ο λύκος».΄Ετσι όποιος είναι εκτός στρούγκας δεν έχει μοίρα υπό τον ήλιο. Και βλέπεις αξιόλογους κατά άλλα ανθρώπους, να εντάσσονται σε κομματικούς σχηματισμούς, να υμνολογούν πράγματα για τα οποία αηδιάζουν, να ζητάνε θέση στο «ασφαλές» δημόσιο, να μπαίνουν σωρηδόν σε κλίκες κι ομάδες με ένα στόχο: Να εξασφαλιστούν! Να θωρακίσουν το μέλλον τους (ποίο και ποιος το γνωρίζει;)… κι όλα αυτά …δήθεν για τα παιδιά και τη φαμίλια τους!

Ο Χριστός απλά έκανε την πάπια! Ενώ ο λαός του, ήταν στην κατοχή των Ρωμαίων, δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του για να τον απελευθερώσει από τη σκλαβιά!

Αντίθετα, ζήτησε την υποταγή και την τήρηση των όσων ο Καίσαρ διέτασε. Είναι Θεάνθρωπος; Υιός Θεού αυτός;

Όταν όλες οι εξουσίες είναι λερές, πως έρχεται ο Θεάνθρωπος να μας ζητάει υποταγή προς αυτές;

Θα μου πουν μερικοί ζηλωτές θεολογούντες ότι δεν ήταν η αποστολή του αυτή- να κάνει επανάσταση κ.λ.π.-

Βάδιζε επί ενός θεϊκού σχεδίου, το οποίο δεν έπρεπε να παρακαμφθεί. Εν τάξει. Μπορεί να υπάρχει Θεός που να δέχεται και ανέχεται τον βασανισμό ανθρώπων από άλλα ανθρώπινα τομάρια και να μην εξανίσταται;

Δεν εξανέστη πάντως ο Κύριος Ημών!

Αν εγώ είχα τέτοιο γιο θα του έριχνα σφαλιάρες.

Το αντίθετο της ΑΡΧΗΣ, εξουσίας είναι ο αναρχισμός.

Και τούτο κατά τα λεξικά σημαίνει: «Άρνηση πάσης αρχής, πάσης εξουσίας, νομικής, πολιτικής, θρησκευτικής, παντός καταναγκασμού πηγάζοντος εκ της εννοίας του κράτους».

Κοντά σ΄ αυτά προσθέστε και τα: «αναρχικά κινήματα», «αναρχικές ιδέες», τα παρόμοια όπως «η αναρχία είναι η έλλειψη νομίμου αρχής, αρχόντων, κυβερνώντων , «απείθεια», «ακαταστασία», … και ακόμη «γλωσσική αναρχία».

Κρατείστε τη ψυχραιμία σας. Θα τα πάρουμε όλα με τη σειρά.

1) Ποιος διάολος αναθεματίζει την αναρχία; Σίγουρα οι συνασπισμένοι πέριξ εξουσιαστικών καταστάσεων, που θέλουν να προασπίσουν τα ατομικά τους στενά συμφέροντα.

2) Ο αναρχικός βάλλει κατά του εξουσιαστικού, κρατικού συστήματος. Το κρατικό σχήμα, όπως είπα ήδη, συντίθεται από βλογιοκομμένους ανασφαλείς, οι οποίο προκειμένου να διασωθούν, και περισώσουν τα κεκτημένα τους, ανθίστανται περί πάντων και ιδιαίτερα κατά των αναρχικών.

Είναι φανερό ότι υπάρχει σύγκρουση. Εξουσιαστές κατά ανάρχων! Οι έχοντες τα μαχαίρια και τα καρπούζια κατά ιδεολογικών αντιστασιακών, όπως είναι οι άναρχικοί, που αμφισβητούν τον αυταρχισμό και δεσποτισμό των πρώτων! Οι μεν πρώτη φατρία, που είναι μέσα στο εξουσιαστικό κουρμπέτι, πέτυχε να θωρακίσει την πάρτη της, με νόμους που ψηφίζει…υπέρ αυτής με αποτέλεσμα οι άλλοι που έχουν, αντίθετη άποψη, να μείνουν στο περιθώριο… γι αυτό και τους αποκαλούν οι εξουσιαστές περιθωριακούς, αναρχικούς. Αντικοινωνικούς κ.α.

Η εν Ελλάδι κοιτίδα τους, είναι η πλατεία Εξαρχείων, όπου κι εγώ είχα την έδρα μου επί 25 χρόνια, και έσουρνα τα εξ αμάξης, των αναρχικών, οι οποίοι δεν ήξεραν τι έκαναν και πως το έκαναν… αντεξουσιαστικά.

Περίπου, τους έλεγα ηλιθίους και εν τινι μέτρω δεν απέχουν από την ιδιότητα αυτή, που τους προσέδιδα.

΄Ελεγα: Καλά κάνετε και είστε αναρχικοί, μα τα μέσα που χρησιμοποιείτε είναι παιδαριώδη. Με σφεντόνες διαμαρτυρίας πάτε να πολεμήσετε το οργανωμένο κατεστημένο; Πάψτε πια να είστε θύματα και να σύρεστε στα αστυνομικά τμήματα με το παραμικρό. Βρείτε άλλες μεθόδους να πολεμήσετε την κατεστημένη κατάσταση. Δεν το βλέπετε;

Όχι οι αναρχικοί δεν βλέπουν, δεν μπορούν να δουν. Έχουν πολλά πλέγματα και αφόρητα συμπλέγματα. Ζουν υπό καθεστώς ομηρίας. Τους βαράει η εξουσία, δια νόμων. Ποίων νόμων; Ποιοι άθλιοι κατασκεύασαν νόμους εναντίον ανθρώπων με διαφορετική άποψη;

Οι αναρχικοί δεν μπορούν να κάνουν βήμα. Τσουβαλιάζονται, διώκονται και σύρονται στο Πραιτόριο. Κι όλοι τους, ατυχώς είναι αμούστακα παιδιά!

Μα δεν θα πετύχουν ποτέ και τίποτε.

Η αναρχία είναι μια ουσία όπως και η εξουσία, εκ διαμέτρου όμως αντίθετες. Δυο διαφορετικοί κόσμοι. Ο μεν ένας πιστεύει στην κοινωνική συνοχή με οργανωμένες λειτουργίες και κανόνες, νόμους (εξουσία) και ο άλλος, η αναρχία πρεσβεύει στην πλήρη ελευθερία του ανθρώπου, στη μη υποταγή του ανθρώπου σε άλλον, σε κανόνες και νόμους. Γι αυτό και οι αναρχικοί δεν έχουν αρχηγούς. Γι αυτό και το «κίνημά» τους είναι διαλυμένο ασκέρι, ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει. Η αναρχία, υπερίπταται στη σφαίρα της ουτοπίας. Πιθανόν ο κόσμος που έχει πλάσει να είναι ιδανικότερος, αλλά εκτός πραγματικότητας και εφαρμογής. Η ύπαρξη κοινωνιών πλήρως απελευθερωμένων από δεσμευτικούς νόμους είναι όνειρο απατηλό και προυποθέτει κυρίως την ύπαρξη τέλειων ανθρώπων, που η πρώτιστη αρετή τους θα ήταν ο αλληλοσεβασμός. Κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, έστω κι αν ο στόχος μας είναι η τελείωση. Όμως να μην ξεχνάμε τη φύση μας, η οποία εμπεριέχει μέσα της το καλό και το κακό. Έτσι προκειμένου να περιοριστεί η δράση του κακού, θεσπίστηκαν κανόνες και νόμοι, ώστε σαν κοινωνία να βαδίζουμε κατά το δυνατόν υποφερτά. Ίσως σ΄ αυτό το σημείο να βρίσκεται η αναποτελεσματικότητα του αναρχισμού, κατά τα άλλα αγαθού ιδεολογήματος. Θα ήτο δυνατόν οι αναρχικοί να αποδεχτούν ένα τύπο αναγκαίων κανόνων που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία των κοινωνιών και επ’ αυτών να τροχιοδρομήσουν τα ιδανικά τους. Διαφορετικά οι αναρχικοί θα παραμείνουν χωρίς απήχηση και καλαμιά στον κάμπο.

Η αναρχία από τότε που ξεφύτρωσε στις κοινωνίες μας –και μάλιστα με πολλούς θεωρητικούς-, εξακολουθεί να παραμένει κίνημα περιθωριακό, διαμαρτυρικό κυρίως, χωρίς καμιά ελπίδα να επηρεάσει καταστάσεις στο μέλλον.

Ωστόσο η αναρχία, αυτή η ισχνή ιδεολογική αντίρρηση- αντίσταση -σοβαρή δεν έγινε ποτέ- πονάει τους εξουσιαστές, και οι οποίοι επιδιώκουν το πνίξιμό της, την εξόντωσή της! Το κυνηγητό που υφίστανται οι αναρχικοί φθάνει μέχρι αστειότητας και είναι δυσανάλογο της «δύναμης» που αυτές οι ομαδούλες αντιπροσωπεύουν στην Ελλάδα. Κατά τη γνώση μου, οι αναρχικοί δεν είναι πάνω από 300 νοματαίοι, -στην Αθήνα- κι όλοι τους ανήσυχα, αμούστακα, άτακτα, ονειροπόλα παιδιά. Κι όμως η Αστυνομία τα κυνηγάει αλύπητα και όσα κακά συμβαίνουν, τα φορτώνει σ΄ αυτά, χωρίς στο μεταξύ να έχει συλλάβει έως τώρα κανέναν της προκοπής αναρχικό.

Οι βανδαλισμοί που συμβαίνουν στο κέντρο των Αθηνών, (σπάσιμο βιτρινών καταστημάτων, κάψιμο αυτοκινήτων κ.λ.π.) δεν αποτελούν έργο αναρχικών, όπως τόσο εύκολα η παρδαλή εξουσία συνηθίζει να ισχυρίζεται.

Ένας ειλικρινής αναρχικός, ποτέ δεν μπορεί να καταλήξει σε καταστροφέα της ξένης περιουσίας. Ποτέ δεν θα φθάσει να γίνει βάνδαλος και να αδικήσει συμπολίτη του.

Η θεωρία του κατά βάση έχει φιλάνθρωπο χαρακτήρα.

Ο αναρχικός είναι ένας «εξεγερμένος» κατά του κατεστημένου, κατά της ίδιας οικογένειάς του, κατά του εαυτού του, κατά των πάσης φύσης αρχών, εξουσιών. μα

που ποτέ δεν κατάφερε να κάνει, μια αληθινή επανάσταση, να κάνει αισθητή την παρουσία του στο πολιτικό γίγνεσθαι.

Λέω πολιτικό, διότι η αναρχία είναι μια διαφορετική πολιτική ενόραση των πραγμάτων.

Ο αναρχικός είναι αποτέλεσμα των καταπιεστικών και φαύλων αυθαιρεσιών της εξουσίας και των αρχών, οι οποίες όσο περνάει ο καιρός θα γίνονται αγριότερες και το βλέπουμε πλέον σε παγκόσμιο επίπεδο, τι δεσμά πάνε να «φορέσουν» στο σύγχρονο άνθρωπο. Συνθήκη Σέγγεν, η παγκοσμιοποίηση, η πολυπρόσωπη επιβολή βίας του ενός προς τον άλλο λαό, του ισχυρότερου προς τον ανήμπορο, με ένα σωρό φαιδρά και πρόστυχα προσχήματα.

Ο αναρχικός, στην ουσία είναι ένας υγιής άνθρωπος και πιστεύω ότι ο κάθε ένας από μας κουβαλάει μέσα του μια μορφή αναρχισμού, ανυποταξίας προς κανόνες-νόμους, των οποίων η πρόθεση δεν είναι και τόσο ευκρινώς ειλικρινής.

Να μη επιστρατεύσω παραδείγματα από τις δικές σας αντιδράσεις και συχνές οργές σε κάθε εξουσιαστικό μέτρο που παίρνεται δήθεν για το καλό μας κι όλοι μας τελικά ξεσπάμε κατά των ιερών και οσίων μας υβρίζοντας τους κυβερνήτες και του Νομοθετούντες.

Γνωστά αυτά. Ειδικά ο Έλληνας ήταν ανέκαθεν άτομο που τηρούσε την ευταξία και σέβονταν τους νόμους. Ο Περικλής στον Επιτάφιό του, είπε το μοναδικό:

«Σεβόμαστε τους Νόμους όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό».

Κι αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι οι Έλληνες δεν μπορούν πρακτικά να είναι ή να γίνουν αναρχικοί, αν και ανυπότακτοι ως χαρακτήρες.

Όμως πρέπει να γίνουν , οφείλουν να γίνουν αναρχικοί. Να εξεγερθούν, να επαναστατήσουν. Η ακατάσχετος πολυνομία, τους πελαγώνει. Σε κάθε βήμα τους υπάρχει κι ένα «απαγορεύεται» και κανένα επιτρέπεται. Δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να πληρώνουν διόδια, δεν μπορούν να πιουν ένα καθαρό ποτήρι νερού, αν δεν καταθέσουν όβολα… Δεν μπορούν να πηδήξουν, αν δεν πληρώσουν προφυλακτικό, δεν μπορούν να κολυμπήσουν στην παραλία αν δεν καταβάλουν το αντίτιμο της εισόδου… δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν μια υπόθεσή τους στις αρχές, αν δεν λαδώσουν τους υπάλληλους της Εξουσίας…

Κι ως που θα τραβήξει αυτή η ιστορία; Αυτή η φρενοβλάβεια; Σε ποιο κόσμο φέρνουμε τα παιδιά μας; Τι απ΄ όλα να προλάβουμε να τηρήσουμε απ΄ όσα απεργάζονται νοσηρά και συντεχνιακά μυαλά των αρχών;

Είμαστε λεύτεροι ή είλωτες; Δουλεύω εγώ για να τρώει ο χωροφύλακας και ο φορατζής; Από πού βγαίνει αυτό;

Το λέει ο νόμος; Ε, δεν πρέπει να σακατέψω τον τέτοιο νόμο, δεν πρέπει να εξαναστώ κι όποιον πάρει μετά ο χάρος, αφού ακόμη το μόνο που δεν πληρώνω είναι ο αέρας αν κι αυτός πλέον είναι μολυσμένος. Μα ζωή είναι αυτή;

Γίνομαι ή όχι αναρχικός; Σιγά και με το μαλακό.

Ο ανθιστάμενος κατά των βιαστών του είναι αναρχικός;

Ποιος του κολλάει αυτή την ταμπέλα; Η εξουσία, οι Άρχοντες-Αρχές-. Και κάθεται με σταυρωμένα χέρια;

Ξεσηκωθείτε μωρέ, γίνετε αναρχικοί. Πνίξτε τις αρχές. Είναι φαύλες. Θεωρούν τον πολίτη βλάκα και αγελάδα που μπορεί δια βίου να αρμέγουν. Ακόμη και ο θάνατος μας πληρώνεται αδρά.

Καρυδώστε τους! Ούτε επί φεουδαρχίας, ούτε επί Τουρκοκρατίας συνέβαιναν αυτά.

Είμαστε αλυσσοπόδαρα δεμένοι στις εμπνεύσεις της κάθε Αρχής και των τσανακιών της!

Τα τσανάκια ολοένα και γίνονται πολυπληθέστερα. ΄Ολες οι Υπηρεσίες του κράτους παραπονιούνται γα έλλειψη προσωπικού . Για να μπορούν να ελέγξουν τον πολίτη, θέλουν κι άλλους, ακόμη πιο πολλούς πραιτοριανούς.

Τάχα μου προς το συμφέρον του λαού, η εξουσία αποφασίζει: Θα συστήσουμε αυτήν ή την άλλη Επιτροπή.

Κάθε Υπουργείο έχει εκατοντάδες επιτροπές διερεύνησης γενικώς ανοησιών. Ακόμη και τροχαία συνήθη ατυχήματα περνάνε στην αρμοδιότητα τέτοιων επιτροπών. Τρώει ψωμάκι πολύς κόσμος από τις Αρχές!

Μας προέκυψαν στο διάβα ένα σωρό άλλες αρχές. Η αρχή προσωπικών Δεδομένων, Η αρχή του Τραπεζικού Συμβούλου, η Αρχή Νομικού Συμβούλου του πολίτη, το ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, … και της Μελίνας το κάγκελο.

Όλες αυτές οι Αρχές και τα Επιτροπάτα, είναι …φυσικά ανεξάρτητα! ώστε να ταϊζονται από μένα! Από τον Έλληνα φορολογούμενο! Πώς μωρέ αφού εγώ είμαι το αφεντικό σου, η εξουσία, μπορεί να θαρρείς ότι είσαι… και ανεξάρτητη Αρχή;

Διορίζονται από την Κυβέρνηση, -πάντα τα δικά μας παιδιά- και παριστάνουν οι (Δαφέρμος, Γουργουράκης κ.α … την ανεξάρτητη αρχή, την ώρα που είναι εξαρτώμενοι! Εξαρτημένα άτομα, όχι με ναρκωτικά, αλλά με παχυλό μισθό, που είναι εν και το αυτό!

Γίνεται όμως τζερτζελές, χαβαλές για το θεαθήναι εκ μέρους της εξουσίας, της Αρχής!!

Πλήρωνε χαλβά πολίτη!

Κι ακόμη δεν έχεις γίνει αναρχικός; Δεν θύμωσες;

Η αναρχία είναι πάνω απ΄ όλα θυμός, οργή, εξέγερση έναντι όλων εκείνων που βιάζουν με σατανικό, διαστροφικό τρόπο τον πολίτη.

Σε κάποια προηγούμενη σελίδα ανέφερα ότι καταχέριαζα –διαλεκτικά βέβαια-τους αναρχικούς των Εξαρχείων. Εκτιμούσα τις εξάρσεις τους, αλλά συνάμα τους αποκαλούσα και παλαβούς, διότι ακολουθούν λανθασμένους δρόμους πρακτικής εφαρμογής των ιδεοληψιών τους.

Χρειάζονται κάποιες άλλες μέθοδοι και τακτικές, ώστε να υποχρεώσεις την εξουσία να σε λάβει σοβαρά υπόψη. Το να την απορρίπτεις με μια αφίσα, με μια διαμαρτυρία, κάνεις μια τρύπα στο νερό. Επειδή η εξουσία είναι μόνιμα φοβισμένη, δι αυτό και παράγει σταθερά φοβισμένους πολίτες, δεν πρόκειται να σκιαχτεί με τα εύθυμα καμώματα των αναρχικών. Κι ενώ οι αναρχικοί δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε, το κράτος στέλνει τις ένοπλες ορδές του, να διαλύσουν τη σύναξη καμιά 100 νοματαίων αναρχικών!…Δείγμα της μεγάλης φοβίας των εξουσιαστών.

Οι περισσότεροι κατασκευαζόμενοι νόμοι είναι εκφοβιστικοί. Παράγουν δε τον λεγόμενο «νομοταγή» πολίτη. Σούζα στέκεται ο νομοταγής μπροστά στα υποκείμενα της εξουσίας! Πλήρης υποταγής και προσκυνημάτων.

Θα έλεγα ότι κάτω από τέτοιες προστυχιές που προσβάλουν το σχήμα μου ως άνθρωπο, άρχισα να κλωτσάω από παιδί. Και διότι, όπως λέει «του Έλληνος ο τράχυλος ζυγό δεν υπομένει».

Νομίζω ότι αισθάνομαι περισσότερο από κάθε άλλον αναρχικός. Και το χαίρομαι, διότι με τη στάση και τις πράξεις μου, είμαι πλήρως απελευθερομένος, κι αντιμετωπίζω την εξουσία, το σκόπιμο, χυδαίο- δεν εννοώ τον αγαθό- Νόμο, όπως του ταιριάζει. Τη φτύνω, όποια μορφή κι αν έχει! Δεν παίρνω χαμπάρι. Δεν προσκυνάω. Δεν σκιάζομαι. Οι εξουσιαστές θα μου κολλήσουν το προσωνύμι, ότι είμαι παράνομος. Κι εγώ θα τους πω απλά ότι είναι φάρα κοινών αλητών! Οι νομοθετούντες, οι βουλευτάδες, οι εν γένει εξουσιαστές.

Συμπεριφέρομαι έτσι, ουσία αναρχικός, από παιδί. Χωρίς να ήξερα τότε τι πάει να πει αναρχισμός. Από ευαισθησία στην ευταξία, σύντομα πήρα τις δέουσες στροφές κι είπα ότι εγώ δεν μπαίνω σε τέτοια τερτίπια νομικής, φτιαχτής υποταγής. Δεν σκύβω κεφάλι εγώ, σε κανένα νομοθέτημα αν δεν έχει τα εχέγγυα της τιμιότητας. Αντί τιμιότητας, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι νόμοι, διέπονταν από ιδιώνυμη σκοπιμότητα. Κι ενώ θα μπορούσα να γίνω ένας καλός νομικός, τα έφτυσα κι είπα ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς, φιλαράκο, με μια επιστήμη που μεταλλάσσεται τόσο συχνά. Ότι θεωρείται καλό, σήμερα, αύριο ανατρέπεται ως βλαπτικό με νέο νόμο.

Κι όμως υπάρχουν αιώνιες αξίες, νόμοι αγαθοί καιευεργετικοί όπως αυτές καταγράφονται στην αρχαιοελληνική γραμματολογία!

Πάντως, με τις σημερινές συνθήκες δεν ήταν δυνατόν παρά να καταλήξω, στην πράξη, να συμπεριφέρομαι ως αναρχικός. Άναρχος!

Και το χαίρομαι. Και το συνιστώ, υπό την έννοια ότι δεν σκιάζεστε. ΄Εναντι των πονηρών διατάξεων και παραγράφων των Νόμων θα χρειαστεί να αντιπαραβάλλετε τη δική σας πονηριά. Χρειάζονται κάποια κότσια. Όχι σπουδαία! Αρκεί να παραδεχτείς πως γεννήθηκες λεύτερος και πως κανένας , με όποιο κόλπο, επινοήσει δεν μπορεί να σε υποτάξει. Προσέξτε τα ακόλουθα:

Η γυναίκα μου, τα τέκνα μου, που αν και τα δίδαξα να πράττουν τα δέοντα, να μη επιτρέπουν σε κανέναν να λαβώνει, να πλήττει την προσωπικότητά τους, αυτά αντιστέκονται προς τον αναρχισμό- αυτό το αλλόκοτο κρυφτούλι με την εξουσία-, που βιώνω στην πράξη και με πείσμα. Κάνουν πράγματα άπρεπα προς τον γεννήτορά τους, τον οποίο και συνιστούν ανοήτως να ξεφύγει από τη ρότα που χρονίως έχει χαράξει επί ζωής.

Αντί της αντίστασης κατά της ληστρικής, κλεφταρούς, εξουσίας, οι δικοί μου αντιστέκονται κατ΄ εμού! Μου συνιστούν «συμμόρφωση», διότι θα έχω κακά ξεμπερδέματα! «Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το κράτος» με ορμηνεύουν, μα εγώ δεν παίρνω χαμπάρι!

Κατανοούν πως έχω δίκαιο, αλλά «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη»! Σκασίλα μου. Η εξουσία θα κάνει το δικό της κι εγώ το δικό μου! Και μέχρι στιγμής για μισόν αιώνα δεν έχω χάσει. Το ποντίκι ξεγελάει την αρπακτική γάτα. Δεν είναι η γάτα (εξουσία) η κυρίαρχος. Το ευέλικτο παιχνίδι του ποντικιού, είναι το ζουμί. Η αναρχία, αν σταματήσει να είναι αιθεροβάμων, μπορεί να ανατρέψει τις προστυχιές της εξουσίας και να την υποχρεώσει σε περισσότερη σοβαρότητα και εντιμότητα έναντι του πολίτη, που έως αυτή τη στιγμή τον αντιμετωπίζει ως είδος εκμεταλλεύσιμο και προσοδοφόρο.

Έχω διαπράξει και -θα συνεχίσω- τα εξής αναρχικά «αδικήματα», που θα τα συνιστούσα και στους μελλούμενους, μέχρις ότου υπάρξει ευταξία, σοβαρότητα από αυτούς τους ατυχείς που υποδύονται τον εξουσιαστή.

Μα δεν το προβλέπω διότι αυτό που τους κάνει να αρπάζουν την εξουσία δεν είναι καμιά ηθική αξία, αλλά οι προσωπικές τους παρορμήσεις (φιλοδοξία, νόσημα λίαν σοβαρό, χρήμα, να τρώνε αυτοί και οι άλλοι να πεινάνε) και άλλα ευτελή και κακάσχημα για την ιδιότητα του ανθρώπου.

Γι αυτό το θέμα , έχω γράψει ένα πολύ όμορφο διήγημα με τον τίτλο: Το «Ψαροχώρι μας», όπου εκεί αναδεικνύω τη στάση των ελεύθερων χωρικών, ψαράδων, οι οποίοι τελικά αποδεικνύονται αναρχικοί, χωρίς να το ξέρουν!

Ποια είναι τα αναρχικά μου; Αμέτρητα κατά βάση. Σε κάθε περπατησιά μου, αντιστέκομαι. Ως πολίτης

αισθάνομαι πολιορκημένος. Δημοκρατία έχουμε, αλλά αυταρχισμό νομικό βιώνω. Δεν μπορώ να πιω έναν καφέ και μου ζητάει ο Δήμος 5% ποσοστά επί της αναψυχής μου! Όλοι, όλες οι εξουσίες είναι μέσα στη τσέπη μου, μια ατέλειωτη μυρμηγκοφωλιά, που με ροκανίζουν. Φόρος από δω, λίτρα από κει. Όλα νομοθετημένα!

Η παραμικρή αντίσταση, βαφτίζεται… παρανομία.

Μα ένα καφέ ήθελα να πιω! Γιατί ο Δήμος μπαίνει μέσα στο φλιτζάνι μου;

Αν με καθαρό μυαλό ψάξετε το πόσοι άλλοι στριμώχνονται στη τσέπη σας, θα καταλάβετε.

Θα μνημονεύσω ελάχιστα, τα οποία όμως δίνουν ένα περίγραμμα της άθλιας ζωής που μας έχει επιβάλλει η εξουσία…Και η εξουσία έχει συγκεκριμένα ονόματα:

Είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός, οι υπουργοί, βουλευτές, κι όλο το σύμπλεγμα των παρακατιανών

Υπαλληλίσκων του κράτους που σκυλεύουν επί του πτώματος του ανύποπτου πολίτη.

Ιδού:

1—Δεν υποτάσσομαι σε καμιά κρατική αρχή. Ό,τι κι αν μου λένε εγώ τα απορρίπτω εκ προοιμίου, ακόμη κι αν αυτά είναι σωστά και δίκαια. Δεν συναλλάσσομαι με φαύλους! Με κατεργάρηδες και με κλέφτες του ιδρώτα του λαού! Θεωρώ κάθε κρατικόν συλλήβδην μπαγαμπόντη και πανάθλιο! Κακομοίρη! Φτωχομπινέ. Πλιατσικολόγο. Αλήτη!

Γνωρίζω τη βαρύτητα των χαρακτηρισμών, αλλά αυτοί, αυτά τα οργανέτα, γνωρίζουν την ελαφρότητα των εγκληματικών πράξεων τους; Δεν με ενδιαφέρει αν επενδύονται με τέτοια σάβανα νομιμότητας. Κι ούτε πως

μπορεί να με μηνύσουν. Γνωστό το τερτίπι της τιμής και της αξιοπρέπειας….Ποια ή αξιοπρέπειά τους; Έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι βάνδαλοι; Για ποιους νόμους θα μιλάμε και ότι οι ενέργειες των πραιτοριανών του Δημοσίου, -ΟΛΩΝ ανεξαίρετα- είναι ΟΛΕΣ έκνομες, φαύλες;

Ο Χιτών της δήθεν νομιμότητας που τους ενδύουν, γίνεται ακριβώς για αυτό το λόγο. Να μπορούν να βιάζουν ανθρώπινες ψυχές με την τσίχλα …του Νόμου.

Θλίβομαι για το σκαρί τους. Μα δεν μπορώ να κάνω τίποτε! Δεν μπορώ να τους πείσω. Είναι πολύ αργά για δάκρυα.

Είναι η ώρα της αναρχίας!

Θα επαναλάβω τα του Διογένους:

–Κρεμαστείτε, αυτοκτονήστε! Για να μας απαλλάξετε από το άλγος σας. ΄Η παραιτηθείτε από τον ρόλο που σας ανέθεσαν. Μα που μετά ζήλου επιδιώξατε να κατακτήσετε εσείς προσωπικά, για ένα κομμάτι ψωμί!

–Και πως θα ζήσουμε, αν φύγουμε;

–Και γιατί πρέπει να ζεις σε βάρος του πολίτη που κυνηγάς; Πήγαινε στην Ομόνοια και πούλα στραγάλια, λαχεία! Το ψωμί σου θα είναι γλυκύτερο!

Μ΄ ενδιαφέρει η δικιά τους συνείδηση-των εν γένει υπαλλήλων του κράτους- εξουσίας και πως δα κοιμούνται ήσυχα το βράδυ. Αν μπορεί να κοιμηθούν ήρεμα. ΄Εχουν τόσο αλλοτριωθεί, μεταλαχτεί, που …ροχαλίζουν ευτυχείς συν γυναιξί και τέκνοις και μάλιστα κυκλοφορούν ως οι ξύπνοι… της παρέας! Τζίνια γενικώς.

2– Δεν πληρώνω εφορία, κάπου 40 χρόνια τώρα. Έλαχε να διαπιστώσω πως οι εφοριακοί δεν σκαμπάζουν από τίποτε και δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τον πολίτη σωστά. Κάτι χοντράδες ξέρουν από τις εγκυκλίους που λαμβάνουν από τους βλάκες υπουργούς τους… και επειδή ξέρουν ότι είναι βλάκες, δεν δίνουν καμιά σημασία … στις εντολές τους και καλά… κάνουν.

Καλά κάνω κι εγώ που γράφω στα παλιά μου παπούτσια τους φοροεισπράκτορες!

Βλάξ, βλάκα περιφρονεί. Εγώ τι δουλειά έχω με βλάκες; Οπότε τους γράφω… κι αυτοί ψάχνονται.

Μέχρι και το ΣΔΟΕ( ο αρχηγός του, που γαρ ήθελε να με ελέγξει!) μου τηλεφώνησε και τον έστειλα στο διάολο! Κάθετα και κανονικά! Ακόμη να καταλάβει και ξύνεται!

Μου τη βίδωσε και τον ρώτησα….

–Με ψάχνεις κύριε;

–Ναι είπε το καλαμπούρι του ΣΔΟΕ

–Γιατί;

–Να σας ελέγξουμε, να ελέγξουμε τα βιβλία σας!

–Σωπάστε, τον Λαμπράκη, τον Μπόμπολα, τον Χαλυβουργικό Αγγελόπουλο, την Δασκαλάκη τους ελέγξατε;

–Μα τι λέτε κύριε; Εμείς εσάς επιλέξαμε!…

–Μπα και πως γίνετε, να θέλετε να ελέγχετε μικρούς και δεν ελέγχετε μεγάλους;

— Μα κύριε θα μας υποδείξετε το πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας;

–Και βεβαίως. Τέλος πάντων Κύριε, θέλετε να με ελέγξετε…

–Ναι περάστε από το γραφείο μου!

–Αδύνατον! Ποιος είστε εσείς που εγώ θα υπακούσω στην πρόσκλησή σας, τι είμαι εγώ …ξέρετε;

–Δεν ξέρω, αλλά είστε Έλλην πολίτης… οφείλετε να υπακούετε στους νόμους!

–Δεν κατάλαβα! Επειδή εσένα σου καύλωσε να με καλέσεις, εγώ πρέπει να προστρέξω;

–Ναι διότι έτσι λέει ο νόμος!

–Ωραία, εσύ θέλεις να ελέγξεις τα»βιβλία» μου έλα στο κονάκι μου. Είμαι ο ηγούμενος Απόστολος, στη Μονή Αγίων Αποστόλων … στο Καρπενήσι!

–Πως είπατε;

–Είπα, ότι είμαι καλόγερος. Ελάτε, σας περιμένω και θα σας τρατάρω με τσικουδιά πρώτης τάξης… και λουκουμάκι!

–Τι είπατε είστε καλόγερος;

— Αυτό είπα!

Ο άνθρωπάκος, αυτός, αρχινταβατζής του Υπουργείου Οικονομικών… συνεχίζει να σταυροκοπιέται!…

Υπόψη, το ΣΔΟΕ δεν επεμβαίνει σε θέματα εκκλησίας και μοναστηριών. Έλεγχο δεν κάνουν αν κι ο τζίρος εκκλησιών-μοναστηριών είναι τεράστιος, μα ανεξέλεγκτος, πάντως. Έχετε δει σάμπως κανέναν ισολογισμό Ναού ή Μοναστηριού;

Μόλις είπα στον κρατικό χαλβά πως είμαι καλόγερος, ο έλεγχος σταμάτησε. Λίαν καλώς. Οι του Θεού… δεν ελέγχονται! Οι ελεγκτές –έφοροι, ΣΔΟΕ- κ.λ.π. κινδυνεύουν να πάνε στη κόλαση,-ως θρησκευόμενοι- κι αυτό όσο να είναι το σκέφτονται! Αποτρέπονται, δεν ελέγχουν!

Να ο αναρχισμός. Να η αντίσταση.

Όλοι, όσοι βλέπουν τους πράκτορες της υπηρεσίας αυτής…ξεβρακώνονται! «Πάρε αγά μου όσα θες κι άφησε με να αγιάσω»! Παραδίδονται!

3)—Ασφαλιστικό! Επί του θέματος όλοι.. επαναπαύονται. Μόλις ξεμυτίσεις στη ζωή από μάνα μέχρι γείτονα όλοι σου λένε να …ασφαλιστείς! Σε κάποιο Ταμείο.

Κυρίως στο ΙΚΑ!

΄Ανθρωπος είσαι, δεν ξέρεις τι γίνεται. Αρρωσταίνεις. Πας σε Νοσοκομείο. Σε θεραπεύουν και δεν πληρώνεις φράγκο!

Τι λε ρε παιδί… τόσο σπουδαίο;

–Ναι τόσο σημαντικό και να το προσέχεις το θέμα!

Εγώ, όμως δεν πρόσεξα το θέμα. Είχα παιδιόθεν κάνει κάποιους υπολογισμούς απλοϊκούς, και σήμερα μπορώ να πω ότι δεν λάθεψα.

Πόσα δίνω για ασφάλιση, υγείας, σύνταξης κ.λπ.; Τόσα. Τα βάζω, παιδί όντας , κάτω και λέω , ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Δίνω περισσότερα και θα απολαμβάνω ψιχία; Ε, όχι δεν είμαι κορόιδο!

Έτσι όλοι που πάνε να βγουν στη σύνταξη κλαίγονται. Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος. Δώσανε ολάκερες περιουσίες και τους δίνουν ψίχουλα στο φινάλε της ζωής τους.

Αν οι εισφορές του ασφαλισμένου, πήγαιναν σε κάποιο Τραπεζικό λογαριασμό, σίγουρα ο συνταξιούχος, θα είχε

μια βαρβάτη περιουσία στα χέρια του, την ώρα που θα έκρινε να αποσυρθεί από την ενεργό εργασιακή δράση.

Αν λάβουμε υπόψη ότι οι συνταξιοδοτούμενοι μετά από 5 χρόνια τελευτούν εις Κύριον ή εις άλλον τόπο χλοερό, αντιλαμβάνεται κανείς τη φάρσα. Διατί πλήρωνε επί τόσα έτη λίτρα ασφάλισης;

Αν ακόμη δούμε ψύχραιμα και τις τελευταίες εξελίξεις διεθνώς, πως ολοένα και επιχειρείται από την εξουσία, να μειωθεί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, τότε σίγουρα έχουμε να κάνουμε με αυθαιρεσίες πολλών μεγατόνων!

Υπάρχουν νόμοι για την υποχρεωτική ασφάλιση του εργαζόμενου. Ας το δεχθούμε προσωρινά ως ορθόν το μέτρο.

Το δίκαιον είναι: Δίνω τόσα, παίρνω τόσα στην τελική κατάταξη… συνταξιοδότησης. Οι συνταξιούχοι καταθέ-

τουν χρήμα από τον ιδρώτα τους, -δικό τους χρήμα- και νομίζουν ότι μπορεί τάχα να το απολαύσουν στα στερνά του βίου τους. Αντί να το απολαυάνουν, βγαίνουν στο δρόμο σε διαδηλώσεις, απαιτούντες «καλύτερες συντάξεις» και τρώνε και σφαλιάρες από τα άλλα κοθόνια της εξουσίας, τους αστυνομικούς; Γιατί;

Γίνεσαι ή όχι ανάρχα, αναρχικός;

Τα δικά μου λεφτά, που καταθέτω για τα στερνά μου, μπορεί να τα διαχειρίζεται η όποια εξουσία; Δικά μου δεν είναι; Τα κάνω στραγάλια. Εσύ εξουσία, ποιόν ρόλο έχεις στο δικό μου κουμπόδεμα; Στα δικά μου χρήματα;

Μωρέ παραέχει.

Ζήσαμε …νομοθετικά την άλωση της περιουσίας πολλών Ασφαλιστικών Ταμείων! Η Κυβέρνηση πήρε τα χρήματά τους για να μπαλώσει άλλες ανάγκες της. Η κατάθεση χρημάτων για όλους είναι με τόκο, γι αυτό γίνονται άλλωστε οι καταθέσεις.

Ε, οι καταθέσεις των Ταμείων ήταν άνευ τόκων, μέχρι προ τινος! Με απλά λόγια τα ιερά χρήματα των ασφαλισμένων τα νέμονταν οι Τράπεζες, χωρίς να δίνουν δεκάρα στους καταθέτες τους Ασφαλιστικά Ταμεία!. Να ένας νόμος που αντί να ευεργετεί τον εργαζόμενο, ευεργετεί αθλίως τον… Τραπεζίτη! Ποιος τον έφτιαξε αυτόν τον αρχικλέφτη, τον ενοικιαστή χρημάτων; Κι αφού νοικιάζει χρήμα γιατί δεν πληρώνει στο Ασφαλιστικό Ταμείο; Με ξένο και παχύ χρήμα τσουλάει;

Και να εγώ ο άναρχος τι πράττω: Την Τράπεζα χρησιμοποιώ για εξυπηρέτησή μου.

Οι καταθέσεις μου είναι ανυπόληπτες. ΄Οσοι συναλλάσσονται μαζί μου, τους λέω, κάντε κατάθεση και την επομένη πάω και τα αποσύρω!

Οι Τράπεζες δεν έχουν δικό μου χρήμα, πέραν μερικών ημερών! ΄Αρα δεν κερδίζουν σε βάρος μου. ΄Αρα, θα εξαφανιστούν , αν όλοι κάνανε το ίδιο!

Σε παλιότερες εποχές, οι άνθρωποι είχαν το μπαούλο, όπου εκεί φύλαγαν τις οικονομίες τους. Κι ένιωθαν ασφαλείς. Σήμερα δίνουν τα λεφτά τους στην Τράπεζα, αλλά στο φινάλε έχουν μηδενικό αποτέλεσμα παρά τις τρανταχτές υποσχέσεις και διαφημίσεις.

Ως πότε θα τρώμε στη μάπα την τραπεζική συμπεριφορά;

Μια μέρα ένας υιός μου έκανε τη σκέψη να ζητήσει δάνειο από Τράπεζα…

Μην είσαι βλαξ, του είπε ο θείος του, -αδελφός της μάνας του, δηλαδή γυναίκας μου- μέγας διευθυντής Τραπεζών κι αναμορφωτικής του ηλεκτρονικού συστήματος των Τραπεζών που ισχύει σήμερα. Ποτέ μη δανείζεσαι από Τράπεζα. Θα κλαις, μια ολάκερη ζωή!

Ποιος τα λέει αυτά; ΄Ενας διεθνώς αναγνωρισμένος Τραπεζίτης και σήμερα Πρόεδρος μιας ξένης Τράπεζας, στη Αθήνα!

Ευτυχώς το παιδί υπήρξε σόφρων και δεν έκανε δάνειο.

Φυσικά οι βουλευτάδες, φτιάχνουν, με νόμους, τους εκμεταλευτές του χρήματος: Τραπεζίτες, αυτά τα αρπακτικά που σπεκουλάρουμε πανηγυρικά! Όπως, ας πούμε, εκείνα τα ανέκδοτα: Πολύδωρας, Ανδρεουλάκος, Γιακουμάτος, Κουλούρης, Κακαουνάκης ( αυτός δεν είναι βουλευτής, αλλά γλείφτης, κομισάριος κομματικός, που παρεπιπτόντως παριστάνει και τον δημοσιογράφο-κλασσική περίπτωση τυχοδιώκτη.)

Και τι κάνεις γίνεσαι αναρχικός και παίρνεις φόρα και κοπανάς τον κάθε αλήτη της εξουσίας που θα βρεις στο διάβα σου; Ναι ή όχι;

Το Ταμείο των Ναυτικών, το πλέον εύρωστο κατά το παρελθόν, ληστεύτηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου! Εν ψυχρώ!

Δεν είναι το μόνο. Δεν είναι τυχαίο πως οι συνταξιούχοι στο σύνολό τους κλαίνε.

Κλαίνε για χρήματα που κατέβαλαν αλλά η αλητεία της εξουσίας τους τα στερεί! Με νόμους που παράγει!

Γίνεσαι η δεν γίνεσαι αναρχικός, επαναστάτης και εξολοθρευτής αυτών που μεθοδεύουν αυτά τα εγκλήματα;

Δικαιούται ο αναρχικός να πάρει φόρα και να τα κάνει λίμπα όλα και όλους; Ρωτάω!

Και συνιστώ εξέγερση! Κάθετη! Τώρα!

Σε ποιόν φορέα ασφαλίζεσαι; Για να σε συμπεριφέ-ρονται τα υπαλληλικά πιόνια, ως ζήτουλα, τη στιγμή που εσύ τους συντηρείς, κρατάς στη ζωή; Εκεί φθάσαμε;

Γίνεσαι αναρχικός ναι ή όχι;

Ζητάς τη σύνταξή σου και σου λένε τα υποκείμενα των Ταμείων, ότι δεν… δικαιούστε (να ομιλείτε, …Ά ρε Κουτσόγιωργα…ντερμπεντέρη!) διότι… σας λείπουν 2 ένσημα!

–Και όλα αυτά τα χρόνια που σας έδινα χρήματα πού πάνε αυτά; Δικά μου δεν είναι ΡΕ ;…

–Ετσι λέει ο νόμος, οι κωλοσφουγγάριοι, τα τρωκτικά που οφείλουν τη ζήση σου σε σένα και μόνο, απαντούν!

Γίνεσαι αναρχικός, επαναστάτης και φονέας όλης αυτής της παραλογικής;

Όπως είπα αυτά τα είχα καταλάβει από παιδίον. Τα όσα μου έσκουζαν οι εξουσιαστές κρατικοί και δυνάστες, εγώ τα έγραφα στα υποδήματά μου. Ακολουθούσα το δικό μου

δρόμο! Αρχικά πήγαινα στα ιατρεία του ΙΚΑ, αλλά έβλεπα τους δικούς μου να περιμένουν ώρες για να

εξεταστούν από μερικούς βαριεστημένους κι αυταρχικούς κωλογιατρούς.

Λες και μου έκαναν χάρη, ενώ είχα προπληρώσει το έργο τους, την απασχόλησή τους!

–Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, είπα. Θα πηγαίνουμε εκεί όπου εμείς θα επιλέγουμε, είπα στη γυναίκα μου.

Έτσι τσούλησε η υγεία μας. Πληρώναμε μεν στο Ταμείο ασφάλισης, αλλά πληρώναμε για σύντομα και θετικότερα αποτελέσματα και ιδιωτικούς. Τα καταφέραμε, άνετα. Δόξα τω Θεώ, εδώ και πέραν του μισού αιώνα.

Επειδή έλαχε να είμαι και ασφαλισμένος σε Ταμείο Τύπου… με υποχρέωναν (δια νόμου) ότι πριν επισκεφτώ γιατρό… έπρεπε να μου το εγκρίνει η νευρωτική διευθύντρια του Ταμείου, αλλιώτικα, χωρίς την έγκριση της εριτίμου καριόλας δεν υπήρχε περίπτωση να αποκαταστήσω την υγεία μου. Κουφές καταστάσεις εκ σιτιζομένων από εμέ, οι οποίοι όμως …λειτουργούν δια …νόμου!

Ερώτημα: Γιατί να είμαι ασφαλισμένος σε Ταμείο, το οποίο ούτε τυπικά μπορεί να με εξυπηρετήσει; Γιατί το πληρώνω;

Γίνεσαι αναρχικός κι επαναστάτης, ναι ή όχι;

Πάμε όμως στο φιναλεμάν.

Είμαι ήδη υπέργηρος, λογικά παίρνω σύνταξη γήρατος.

Μα δεν μου τη δίνουν!

–Μη μου τη δώσετε, δεν με νοιάζει. Πλάκα σας κάνω. Για να δω έως που θα φτάσει η αναισχυντία σας. Η αθλιότητα των νόμων!

Μου λένε πολλά κι ερμαφρόδιτα, μα εγώ συνεχίζω να χασκογελώ!

–Φέρε εκείνο το χαρτί, φέρε το άλλο. Απέδειξε ότι έχεις εφημερίδα…. Πλήρωσες εκείνο το χαράτσι;

–Να’ τη η εφημερίδα μου, είναι πιο μεγάλη από την ηλικία σου, τι θες;

–Είναι στο όνομά σου; Φέρε βεβαίωση από την Εφορία!

–Φέρε χαρτί από το Υπουργείο Τύπου, ή καλύτερα από τη Εθνική Βιβλιοθήκη…

–Σκάσε μωρή, γαμώ την Παναγία σου. Τι να φέρω; Τι να αποδείξω; Το αναφέρει η εφημερίδα στην ταυτότητά της πως εγώ είμαι το αφεντικό, ο εκδότης, ο ιδιοκτήτης… και κυκλοφορώ επί 35-40 χρόνια! Φαίνεται από τα νούμερα της εφημερίδας!

–Όχι πρέπει να φέρετε βεβαίωση από το Υπουργείο Εμπορίου ότι ο τίτλος της εφημερίδας σας ανήκει!

Μου ζητάνε ,για τη συνταξιοδότησή μου ένα σωρό παλαβά, ακόμη και χαρτί, δήλωση ότι δεν έχω αποθάνει!

Μου ζητάνε χαρτιά να αποδείξω ότι η εφημερίδα , Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, που δημιούργησα πριν 40 χρόνια, συνεχίζει να κυκλοφορεί.

–Μα δεν τη βλέπετε, φρέσκια και σπαρταριστή είναι, εδώ μπροστά σας.

–΄Όχι θέλουμε βεβαίωση από την εφορία, ότι πλέον δεν ανήκει σε σας κι ότι τη μεταβιβάσατε σε άλλον!

Με αυτά γίνεται φανερό ότι η εξουσία με τις διάφορες μορφές της, αλληλοσυνδέεται και κάνουν τσεκ απ, προς διασταύρωση στοιχείων, για την ολοκληρωτική ενθυλάκωση του πολίτη!

Η κάθε μια από τις εξουσιαστικές αυτές Υπηρεσίες, με νόμο, είναι δεμένες μεταξύ τους, ανταλλάσσουν πληροφορίες και σφραγίδες με ιδανικό το πνίξιμο του πολίτη. «Φέρε αυτό το χαρτί», «πήγαινε στην άλλη υπηρεσία», «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» κι όλα αυτά απαιτούν χαρτόσημα, βλακόσημα και χάσιμο χρόνου, εν γένει παραδάκι, που ο κοσμάκης καταβάλει, για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Για να πάρει αυτό που δικαιούται κι έχει πληρώσει.

Την εφημερίδα ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ την πέρασα σιωπηλά στην ιδιοκτησία του πρωτότοκου γιου μου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά, ούτε κανένα φράγκο προς την Εφορία πήγε για μεταβιβαστικά, κληρονομικά και άλλα, ούτε τίποτε άλλο εισπρακτικό συνέβη!

Στις κληρονομιές που αφήνουν οι τεθνεόντες, η εξουσία ζητάει να αρπάξει το 40%. Από ποιόν; Από τον ιδρώτα του πατέρα μου, της μάνας μου; Συνεταίρος τους ήταν το κράτος και δεν το ήξερα;

Λες το ένα και σου κατεβάζουν το άλλο. Στόχευση των Ασφαλιστικών Ταμείων δεν είναι να δώσουν σύνταξη στον δικαιούχο, αλλά πώς να εφεύρουν τρόπους για να μη του τη… δώσουν! Πάγια τακτική!

Και ερωτάται γίνεσαι αναρχικός και σμπαραλιάζεις όλον αυτό το συρφετό που πάει να ξευτελίσει το χρήμα που κατέθεσες εσύ για τη σύνταξή σου;

Δεν σου δίνουν-λένε- σύνταξη; Πολύ ωραία!

–Τα χρήματα που έχω καταλάβει που πάνε ρε; Ποιος θα τα χάψει;

–Έτσι λέει ο νόμος!

–Λέει ο νόμος, ότι το δικό μου χρήμα θα το απολαμβάνει κάποιος άλλος; Από ποια δικαιοσύνη βγαίνει αυτό;

–Τι να σας πούμε… Εμείς είμαστε …υπάλληλοι… δεν ξέρουμε.

Γίνεσαι αναρχικός και τελικά εξανίστασαι από αυτές τις αθλιότητες; Ρωτάω!

Πάμε όμως παρακάτω:

Εσύ πολίτη καταθέτεις χρήματα στην Τράπεζα προσδοκώντας να απολαμβάνεις κάποιων αστείων τόκων; Καλά κάνεις, αλλά είσαι βλαξ! Ψευδαισθήσεις μονάχα έχεις, πως δα θα απολαύσεις μεγαλύτερο τίμημα! Να τζιραριστούν τα χρήματα, οι καταθέσεις σου για να έχεις κι εσύ ο ταλαίπωρος κάποιο κέρδος! Τρίχες!

Γνωστό το παραμύθι των Τραπεζών. Στο τέλος δεν σου δίνουν, παρά ελάχιστα από την κατάθεσή σου.

Ο πληθωρισμός …ας όψεται λένε! Τους δίνεις τα ιερά χρήματά σου-που εκμεταλλεύονται αγρίως- και τελικά αν θες να κλείσεις το λογαριασμό, καταλαβαίνεις ότι αυτά που κατέθεσες είναι λιγότερα, τουλάχιστον σε αγοραστική αξία! Χώρια που αν οι καταθέσεις σου είναι μικρές, σου λένε πλήρωσε και τόσο για την «συντήρηση»- ενοίκιο- του λογαριασμού σου!

Νόμοι όλα αυτά! Να τρώνε κάποιοι αετονύχηδες… αλλά πληρώνεις ΕΣΥ! Ο βλαξ, που όμως καυχιέσαι πως έχεις καταθέσεις, κομπόδεμα!

Ρωτάω γίνεσαι αναρχικός ναι ή όχι; Τα κάνεις όλα κουλουβάχατα; Παίρνεις φόρα και τα σαρώνεις όλα, αν έχεις βέβαια μπατζάκια; Ρωτάω!

Οι Τράπεζες, (μαζί με εκείνες τις πανάθλιες επίσης ασφαλιστικές εταιρίες -ασφάλεια αυτοκινήτου, ζωής, κατά πυρκαγιάς, κατά κλοπής, κατά πάσης μαλακίας) ρουφάνε τα ιερά χρήματά σου κι εσύ για να αποσύρεις πέντε δεκάρες, χρειάζεται να μένεις σε ουρά 40 λεπτά… αναμονή(ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ) και δεν είσαι βλαξ με περικεφαλαία; Α, ναι εσχάτως μας προέκυψαν κι άλλοι κόπανοι, οι σεκιουριτάδες, περιερχόμενοι καταστήματα και εξοχικές κατοικίες και λένε: «εμείς θα σας προσταεύουμε, αρκεί να πληρώνετε τόσα το χρόνο».

Μάλιστα βάζουν και ταμπελάκια έξω από το οίκημά τους, που προειδοποιεί ότι « Το οίκημα, προστατεύεται… ηλεκτρονικά». Βλακείς! Κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει κανένα από την επιβουλή του οποιουδήποτε, αν αυτός το αποφασίσει να χτυπήσει.!

Μαζική η προσέλευση των ηλιθίων. Πλήρωνε για να απολαμβάνεις την ψευδαίσθηση της …ασφάλειας!

Εσένα εννοώ αυτοπροσώπως έντιμε και ανασφαλή αναγνώστη! Κάνω λάθος μήπως;

Μέσα σε οκτώ μέρες το μαγαζί ενός υιού μου ληστεύθηκε δυο φορές. Ούτε ο συναγερμός έφερε αποτέλεσμα, ούτε φυσικά η αστυνομία μας !

Κι όμως ο βλαξ είχε πολύτροπα ασφαλιστεί!

Μα δεν γίνεσαι αναρχικός; Τι περιμένεις;

Ο αναρχικός είναι μια πολύ όμορφη περίπτωση στη ζωή μας. Μα οι εμπλεκόμενοι, τον δυσφημούν σταθερά για να δουλεύουν …ΕΣΕΝΑ, αξιότιμε , φιλόνομε, νομοταγή πολίτη και αποχαμένε πολίτη!

Να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις. Να κατεβάζεις βρακιά σε κάθε νόμο που ξεφουρνίζουν οι βουλευτάδες σου. Να το κάνεις. Διότι χωρίς την αφεντιά σου, αυτοί δεν θα υπήρχαν. Να συνεχίσεις να είσαι υποτακτικός και πειθήνιος! Και προ παντός να μην ξεχνάς να κάνεις δηλώσεις, προς εκείνους που σου τη ζητάνε! Με τις δηλώσεις σου ελέγχεσαι. Είσαι-ξέρουν, μαθαίνουν πια, ό,τι δηλώσεις. Εσύ βάζεις τη θηλιά στο λαιμό σου!

Αν δεν κάνεις δήλωση, ούτε η εφορία, ούτε κανένα άλλο κατεργάρικο σύστημα, μπορεί, έχει τη δυνατότητα να σε ελέγξει.

Το γκουβέρνο, η πάσα εξουσία, δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτε και κανέναν. Ελέγχουν μονάχα αυτούς που ξέρουν, αυτούς που εκφοβίζουν να υποβάλουν …υπεύθυνες δηλώσεις. Από τη στιγμή που θα κάνεις οποιαδήποτε δήλωση για οποιοδήποτε θέμα, από κει και πέρα την έχεις βαμμένη! Εσένα γνωρίζουν κι από σένα θα επιδιώκουν να τα αρπάξουν!

1) Μην Κάνετε ποτέ και για τίποτε δήλωση σε κρατική υπηρεσία. Σου τη ζητάνε , επειδή δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Σας εκφοβίζουν, ώστε να κάνετε δήλωση! Διότι μόνον έτσι θα μάθουν. Κι αφού- με τη δήλωσή σας μάθουν, από κει και πέρα είστε του χεριού τους! Θα σας ελέγχουν και θα σας ζητάνε τα άντερά τους και μετά θάνατον!

2) Υπήρξα συναυτουργός τέτοιας παραπλάνησής σου. ΄Οντας διευθυντής-κάποτε- της Υπηρεσίας Δημοσίων Σχέσεων & Τύπο του ΟΤΕ σχεδιάσαμε

ένα πρόγραμμα να σας κλέψουμε!- Όπως το διαβάζετε ακριβώς. Ανακοινώσαμε πως αν το τηλέφωνο που έχετε σπίτι σας, είναι σε άλλο όνομα, μπορείτε να το περάσετε στο όνομά σας… αρκεί να πληρώσετε τόσα! ΄Εγινε το σώσε! Σαν ακρίδες έπεσαν οι… ευφυείς ΄Ελληνες. Κι ο ΟΤΕ πανευτυχής είχε εισπράξει από το τίποτε εκατοντάδες εκατομμυρίων! Η αλήθεια είναι ότι ο ΟΤΕ δεν γνώριζε τους πραγματικούς κατόχους των συσκευών Γνώριζε όμως πολύ καλά την αφέλεια των Ελλήνων.

Και τη ματαιοδοξία τους να έχουν τηλέφωνο στο όνομά τους. Το κόλπο έπιασε. Μια κανονική απάτη σε βάρος του κοινού. Ο ΟΤΕ για την αυτή σύνδεση πληρώθηκε δυό φορές. Μια από τον αρχικό κάτοχό της και μια για την αλλαγή του ονόματος.

Κανονίστε… την πορεία της ευφυϊας σας, στην οποία τόση αδυναμία έχετε. Για εξυπνάκηδες δεν κυκλοφορείτε; Και σας χαίρονται οι γυναίκες σας, που βλάκα σας ανεβάζουν και βλάκα σας κατεβάζουν; Προχωρήστε! Μη χάνετε το θάρρος σας. Υπάρχει ελπίς!

3) Αν έτσι ή αλλιώς πρέπει να κάνετε κάποια δήλωση, κάντε την, αλλά με ψεύτικα στοιχεία.

4) Τα κτήματά σας, η περιουσία σας, ΟΛΑ τελικά, αν τα δηλώσετε ότι ανήκουν σε άλλο… όνομα πρώτον και κύριον δεν τα χάνετε, αλλά οι κρατικοί χάνουν αυγά και Πασχάλια.! Δεν ξέρουν από ποιόν να τα αρπάξουν! Πελαγώνουν! Μη ξεχνάτε τα πεθαμένα σας. Μη παραδίδετε ταυτότητες τους σε γραφεία κηδειών. Οι πεθαμένοι είναι χρήσιμοι και μετά θάνατον. Ζουν και ευεργετούν!

5) Πελαγώστε τους επί τέλους… Ανακατέψτε τους. Παραπλανήστε τους. Χωρίς τα στοιχεία σας, δεν μπορούν να κάνουν καμιά είσπραξη, να ασκήσουν εκβιασμούς, άρα …τερματίζουν! Τερματίστε τους!. Να ο ουσιαστικός και γόνιμος αναρχισμός.

6) Πεθάνετε, με δυο λογάκια, όλο το άθλιο σύστημα που σας, μας, επιβάλλουν!

Όταν αυγατίζετε και θέλετε να αγοράσετε κάποιο περιουσιακό κτίσμα, καλόν είναι να το γράφετε στο όνομα των παιδιών σας, διότι έτσι θα γλιτώσετε και τα μεταβιβαστικά… της εφορίας, σε περίπτωση που αύριο θελήσετε να το περάσετε στο όνομά τους, θα πληρώσετε τη μεταβίβαση! Περάστε το από τώρα!

7) Μην κάνετε τη βλακεία να το «γράφετε» στο όνομά σας! Κατ΄ ευθείαν στα παιδιά σας γράψτε το, όσο και μικρούλια αν είναι!!!

8) Εξάλλου ο ιδρώτας σας γίνεται για τα παιδιά σας.

Ας τις Αρχές να ψάχνονται. Εκτός κι αν έχετε κάλο στο μυαλό και σώνει και καλά πρέπει να κυκλοφορείτε, καυχόμενοι ότι έχετε αυτήν ή την άλλη ιδιοκτησία. Χεστήκαμε δηλαδή. Στη γη αυτή κανείς δεν γίνεται ιδιοκτήτης. Δεν σας το είπε κανείς; Κρίμα!

9) Να πω κι άλλα βαθέως αναρχικά; Χρειάζεται; Μα σας ξέρω από τα γεννοφάσκια σας! Τι χρείαν έχω; Προστατευθείτε ανθιστάμενοι από τις κρατικές επιβουλές και λαθροχειρίες!…

Δεν προσβλέπω στην ανάνηψή σας. Δηλώσεις θα κάνετε συνεχώς. Υπεύθυνες! Και με τη συμπεριφορά σας θα συντηρείτε μια πανάθλια εξουσία και τα τσανάκια της, αυτούς που εμφανίζονται ως αγαθοί και έντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι! Χαζά, πλαστικά, υποκείμενα είναι! Υπηρετούν μια ιστορία, που τους βγάζει στο πουθενά και την προσωπική απαξίωση , στην ευτέλεια, που όμως έχουν την εντύπωση-φτιαχτή- πως είναι αξιοπρεπείς πολίτες!

Είναι σίγουρα αγαθοί, αλλά απέχουν πολύ από την αξιοπρέπεια.

Ενώ μπορείτε να κάνετε την εξουσία, να παλαβώσει και να μη ξέρει τι της γίνεται- γιατί όντως δεν ξέρει- εσείς επιμένετε στην δήθεν ευταξία που σας προστάζουν! Ποιας; Ο Νόμος αποβλέπει στο να σας τα αρπάξει. Και θα ενδώσεις;

Και ερωτάται: Θα συνεχίσεις έτσι, να σε πιάνει… ο Νόμος, τον πισινό, και δεν θα γίνεις αναρχικός;

Ρωτάω απλά!

Πασχίζω επαναλαμβάνοντας μερικές «σταθερές» αντιλήψεων να σας εμπεδώσω την ύπαρξη κάποιων παγίδων που μας έχουν στήσει, νοσηρά μυαλά για να μπορούν να μας ελέγχουν κάθε στιγμή. Επιδιώκω να αφυπνίσω τον «αναρχικό» που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Ο αναρχικός δεν προβαίνει σε πράξεις ακραίες. Μάχεται όμως για τη θωράκιση της προσωπικής του αξιοπρέπειας και δεν επιτρέπει σε τρίτους (έστω και με τον μανδύα του Νόμου) να τον επιβουλεύονται.

Άλλο: Κτίζεις ένα αυθαίρετο. Μερικές εξουσιαστικές υπηρεσίες σου παρέχουν όλα τα απαιτούμενα (νερό, φως, τηλέφωνο κ.λ.π.) κι άλλες κλωτσάνε! ΄Οπερ σημαίνει ότι δεν ξέρει τι ποιεί η αριστερά και τι η δεξιά!

Εν τάξει. Μετά από καιρό ψηφίζεται νέος νόμος, που λέει ότι το παράνομο που έκτισες … «νομιμοποιείται» αρκεί να καταβάλεις τόσα λίτρα!

Δηλαδή παρανομώ και καθίσταμαι την επόμενη μέρα νόμιμος, αν πληρώσω… τόσα;

Αυτή είναι η αναίσχυντος λογική της εξουσίας.

Γίνεσαι ή όχι αναρχικός; Ρωτάω σεμνά.

Πως μπορεί να βρει κανείς τη στράτα του μέσα από τέτοιο καραγκιοζλίκι;

΄Η θα ισχύουν κάποιοι σταθεροί κανόνες ευζωϊας ή τότε θα πάρουν φαλάγγι οι άναρχοι.

Τα «αναρχικά» μου δεν έχουν τέλος και όρια.

1) Δεν πληρώνω για 40 χρόνια εφορία, αν και δεν θα το απέρριπτα. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

2) Δεν συμβιβάζομε με τους κανόνες που εκπέμπει η εκφοβιστική εξουσία. Δεν φοβάμαι. Απλά.

3) Δεν πληρώνω κλήσεις της Τροχαίας. Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι Αλογοσκούφης και Σκυλακάκης,-απο τα ονόματά τους και μόνον μπορεί κι ο αφελέστερος να καταλάβει την καταγωγή τους….

4) Δεν ανταποκρίνομαι στις «προσκλήσεις» της αστυνομίας : «Διέλθετε εκ του γραφείου μας δι υπόθεσιν που σας αφορά»… Ο αναρχικός δεν σκιάζεται, ποτέ! Άντε τώρα εγώ να παρουσιαστώ στον διεστραμένο διοικητή της Αστυνομίας, ένα πενιχρό τομάριον, που το παίζει και αφέντης μου, αυτός ο δοτός στην εξουσία. Μα ούτε η μανούλα τον ξέρει. Ποιος είναι ο τσόγλανος αυτός που θα με σύρει στο γραφείο του; Μα η εξουσία. Γράψτε την εκεί που ξέρετε όσοι από σας …ξέρετε!

5) Η εξουσία, εφεύρε κι άλλα κολπάκια , εκτός από τους δικαστές ανακάλυψε και τους δικαστικούς κλητήρες, τσογλάνια του κερατά άπαντες, οι σύγχρονοι τρομοκράτες … μπαίνουν στο σπίτι σας και τα κάνουν όλα βίδες! Δια νόμου! Χρωστάς ένα γραμμάτιο αλλά αυτοί σου αδειάζουν ολάκερο το σπίτι! Αυτό είναι δικό μου κατάσχεται,…το άλλο το αποτιμώ τόσο, κι εκείνο μ΄ αρέσει! Αυτοί οι δικαστικοί κλητήρες, όπως τα αποκαλώ ως τσογλάνια, και τον χαρακτηρισμό δεν τον παίρνω πίσω, είναι μια από τις πολλές ασχήμιες της ζωής!

Μόλις χτυπήσει την πόρτα σας δικαστικός κλητήρας , κατεβάστε του στη μούρη την πόρτα σας. Είναι αλήτης, που ωστόσο λειτουργεί με νόμιμο ένδυμα!

Κάνει αυτή τη δουλειά με κομματική διαπλοκή!

Οι δικαστικοί κλητήρες βγάζουν πολλά λεφτά. Διορίζονται στο πόστο αυτό με κομματικές διαπλοκές, με πολιτικό μέσο. Είναι κι αυτοί εξουσία, αν και αλήτες! Το κράτος μόνο σε αλήτες στηρίζεται!

Και το περίεργο, αυτοί οι αμαθείς, οι τσαμπουκάδες, οι νταήδες, οι τρομοκράτες αποτελούν δεξί χέρι των δικηγόρων! Άλλα μπουμπούκια αυτοί. Απυρόβλητοι και εξουσιαστικοί.

Σας εκφοβίζουν και σας τα παίρνουν! Απλά!

Γίνεσαι αναρχικός ναι ή όχι;

Για να αντιμετωπίσω αυτή την ορίτζιναλ αλητεία των δικαστικών κλητήρων- συμπεριλαμβανομένων και των εντολέων τους δικηγόρων , έπραξα τούτο το απλό.

Τους έστελνα στο διάολο! Πόρτα δεν άνοιγε!

Με βοήθησε σ’ αυτό και η γυναίκα μου, την οποία εκπαίδευσα στον αναρχισμό, χωρίς η ίδια να είναι αναρχική. Την έπεισα να αποδεχτεί τουλάχιστον ότι

τελικά ζούμε σε ένα εχθρικό περιβάλλον και ότι οφείλουμε πάση θυσία να αντισταθούμε κατά των ληστρικών ορδών της εξουσίας. Δεν είναι δυνατόν ο δήμος Αθηναίων να κάνει πράξη κατάσχεσης οικοπέδου εκατοντάδων εκατομμυρίων για δύο κλήσεις παράνομης στάθμευσης αυτοκινήτου…

Ο κύκλος της κρατικής επιβουλής κατά του πολίτη είναι μέγας και ο κοινός νούς δεν μπορεί να παρακολουθήσει τα νοσηρά εφευρήματα που επιστρατεύουν προκειμένου να μην έχουμε δυνατότητα να ξεφύγουμε από τις δαγκάνες τους…

Σε κάθε βήμα μας υπάρχει και μια παγίδα. Όλοι οι κρατικοί κάνουν καραούλι, στήνουν μπλόκα, όπως οι κυνηγοί ντουφεκάνε τα ανυποψίαστα πουλάκια.

Βλέποντας ότι η κατάσταση ολοένα και αγριεύει και ο δυνάστης μου υπάλληλος της εξουσίας ήταν πια μέσα στο σπίτι μου, είπα μέχρις εδώ και μη παρέκει κάλεσα ένα φίλο δικηγόρο και του λέω να συντάξει αίτηση διαζυγίου σε βάρος μου από τη γυναίκα μου.

–Τρελός είσαι; μου λέει.

–Καθόλου. Θέλω να αντιμετωπίσω την τρέλα που ζούμε…Πρέπει να αμυνθώ! Πρέπει να αντιμετωπίσω την άθλια πολιτεία μας και να μην της επιτρέπω να με επιβουλεύεται… Να αρπάζει το ψωμί των παιδιών μου.

Έτσι πλέον κανείς πράκτορας της εξουσίας δεν έχει πρόσβαση στα της οικογένειάς μου! Και των περιουσιακών στοιχείων της γυναίκας μου. Οπότε δικηγόροι και οι δικαστικοί κλητήρες τους, παθαίνουν – και θα παθαίνουν πάντα πλάκα!

Έτσι …αναρχικά!!!

Δεν σταμάτησα εδώ. Προχώρησα και σ΄ άλλες «καινοτομίες»… αναρχικές.

**Κυκλοφορώ και με ψεύτικες ταυτότητες που άρπαξα από το νεκροθάλαμο Νοσοκομείου. Είναι πολύ εύκολο. Πηγαίνετε στα νοσοκομεία! Αρπάξτε ταυτότητες πεθαμένων!

**Αγοράζω αυτοκίνητο, (πάντα μεταχειρισμένο) και το δηλώνω σε όνομα πεθαμένου.

**Μου δίνουν κλήσεις οι τροχονόμοι στα μπλόκα κι απορούν που τους προτρέπω να γράψουν όσες παραβάσεις νομίζουν. Χαίρονται, που δεν κλαίγομαι και

δεν παρακαλώ. Και μου λένε «πως είμαι ένας έντιμος και σωστός πολίτης. Μπράβο σας. Είστε παράδειγμα…»

Μα γιατί γελάτε;

–Γιατί πρέπει να κλαίω; Μια κλήση είναι αυτή, θα τα βάψω μαύρα;….

Τρίβουν τα μάτια τους. Εγώ παρακάτω σφουγγίζω τα μάτια μου από δάκρυα χαράς. Οι τροχονόμοι δώσανε κλήση σε πεθαμένο! Σε άλλον , μακαρίτη. Ας πα να την εισπράξουν!

Όταν αναγκάζομαι να μπω σε γραφείο τις εξουσίας, εκεί πλέον παλαβώνω τελείως, βρίσκομαι εκτός ορίων.

Μου λένε τα τυπικά και όπως προστάζει ο νόμος. Τους λέω τα δικά μου, κάνω και κανένα αστειάκι, όπως το έχω συνήθειο κι όλα γίνονται κατά πως θέλω.

** Έτσι φτιάχνω εταιρίες με πεθαμένους, η φανταστικούς μετόχους! Τις δουλεύω για λίγο καιρό ή και πολύ…δηλαδή πάνω από 20 χρόνια…και βάλε!

**Δεν αποδέχομαι κανέναν έλεγχο από την εφορία. Δεν αποδέχομαι, από λόγους αυτοσεβασμού, κανένα έλεγχο κι από κανέναν. Με ψάχνουν , μα δεν μπορούν να με εντοπίσουν, αφού οι διευθύνσεις που δίνω είναι ψεύτικες. Ένας βλάκας δικηγόρος παρανόμων, εμπόρων ναρκωτικών, κλεφτών κ.λ.π., απαύδησε τόσο ώστε αναγκάστηκε να αρθρογραφήσει σε βάρος μου… Τον περιποιήθηκα ασφαλώς, αλλά ακόμη με ψάχνει!

Μου στέλνουν ειδοποιήσεις-οι εφορίες- ότι αν δεν πάω να πληρώσω τόσα… θα κάνουν κατάσχεση πάσης κινητής και ακίνητης περιουσίας μου! Ποιας, αφού δεν έχω τίποτε δικό μου! Είμαι ξεβράκωτος, όπως με γέννησε η μανούλα μου!

Τελευταία μου στείλανε ένα από αυτά τα κοθόνια των δικαστικών Επιμελητών, που ο ατυχής ήθελε να κάνει

κατάσχεση επίπλων κ.α., για λογαριασμό του Δήμου Αθηναίων κ.λ.π.

-Άντε μωρέ πνίξου, του είπε η γυναίκα μου!

Και επειδή είναι ευπρεπέστατη αναγκάστηκε να του πει και το απίστευτο για την προσωπικότητά της:

–Από τον άντρα μου θα εισπράξεις το τρίτο το μακρύτερο, άντε χάσου από μπροστά μου!

Ο τρομοκράτης-κλητήρας πήρε τα βρεγμένα του και έφυγε αφήνοντας πίσω του τις κουτσουλιές των απειλών του!

Είδατε τι κάνει το φτιαχτό διαζύγιο; Σώζει!

Μπράβο Τούλα, πας καλά από… αναρχισμό!

Ας κάνουν οι αλήτες της εξουσίας ό,τι γουστάρουν!… Τι θα πάρουν εκ του μη έχοντος; Τα τρία του Καράμπελα!

Εδώ είναι το μυστικό!

Αν δεν έχουν τη δυνατότητα να σου τα αρπάξουν, όπως-όπως, τι κάνουν; Μένουν ρέστοι! Δεν μπορούν να σε εκτελέσουν! Δεν είναι ευεργετική η αναρχία; Το κράτος για να επιβιώσει, έγινε υδροκέφαλο. Η ύπαρξη του, δεν στηρίζεται σε ηθικούς κανόνες, αλλά στην αντίληψη της αρπαχτής και της ληστείας του πολίτη! Ναι ή όχι;

Γίνεσαι ή όχι αναρχικός κι επαναστάτης;

**Δεν πληρώνω φόρους για τις εταιρίες μου, αλλά ούτε και κάνω φορολογική δήλωση ως άτομο, για πάνω από 30 χρόνια. Τι συμβαίνει; Μα είμαι αναρχικός και καμιά αρχή, εξουσία δεν μπορεί να με ελέγξει! Δεν φτουράει!

Να πω κι άλλα που κάνω; Δεν έχει αξία.

Η εξουσία είναι ευτελής ΄Ετσι το πνεύμα της αναρχίας, πρέπει, οφείλει να ορθώσει ανάστημα και να χτυπήσει την εξουσιαστική αθλιότητα, εκεί που πονάει: στα έσοδα!

Και τι θα γίνει όταν ένα κράτος δεν έχει έσοδα; Θα έχει αρκεί να τα έχει με έντιμο τρόπο, όχι με πονηριές.

Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των κρατικών, οι αγανακτισμένοι θα αυξάνονται και οι αναρχικοί θα πολλαπλασιάζονται αναπόφευκτα.

Ο αναρχισμός, δεν είναι διαστροφή. Είναι το καμπανάκι για ηθικό εξωραϊσμό των αρχών.

.

Δηλαδή γίνετε αναρχικοί. Σακατέψτε τους κρατικούς που θέλουν να σας επιβάλουν τα δικά τους… τα δήθεν νόμιμα.

Ξεσηκωθείτε . Μη σκύβετε κεφάλι . Φάτε τα άντερα των κρατικών υπαλλήλων. Τώρα! Αύριο Θα είναι αργά!.

Ταύτα πέμπω προς υμάς, ευχόμενος να αναβλέψετε, τηρούντες τα όσα σας έχω διδάξει. Μπορεί να εύχομαι αλλά δεν ελπίζω… Γιατί έτσι όπως στήσατε τα νιτερέσια σας, διαφυγή δεν υπάρχει.Εν άλλοις λόγοις, μην κουράζεστε… Θα σας συναντήσω στην κόλαση…